۰

پیوند پرسش برانگیز ناامنی و موادمخدر

يکشنبه ۲۹ حوت ۱۳۹۵ ساعت ۱۴:۱۴
جنگ جاری در ۱۶ سال گذشته، جنگ بر علیه تریاک نه که برای تریاک بوده است. در این میان، آنچه به مردم و دولت افغانستان از این جنگ رسیده است، جز بدنامی چیز دیگری نیست.
پیوند پرسش برانگیز ناامنی و موادمخدر


مقام‌های وزارت مبارزه با مواد مخدر می‌گویند که گسترش ناامنی در ولایت بادغیس این ولایت را به دومین ولایت تولیدکننده مواد مخدر تبدیل کرده ‌است.
مقامات همچنین گفته‌اند که کشت مواد مخدر در افغانستان نسبت به یکسال پیش ۱۰ درصد افزایش داشته است.
حنیف دانشیار؛ سخنگوی وزارت مبارزه با مواد مخدر گفت که تنها در ولسوالی ناآرام غورماچ بادغیس ۱۷ هزار هکتار زمین در سال ۱۳۹۵ زیر کشت خشخاش رفته‌ است.
قبل از این نیز حکومت و دفتر جرایم و مواد مخدر سازمان ملل میزان زمین‌های تحت کشت خشخاش در بادغیس را بیش از ۳۵ هزار هکتار اعلام کرده بود.
به گفته آقای دانشیار سطح کشت خشخاش در هلمند کاهش یافته؛ ولی این ولایت با کشت ۹۰ هزار هکتار زمین، همچنان مقام اول را در تولید مواد مخدر در افغانستان دارد.

آمار جدید در زمینه توسعه و افزایش دامنه کشت و تولید مواد مخدر در افغانستان در حالی اعلام می شود که شماری عقیده دارند که جنگی که طی سال ها در افغانستان جریان داشته است، اساسا جنگ با تروریزم نبوده و نیست؛ بلکه تروریست ها خود یکی از طرف های معامله سیاه و پول سازی بودند که تریاک موضوع اصلی آن می باشد.

شماری از روزنامه نگاران نام این جنگ را «جنگ تریاک» گذاشته اند؛ چیزی که البته بر اساس نتیجه ای که به دست آمده است، زیاد هم بی ربط نیست.

به این ترتیب، جنگ جاری در ۱۶ سال گذشته، جنگ بر علیه تریاک نه که برای تریاک بوده است. در این میان، آنچه به مردم و دولت افغانستان از این جنگ رسیده است، جز بدنامی چیز دیگری نیست.

حامد کرزی؛ رییس جمهوری پیشین بارها به ظرافت به این نکته اشاره می کرد که جنگ جاری، جنگ ما نیست. او البته کمتر به این مساله می پرداخت که تریاک نیز یکی از موضوعات اصلی این جنگ است.

دلایل آن نیز تا حدودی روشن بود. برخی از نزدیکان او نیز متهم به دست داشتن در این معامله کثیف و سیاه و ننگین بودند؛ دست کم بر اساس اتهام هایی که برخی رسانه های خارجی وارد می کردند.

کاری به صحت و سقم این اتهامات نداریم؛ زیرا این مسؤولیت قاضی و دادگاه و مأموران مجری قانون است؛ اما این اتهامات به اندازه ای قدرت داشتند که رییس جمهوری پیشین، با همان جدیتی که در برابر عملکردهای ناتو و نیروهای خارجی در زمینه مبارزه با تروریزم و ابهامات رابطه امریکا و طالبان و پاکستان، موضع گیری می کرد در قبال مواد مخدر نمی کرد و این برای عده ای از ناظران، معنای مهمی داشت و کاملا قابل درک بود.

در هر حال، اگر قرار باشد مبارزه ای واقعی با مواد مخدر صورت بگیرد، نخستین کشوری که باید در آن پیشگام شود خود افغانستان است؛ نه به این دلیل که افغانستان بر اساس آمارهای سازمان ملل متحد، بزرگترین تولیدکننده تریاک جهان است؛ بلکه درست به این علت که افغانستان خود یکی از بزرگ ترین قربانیان کشت و تولید مواد مخدر و مهم تر از آن «جنگ تریاک» است.

اگر مواد مخدر از افغانستان ریشه کن شود، ضرری که یک دهقان هلمندی یا بادغیسی می بیند در برابر سودی که به او و امنیت و مصونیت وی و خانواده اش می رسد بسیار اندک خواهد بود.

این پرسش، جدی است که چرا وقتی افغانستان و هلمند بزرگ ترین تولیدکننده مواد مخدر جهان است، هنوز هیچ دهقانی در هلمند، میلیاردر نشده است؟
اگر مواد مخدر، سودآور و پول ساز است، پس چرا این پول به جیب تولیدکنندگان اولیه و اصلی آن نرفته است؟
ابهام اصلی در همین نکته نهفته است.

نکته مهم دیگر این است که چرا هر جا مواد مخدر توسعه پیدا می کند، ناامنی نیز افزایش می یابد؟ آیا غیر از این است که این دو، لازم و ملزوم همدیگر اند؟
آمار معتادان افغانستان به بالای دو میلیون نفر بالغ شده است و این یعنی افغانستان، به صورت جدی در معرض آسیب های ناشی از تولید مواد مخدر قرار دارد؛ شاید بیش از هر کشور دیگری در منطقه.

افزون بر همه اینها، افغانستان قربانی اصلی جنگ تریاک است؛ جنگی که سود حاصل از مواد مخدر را به جیب دوطرف جنگ سرازیر می کند؛ ولی قربانیانش را زنان و مردان و کودکان هلمند و بادغیس و قندهار و ننگرهار و... تشکیل می دهند.
فاطمه موسوی - خبرگزاری جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین