آخرین حرف جنرال: میدان را ترک نمی‌کنم

عبدالرشید دوستم؛ معاون اول اشرف غنی می‌ گوید با وجود کشمکش‌ ها، از حکومت کنار نخواهد رفت.
او که امروز در سومین کنگره جوانان حزب جنبش ملی اسلامی افغانستان، اشتراک کرده بود، اعتراف کرد که نتوانسته بسیاری از وعده‌های انتخاباتی‌اش را عملی کند و به همین دلیل "گوشه گیری می‌کند."
او گفت که نتوانسته به بسیاری از همکارانش در دوران انتخابات، پست‌های مناسب بدهد.
وی همچنین مشخصا به سقوط شهر قندوز و ناامن شدن این ولایت اشاره کرد و گفت:"در مقابل مردم قندوز کم هستیم و معذرت می‌خواهیم."

او با اشاره به ضرب المثل "آفتاب به دو انگشت پنهان نمی‌ماند" گفت: "بعضی‌ها گفتند جنرال دوستم از حکومت کنار رفته و فاصله گرفته. ما چطور از حکومتی کنار برویم که زحمتش را کشیدیم؟ ما هرگز این حکومت را خراب نمی‌کنیم. درست است که گپ‌های خود را داریم و کشمکش‌ها پیش می‌آید."

او از مخاطبانش خواست که حوصله داشته باشند و وعده سپرد که هر مشکلی آهسته آهسته حل خواهد شد.

این برای کسی که روزگاری در اوایل حکومت وحدت ملی، شاد و سرزنده و راضی از همه چیز، صبحگاهان ورزش می کرد، نشست های مرتب خبری برگزار می نمود، از خبرنگاران و اهالی رسانه با آغوش باز پذیرایی می کرد و بی خیال سختی های دوران جنگ های داخلی و... بزرگ ترین سعادتش را «سرپرستی دولت» افغانستان می دانست، وقتی اشرف غنی به سفرهای خارجی می رفت، یک اعتراف تلخ و آزاردهنده محسوب می شود.

جنرال دوستم تنها رهبر ارشد و مهم ازبک تباران افغانستان، حق داشت چنان شاد و خوشحال، ظاهر شود. او در یک بازی هوشمندانه، تمامی قواعد، قالب ها و نسبت های سیاست و قومیت در افغانستان را شکسته و قادر شده بوده تا به عنوان رهبر یک قوم اقلیت، به بالاترین مرتبه دولت داری جلوس کند. این سعادت کمی نبود؛ اما دریغ که خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود.

دوستم تصور می کرد وقتی صندوق های اشرف غنی را از آرای یکدست رعایای ازبک اش پر کند، آنگاه نوبت اوست که یکی پی دیگری، قول و قرارهایش را تحقق بخشد و به این ترتیب، بیش از آنچه تصور می شود، برای خود، اطرافیان، حزب و قوم اش، جایگاه، سهم، پست، سمت و قدرت سیاسی و نظامی کسب خواهد کرد؛ اما او فراموش کرده بود که طرف قرارداد او اشرف غنی است؛‌ عنصر تکنوکراتی که در سال های نخست قدرت کرزی، در یکی از روزنامه های غربی، مشخصا بر علیه جنرال دوستم، مقاله نوشت و گذشته و حال و آینده او را به باد انتقاد و چالش گرفت.

آنگونه که در رسانه ها مطرح شده، آقای دوستم می خواست وزارت دفاع ملی یا یک سمت امنیتی معادل آن نیز به ازبک ها واگذار شود؛ اما نه تنها این اتفاق واقع نشد؛ بلکه طرح امنیتی او در باره مبارزه با تروریزم در شمال نیز به بن بست خورد و در نتیجه، قندوز به کام تروریزم سقوط کرد.

آقای دوستم حالا دیگر آن معاون شاد و ورزشکار و سرخوش از «سرپرستی دولت» حین سفرهای خارجی اشرف غنی نیست. فرد گوشه گیری است که دیگر نامی از او در موضع گیری های رسمی دولت و نشانی از وی در نشست ها و همایش های ملی به چشم نمی خورد.

این یعنی جنرال در قمار سیاسی اش با اشرف غنی، بازنده شده است. اظهارات تازه اش هم این را تایید می کند.
جنرال می پذیرد که بازی را به نفع اشرف غنی واگذار کرده؛ اما نمی خواهد میدان را به کلی ترک کند.
او به هوادارانش قول می دهد که همه چیز به مرور زمان، محقق خواهد شد؛ اما با صبر و شکیبایی بیشتر.

شاید او منتظر فرصت بیشتری است تا اشرف غنی را وادار به عمل به تعهداتش کند؛ اما حتی اگر او حاضر نباشد دولت را ترک کند، تا همینجا هم اشرف غنی، خوشحال و راضی خواهد بود.

یک جنرال سرکش و جنگجو که هیچگاه تا این اندازه، ساکت و بی سر و صدا نبوده است، «گوشه گیری می کند» تا اشرف غنی بدون احساس مزاحمتی، به راحتی طرح هایش را از سکان داری نهادهای امنیتی تا مدیریت پروژه های امنیتی شمال، روند صلح و... اجرایی نماید. برای اشرف غنی، چیزی ایده آل تر از این نیست.

اکنون ظاهرا جنرال به انتخابات پارلمانی آینده چشم دوخته تا نیروهایش را وارد تالار مجلس کند. این شاید مهره های اطراف او را تا حدودی راضی کند؛ اما هرگز نمی تواند چشمداشت های او در قرارداد با اشرف غنی را به تمامی تحقق بخشد.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور