۰

پاداش پایداری و عیاری

مدنی
چهارشنبه ۱۰ قوس ۱۳۹۵ ساعت ۲۰:۴۱
شکست و درماندگی یک رهبر که شعار اصلاحات می دهد، می تواند اصلاحات را دهه ها به عقب براند، ناامیدی را به جامعه تزریق کند، فکر سیاسی و حرکت سیاسی را خفه کند و حتی مردم را به سمت جنبه های غیرسیاسی کسب قدرت سوق دهد. فرماندهی که از ترس تیر دشمن، خم میشود؛ سربازانش با شکم بر زمین، فرود میکنند و پیاده گانش از ترس، می گریزند و نهایتاً مردم در آتش خشم دشمن، می سوزند. این است که رهبر و لیدر باید دلیر و استوار باشد.
پاداش پایداری و عیاری

توضیح ضروری:
نویسنده از هواداران و حامیان قاطع تیم اصلاحات و همگرایی و از حامیان داکتر عبدالله بوده و برای پیروزی آقای عبدالله زحمات فراوانی متقبل شده و آسیب های فراوانی نیز دیده است. با احترام وافر به هموطنانی که در تیم تحول و تداوم بوده اند و نیز به شخص آقای غنی؛ تذکر می دهم که این نوشته، انتقادی از درون است؛ از درون خانواده ای به نام اصلاحات و همگرایی. طبیعی است که نویسنده قصد اهانت ندارد و خود را در میان میلیون ها وطنداری می بیند که به دنبال اصلاحات بوده اند و قافیه را از درون، باخته اند. نویسنده هنوز ناامیدانه در پی یافتن سیاستهای انسانی و ارزشهای عیاری در سرزمین عیاران است.

مقدمه:
اشرف غنی دیروز به بلخ رفت و در جمعی سخنرانی کرد؛ در ابتدای سخنان خود، این عنوان را به کار برد: "استرجنرال عطامحمد نور والی محترم بلخ" و... سلام علیکم...!
قبلاً آقای غنی و اطرافیانش، استادعطا را بعنوان سرپرست ولایت بلخ می گفتند و هرگز راضی نبودند و نمی شدند که وی را رسماً بعنوان والی ولایت بلخ به رسمیت بشناسند؛ اما به نظر می رسد که در ذهنیت و تصمیم رئیس جمهور، تغییر آمده است. این تغییر از کجاست؟
استادعطا نیز استقبال گرمی از رئیس جمهور نمود، مانند همیشه با احترام از وی سخن گفت. عده ای می گویند، لحن سخن و نگاه استادعطا به آقای غنی نیز عوض شده است. ریشه این تغییر، چیست؟

لغزش لیدر
داکترعبدالله، بعد از رفتن به قصر سپیدار؛ از نگاه سیاسی، مُرده است. دیگر آن قهرمانی که مردم، ساعتها در انتظارش به استقبال می ایستادند، در آغوشش می گرفتند و بر روی دستان شان بالا می بردند و او نیز همچون یک قهرمان، از آینده خوب برای مردم سخن می گفت، نمانده است. نعره های تکبیر مردم هرات و بلخ و پنجشیر و بامیان و... را در حمایت از داکتر، فراموش نمی کنم و نمی توانم فریادهای بلند هوادارانش و وعده های او را در خیمه لویه جرگه کابل از یاد ببرم.
دوسال بعد؛ وقتی گفت که ماهها نمی تواند رئیس جمهور را ببیند، یأس و نا امیدی مطلق را به خانه ها وقلب مردم تزریق کرد و مردم دانستند که تا چه حد، اشتباه کرده اند. او روز بعد، در میان دهها حامی بزرگ خود، مدعی شد که اگر سیاست آقای غنی، اصلاح نشود، روی دیگرش را نشان خواهد داد؛ اما روی دیگر او نیز رویی نبود که دیده شود.
داکترعبدالله که بی گمان یکی از سیاستمدار خوب و دلیر افغانستان بوده؛ با سستی و مصلحت اندیشی خود، منابع و انرژی سرشار انسانی و سیاسی را تلف کرد و آرزوی میلیونها انسانی که به هوای اصلاحات به وی رأی داده بودند را به یأس مبدل نمود. عدم پایداری و ایستادگی وی در دفاع از حق یک جبهه بزرگ سیاسی که در قالب "توافقنامه حکومت وحدت ملی" تبارز یافته بود موجب انزوای بخشی از جامعه سیاسی افغانستان شد؛ ایشان مصلحت سیاسی را بهانه می کرد. این مسئله در کنار حذف رهبران سیاسی از قدرت، موجب شد تا جمع بسیار زیادی از مردم و مخصوصاً جوانان، احساس کنند که شکست خورده اند و بعضاً به این فکر بیفتند که باید از خود، اعاده حیثیت نمایند.
از نگاه روانشناختی، شکست یک رهبر و لیدر، آسیب بزرگی به اجتماعات انسانی هوادار وی می زند و این می تواند باعث تبعات منفی، سرخوردگی های اجتماعی، نافرمانی های مدنی، گسست های سیاسی و انتقام گیری سیاسی و... شود.
شکست و درماندگی یک رهبر که شعار اصلاحات می دهد، می تواند اصلاحات را دهه ها به عقب براند، ناامیدی را به جامعه تزریق کند، فکر سیاسی و حرکت سیاسی را خفه کند و حتی مردم را به سمت جنبه های غیرسیاسی کسب قدرت سوق دهد.
فرماندهی که از ترس تیر دشمن، خم میشود؛ سربازانش با شکم بر زمین، فرود خواهند کرد و پیاده گانش از ترس، خواهند گریخت و نهایتاً مردم در آتش خشم دشمن، می سوزند. این است که رهبر و لیدر باید دلیر و استوار باشد.
فرمانده و لیدر قصه ما، به بهانه مصلحت جویی و عافیت طلبی، با شکم بر زمین خوابیده است؛ حال و حالت مردم را چگونه می توان دید!...

