پناهندگی به یک خداناباور یا ترویج خداانکاری؟

انگلیس به یک مرد افغان به دلیل انکار وجود خداوند پناهندگی داده است.
وزارت داخله انگلیس اعلام کرده که درخواست پناهندگی یک شهروند ۲۳ ساله افغان را که نام او فاش نشده، پذیرفته است؛ زیرا این احتمال وجود داشت که این فرد در صورت بازگرداندن اجباری به کشورش، به خاطر عدم اعتقاد دینی، مورد اذیت و آزار قرار گیرد.
این فرد که در خانواده‌ای مسلمان متولد شده، به دلیل درگیری نظامی در افغانستان در سال ۲۰۰۷ و در سن شانزده سالگی به انگلیس رفته و در آن زمان، به او اجازه اقامت موقت تا سال ۲۰۱۳ داده شد.
در طول این مدت، او به تدریج از دین خود کناره گرفت و به مشرب خداناباوری اعتقاد یافت. از نظر فقهای مسلمان، بازگشت از دین تحت عنوان ارتداد، جرم محسوب می‌شود و مجازاتی سنگین، تا حد کشتن فرد مرتد را به همراه دارد.
یک دانشجوی حقوق دانشگاه کنت که با نظارت نماینده حقوقی این شهروند افغان، وظیفه تنظیم و پیگیری پرونده او را برعهده داشت گفته است که این تصمیم "اقدامی مهم در شناسایی این موضوع است که تصمیم به نداشتن دین از نظر فلسفی و نظری، به منزله اتخاذ موضعی جدی و مبتنی بر تفکر است و باید آن را به عنوان جنبه ‌ای مهم از آزادی اندیشه، محترم شمرد."
مشخص است که در نفس تصمیم وزارت داخله انگلیس هیچ ایرادی نمی تواند وارد باشد. انگلیس کشوری مستقل و بزرگ است و معیارها، قوانین و ارزش های خاص خود را دارد که می تواند بر پایه آنها به کسی تابعیت اعطا کند و یا تابعیت فردی را لغو کند؛ اما در این مورد خاص و برخی دیگر از موارد، ماجرا اندکی تفاوت می کند.
در این پرونده، اول اینکه پای یک افغان در میان است؛ کسی که اگر انگلیس تابعیت ندهد، افغانستانی محسوب می شود و مطمئنا تابع قوانین، نظام ارزشی و معیارهای اصولی دولت و دین افغانستان خواهد بود. از جانب دیگر او یک پیش‌مسلمان از دین برگشته است که در اسلام اصطلاحاً به او «مرتد» می گویند و حکم او از منظر اسلام نیز کاملا واضح و مبرهن است.
به همین دلیل پرونده اعطای پناهندگی به چنین فردی، اندکی با مایه های پیچیده سیاسی، تبلیغاتی همراه است؛ به ویژه زمانی که رسانه های انگلیسی و غربی نیز خبر اعطای تابعیت به چنین فردی را در بوق و کرنا می کنند و بر آتش آن می دمند و حواشی آن مانند وضعیت بی خدایان در جهان اسلام، چگونگی و چرایی خداانکاری و شیوه ها، شرایط و توابع تغییر دین در افغانستان را برجسته می کنند و بر پایه آن، نتایجی را جستجو می کنند که بیشتر خوراک تبلیغاتی دین و فرهنگ و نظام ارزشی و اهداف سیاسی و فرهنگی غرب در جهان اسلام و امروزه به صورت گسترده و همه جانبه در افغانستان است.
انگلیس با این اقدام تنها به فردی که مدعی خداانکاری است تابعیت نداده است و این بدون شک کل ماجرا نیست؛ زیرا نتیجه ای که دولت و رسانه های انگلیسی از این اقدام می خواهند بگیرند مهم تر از این مساله است.
براساس سخت گیری هایی که بر نظام پذیرش مهاجران در انگلیس اعمال می شود بسیار بعید به نظر می رسد از این پس بتوان بر پایه کیس خداانکاری تابعیت آن کشور را وصول کرد و به این ترتیب، انگلیس به جای استرالیا قبله آمال و کعبه آرزوهای خیل جوانان سرخورده از جنگ و بیکاری و مواد مخدر و تروریزم افغانستان گردد، و این هم، ماجرای اخیر را بیشتر در محور توجه قرار می دهد؛ پس انگلیس به راستی برای چه چیزی دست به این اقدام زده است؟
این در حالی است که دولت انگلیس یکی از متحدان استراتژیک دولت افغانستان است و می توانست این امر را با استفاده از روابط مستحکم دوجانبه حل و فصل کند؛ اما نکرد؛ زیرا می خواست به مردم افغانستان و آنهایی که در راستای ترویج خداانکاری در افغانستان فعالیت می کنند چراغ سبز دهد که خداانکاری هم می تواند محمل تازه ای برای پناهندگی در غرب باشد و تا می توانید این رویه را رواج دهید؛ تا آنجا که آخرین سنگرهای دین در جامعه افغانستان نیز آسیب ببیند.
این اقدام پیش از آنکه اعطای یک پناهندگی ساده به یک مرتد باشد، بیشتر تلاش برای تجویز خداانکاری است؛ آنهم نه در انگلیس که در افغانستان! زیرا در انگلیس که خود مرکز فرقه سازی های خداستیزانه از فراماسونری و شیطان پرستی تا پرستش آلت تناسلی و همجنس‌گرایی است، اهمیتی ندارد پیرو چه مکتبی هستی، این افغانستان است که باید از محصولات فرهنگی انگلیس بهره مند شود و اعطای پناهندگی، یکی از ورودی های تحقق چنین هدفی است.
سیدعلی حسینی- خبرگزاری جمهور