خشم مجلس، خاموشی حکومت

مجلس نمایندگان برای معرفی وزرای کابینه، ضرب الاجل یک هفته ای تعیین کرد.
بر این اساس، رییس جمهور و رییس اجرایی تا آغاز هفته آینده باید تمامی وزرای کابینه را به مجلس معرفی کنند.
نمایندگان با انتقاد تند از حکومت وحدت ملی گفتند که ناآرامی، نابسامانی های اداری، نگرانی های اجتماعی و چالش اقتصادی در کشور رو به گسترش است و همه این مشکلات ریشه در عدم توجه حکومت به ویژه در معرفی نشدن کابینه دارد.
اعضای مجلس یادآور شدند که رهبران حکومت وحدت ملی در پی قدرت و منافع شخصی، تیمی و قومی شان هستند و کارد به استخوان مردم افغانستان رسیده است.
رییس مجلس همچنین از حکومت خواست که خطوط اساسی سیاست خارجی اش را تدوین کرده و به پارلمان بفرستد تا تصویب شود.
او ایجاد حکومت وحدت ملی را خلاف قانون اساسی و ساخته شده در سفارت امریکا خواند و تاکید ورزید:"ما در یک ناگزیری این حکومت را پذیرفتیم و پیامد تشکیل این حکومت، جنگ بر سر تقسیم قدرت است".
در همین حال، حکومت اعلام کرده که تا فرداشب ۹ تن از نامزدوزرا را معرفی خواهد شد.
۸۰ روز از تشکیل حکومت به اصطلاح وحدت ملی می گذرد. رییس جمهور و رییس اجرایی تاکنون چندین بار به سفرهای خارجی رفته اند، نشست های خبری برگزار کرده اند، در مراسم رسمی شرکت و سخنرانی کرده اند، اظهار نظرهای تبلیغاتی کرده و وعده ها و شعارهای فراوان داده اند؛ اما همه اینها از سوی حکومتی صورت گرفته که هنوز کابینه ندارد و توسط مهره های سوخته و فاسد و ناکارآمد کرزی اداره می شود.
امیدها نسبت به آینده این حکومت در حال فروکش کردن است.
آنچه مردم از تشکیل حکومت تازه انتظار داشتند هرچند نامشروع و فاقد مبانی و پشتوانه های قانونی و حقوقی و به تعبیر رییس مجلس نمایندگان، در سفارت امریکا شکل گرفت، حتی به صورت حدا اقلی نیز برآورده نشد.
جنگ و جولان تروریست ها، سراسر کشور و حتی کابل؛ پایتخت را مملو از تله های انفجاری و میدان های ماین کرده است. آنچه در دانگام کنر جریان دارد، یک تجاوز آشکار نظامی است که با سهل انگاری و سکوت حکومت مرکزی به ویژه ارگ ریاست جمهوری، از نشانه های روشن قدرت گیری تروریزم پاکستانی در خلأ یک قدرت مرکزی است.
نیروهای خارجی نیز بیشتر در اندیشه خانه تکانی و نابودی آخرین بقایای پایگاه های ساخته شده از شن و ماسه در آستانه خروج و پایان ماموریت اند؛ تا تجهیز و تقویت نیروهای امنیتی و عمل کردن به تعهداتی که در چارچوب پیمان های امنیتی و استراتژیک به حکومت ضعیف و بی اراده کابل داده اند.
در چنین وضعیتی، روشن نیست فریادها و التیماتوم های پی در پی مجلس منفعل و بی صلاحیتی که گاه به دلیل نداشتن آجندا یا خالی بودن بیش از نیمی از کرسی های نمایندگی تعطیل می شود و گاه تمام یک روز نشست کاری اش صرف فحاشی و انتقاد و تهدید و هشدار به حکومت می شود، کجای این حکومت از بنیاد متلاشی را تکان خواهد داد.
کارد واقعا به استخوان مردم رسیده است.
سهامداران سیاست و قدرت و ثروت و قومیت و زور؛ حکومت، ارگ، قانون اساسی، مردم، شورای ملی و آینده یک ملت را آگاهانه و آشکارا به گروگان گرفته اند و گوش شان بدهکار هیچ فریاد و انتقادی نیست.
ملت افغانستان، چون بیمار زار و نزاری که به هیچ طبیبی دسترسی ندارد، روز به روز در خون خود غوطه ور می شود و مستاصل تر و محتضرتر از همیشه، ثانیه های سنگین مرگ تدریجی خود را با تلخکامی و ناامیدی می شمارد.
کابینه حکومت وحدت ملی همچنان گروگان مهره های تسبیح بلند اشرف غنی و بند نیکتایی شیک داکتر عبدالله است؛ بی آنکه هیچیک از آنها ذره ای از این مصایب را ببینند و در قبال آن، مسئولیتی احساس کنند.
خشم مجلس و خاموشی حکومت نیز سناریوی باطل و بی حاصلی است که این تراژدی غم انگیز و فاجعه آمیز را در گوش ملتی خسته و رنجور و محتضر هر لحظه تجدید و تکرار می کند.