استادعطا؛ بازوی لیدر یا معامله گر؟
مهمترین متحد سیاسی داکتر عبدلله در انتخابات، حزب جمعیت اسلامی افغانستان بود. غالب سیاستمداران، فرماندهان، متنفذین ملی و محلی، سابقه ای از عضویت جمعیت اسلامی را داشته اند. البته نقش سایر بزرگان و گروههای ملی و محلی نیز انکارناپذیر است.
از میان جمعیتی ها، استادعطامحمد نور بی گمان، بیشترین سهم در حمایت از اصلاحات و همگرایی و شخص داکترعبدالله داشته و بازوی توانمند وی برای کسب قدرت بود. همانند یک سیاستمدار هدفمند و یک رفیق عیار، بخش بزرگی از هزینه های مالی تیم اصلاحات را متقبل شد. هزینه و ریسک بزرگ سیاسی را پذیرفت. رو در روی حریف قرار گرفت و قاطعانه ایستاد و باکی به دل راه نداد؛ در تقسیم قدرت سیاسی و تشکیل حکومت وحدت ملی، سهم ارزنده ای داشت و اجازه نداد هواداران تیم اصلاحات، مأیوس و زیانبار شوند.
پس از تشکیل حکومت نیز، هزینه های سنگینی بر دوش وی تحمیل شد؛ تبلیغات منفی برضد وی ادامه یافت، اتهامات زیادی نثار وی شد؛ اتهام تشکیل حکومت موازی، اتهام نافرمانی سیاسی، اتهام جنگسالاری، اتهام قاچاقبری، اتهام نقض حقوق بشر و ... از دست های مختلف به وی چسباندند و فشارهای سیاسی و تبلیغاتی را به اوج رساندند. اعتراضات هواداران دوستم را برضد وی سامان دادند، جمعه خان همدرد را با هدف خاصی به بلخ فرستادند، در پی نزاع جنبشی- جمعیتی بر آمدند و نهایتاً مشکلات مالی برایش ایجاد کردند و نهایت تلاش خود را برای حذف وی از ولایت بلخ به کار بستند.
در میان این همه فشار و هجمه، از داکترعبدالله که می باید نصف حکومت وحدت ملی را در اختیار داشته باشد، صدایی شنیده نشد؛ کسی ندید که داکترعبدالله لااقل از رفیق خود، قاطعانه حمایت کند؛ بهانه اش این بود که صلاحیت ندارد و اشرف غنی حاضر نیست او را ببیند و حرفش را بشنود!
وقی که داکترعبدالله شکایت کرد نمیتواند موافقتنامه اش با اشرف غنی را عملی نماید، استادعطا تمامی بزرگان تیم اصلاحات را در کابل ملاقات نمود و جبهه سیاسی قبلی را در حمایت از وی تجمیع کرد و به کاخ سپیدار برد. داکتر روحیه گرفت و این بار وعده قطعی داد که حق خود را از توافقنامه حکومت وحدت ملی بگیرد اما باز داکترعبدالله به بهانه "کنفرانس بروکسل" تکانی به خود نداد تا بازهم توسط آقای غنی نادیده گرفته شود و آب سردی بر پیکر اصلاحات و همگرایی ریخته شود.
در چنین شرایطی، چه باید بشود؟ عقلانیت سیاسی، منافع حزبی و پاسخ طلبی مردم حکم می کند تا سیاستمدار خردمند، صدای مردم را بشنود و بیشتر ازین، خود و هوادارانش را تحقیر نکند. در ناچاری و ناگزیری ها، بخاطر حفاظت از حقوق مردم (هواداران) در نگاه و سیاست خود بازنگری نماید. سنگر گرفتن پشت سر فرماندهی که از ترس حریف، عافیت طلبی می کند کار عاقلانه ای نیست.

