حزب اسلامی و عطش آتش افروزی

هواداران شماری از شاخه‌های جداشده از حزب اسلامی گلبدین حکمتیار زیر نام 'اتحاد شوراهای حزب اسلامی' در همایشی تاکید کردند که داکتر عبدالله باید نتایج انتخابات را بپذیرد.
این اتحادیه از اشرف غنی حمایت می‌کند.
اعضای 'شوراهای حزب اسلامی' در بیش از یک دهه اخیر هم با دولت بوده‌اند و هم در برابر دولت. آنها باور دارند که تیم مورد حمایت شان برنده انتخابات است و می‌خواهند نتیجه انتخابات در زمان تعیین شده آن، یعنی تا دو روز دیگر اعلام شود .
وحیدالله سباوون؛ معاون شوراهای حزب اسلامی به رهبری حکمتیار گفت:"با طرف مقابل اعلام دشمنی نمی‌کنیم. می‌گوییم بفرمایید قانون اساسی را قبول کنید. ما میثاق اسلامی می‌خواستیم و شما قانون اساسی می‌گفتید. حالا کسانی که دموکراسی می‎خواستند، دموکراسی را زخمی کرده‌اند."
آنها به تیم اصلاحات و همگرایی هشدار دادند که در صورت نپذیرفتن نتیجه انتخابات از سوی این تیم، خاموش نخواهند نشست.
شیر ولی وردک؛ نماینده مجلس و عضو حزب اسلامی هشدار داد:"کسانی که می‌خواستند حکومت موازی ایجاد کنند یا به زور وارد ارگ شوند یا هم در این کشور وحشت ایجاد کنند، بشنوند که این ملت نه ملت گوسفندی است و نه ملت خاموش."
این موضع گیری شوراهای حزب اسلامی که بدون شک -همانگونه که از نام آن پیداست- هنوز هم تمایل دارند با همان ایدئولوژی و عقبه سیاسی و امنیتی حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار شناخته شوند، برای بسیاری از کابلی ها به ویژه، یادآور راکت پرانی های دهه ۷۰ این حزب است.
شاید در دهه ۷۰ بسیاری از شهروندان پایتخت بر این باور بودند که هر جا راکتی اصابت می کند، بدون شک، پای حکمتیار در میان است و به همین منظور، بسیاری از آنها به او «راکتیار» لقب داده بودند.
به جز این، دلایل دیگری نیز وجود دارد که نشان می دهد اعضا و هواداران حزب اسلامی، در یک شرایط عادی نیز تمایل وافر و عطش آتشینی به جنگ افروزی دارند.
هشدار دیروز شوراهای حزب اسلامی به داکتر عبدالله و تیم انتخاباتی او نیز آشکارا از همین عطش آتش افروزی ناشی می شود.
حزب اسلامی، جنگجوترین جریان سیاسی در افغانستان است؛ حزبی که از دهه ۶۰ تاکنون با همه رژیم ها و نظام های سیاسی مسلط بر کابل جنگیده است.
اگرچه هواداران این حزب معتقد اند که آنها برای یک آرمان متعالی می جنگند؛ آرمانی که به زعم آنها ریشه در بینش و نوع نگاه اسلامی آنها به نهاد قدرت دارد؛ اما منتقدان می گویند که در اوایل دهه ۷۰ خورشیدی زمانی که مجاهدین به پیروزی قاطع در برابر رژيم کمونیستی دست یافتند، بر همه امور در کابل، سلطه پیدا کردند و همه چیز برای بنیانگذاری یک حکومت اسلامی فراهم بود، افزون بر بسیاری دیگر از عوامل داخلی و خارجی دیگر، این جاه طلبی و انحصارگرایی خاص حکمتیار نیز بود که او را از پذیرش سمت های پیشنهادی در حکومت مجاهدین بازداشت و او سرانجام بار دیگر، سلاح برگرفت و به کوه رفت!
در انتخابات ریاست جمهوری سال جاری نیز با وجود آنکه شوراهای حزب اسلامی، گرایش سیاسی اش را منسوب به آرمان خواهی اسلامی می کند؛ اما حمایت این شوراها از نامزدی اشرف غنی احمدزی نشان داد که ایده دهه هفتادی شمال- جنوب از یکسو و تقویت سلطه انحصاری قوم برتر از جانب دیگر، همچنان مانع از هرگونه تعامل این گروه با دیگر همگنان مجاهد خود می شود و این عقده، تا آنجا ریشه دار و نیرومند است که حتی اشرف غنی از غرب برگشته که جهاد و مجاهدین را جنگ سالاری و جنایتکار جنگی می داند بر داکتر عبدالله پرورده دامن جهاد، ترجیح پیدا می کند.
صرف نظر از این مساله و با عنایت به این نکته که انتخاب رویکرد سیاسی، حق همه جریان های فعال است، موضع گیری دیروز شوراهای حزب اسلامی و هشدار جنگ افروزانه این جریان، یکبار دیگر، شهوت خشونت آفرینی حزب اسلامی را در اذهان زنده کرد و نشان داد که حزب اسلامی ممکن است در حکومت آینده، سهم چندانی نداشته باشد؛ اما کماکان این آمادگی را دارد که آتش جنگی دیگر را شعله ور نماید و کابل و کابل نشین ها را به دهه ۷۰ خورشیدی بازگرداند یا دست کم این پیشینه غیرقابل دفاع اش را در خدمت اشرف غنی برای اعمال فشار بر تیم رقیب قرار دهد؛ تا بن بست کنونی هرچه سریع تر به نفع او پایان پیدا کند.
سیدعلی حسینی- خبرگزاری جمهور