استادعطا چه باید می کرد؟
استادعطامحمد نور بعنوان والی یک ولایت یا به حیث رئیس اجرائیه یک حزب و یا بعنوان یک فرد سرمایه دار و یا در نقش یک رفیق شفیق، در کنار داکترعبدالله بعنوان همفکر و هم حزبی و همراه و هم مسیر خود ایستاد، هرچه لازم بود، داد اما نتیجه نگرفت.
اگر وی همچنان حمایت کند و نتیجه نگیرد، اگر سکوت کند و بی تفاوت باشد، هواداران وی حق دارند وی را مورد بازخواست قرار دهند. به همان اندازه که از داکترعبدالله انتقاد می شود گاه از استادعطا هم انتقاد می شود، استادعطا نیز بعضاً شریک چنین حالتی دانسته می شود. این دو تن، دو قطب تیم اصلاحات و همگرایی بوده اند.
استادعطا حق دارد به این فکر کند که تجمیع سرمایه های عظیم انسانی و سیاسی در پای یک فرد خاص، مانند رها کردن یک دریای عظیم به سمت یک کویر و بیابان خشک است؛ نتیجه اش بلعیده شدن آب گوارا و بی ثمر ماندن آن است. اگر استادعطا به این نتیجه رسیده باشد که با حفظ احترام داکترعبدالله، می باید حق یک تیم و یک جریان سیاسی را مستقیما از رئیس حکومت، مطالبه کند حق دارد. حق دارد چون هزینه سنگینی پرداخته است، چون تا پای جان به عهد خود وفا کرده اما وفا ندیده، حق دارد حق خود را مطالبه نماید چون خودش در برابر مردم اش باید پاسخی به گفتن داشته باشد.
اگر وی چنین تصمیمی داشته باشد یقیناً به معنی قطع دوستی با داکترعبدالله نخواهد بود و اگر داکترصاحب و دوستان ارجمندش چنین برداشتی داشته باشند، این را باید به حساب خودخواهی مان بنویسیم.
با این حال، سخن استادعطا از ملاقات هایش با اشرف غنی واضح است: "سخن من با رئیس جمهور فقط در مورد اجرای توافقنامه حکومت وحدت ملی است".

پاداش پایداری
طی دو سال گذشته، هرچند داکترعبدالله بعنوان لیدر تیم "اصلاحات و همگرایی" با اشرف غنی، همکاری و مدارا داشته اما این رابطه میان استادعطا و اشرف غنی همراه با اختلافات و حتی درگیری لفظی بوده است.
استادعطا چه در ملاقات مستقیم با اشرف غنی و چه در میان مردم و سیاستمداران، به وضوح می گفت که رئیس جمهور غنی، توان برکناری من از ولایت بلخ را ندارد. وی می گفت: تا زمانی که خودم تشخیص ندهم که بمانم یا استعفا بدهم هیچکس دیگری حق و توان برکناری مرا ندارد.
بی تردید، استادعطا در یک قضاوت بدون حب و بغض، شرط عیاری و آیین بردباری را به جا آورده است. وی بعنوان یک محور قابل اعتماد سیاسی نقش ارزشمندی ایفا کرده که برای هواداران سرخورده تیم اصلاحات و همگرایی روزنه ای از امیدواری را باز نگه داشته است.
در شرایطی که سیاست و قدرت به سمت انحصار و خودمحوری در حرکت است، ایستادگی مرد عیار بلخی در برابر تندی ها و ناملایمتی ها و دفاع از خط و تیم اصلاحات، کاری ارزنده است.
او اگر آنچنانکه آقای غنی در بلخ وی را "والی محترم بلخ" خطاب نمود، رسماً اعتراف رئیس جمهور را گرفته باشد؛ در واقع مزد پایداری و رادمردی خود در دفاع از مردم را گرفته است؛ و اگر به هر دلیلی باز هم در برابر وی لجاجت و هجمه و فشار افتد، باز هم او برنده ای سربلند است که شایستگی احترام را دارد؛ در آن صورت، خیل پرشمار هواداران و مردم قدرشناس افغانستان این عیار بلخی را فراموش نخواهند کرد.
مدنی – خبرگزاری جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین