سید آصف حسینی دانش‌آموز صنف ششم در نامه‌ای به طالبان از آنها خواست که دست از جنگ برداشته و مکتب ها را خراب نکنند.
مکتب و کتاب تنها آرزوی کودک افغانستانی است که جنگ، خشونت و عملیات انتحاری که توسط تروریست‌ها و عناصر طالبان انجام می‌شود این مکان آرامش بخش را از آنها گرفته و به محیطی ناامن تبدیل کرده است.
دنیای کودکان دنیای شادی و آرامش است که بزرگترها مسئول برقراری این فضا هستند.
مکتب دروازه‌ای برای کودکان است تا از آثار نابهنجاریی که یک جامعه توسعه نیافته بر آینده یک کودک می‌گذارد در امان باشند.
کتاب و کلاس تنها سرمایه یک کودک افغانستانی است که می‌تواند خود را از تمام ناملایمات جامعه دور ساخته و آینده خود و کشورش را بسازد.
کودکان از جهان اطراف تنها بازی و شادی کودکانه را می‌شناسند و دوست دارند شب را با رویاهای زیبای خود به صبح برسانند.
جنگ، خون، خرابی، بمب، عملیات انتحاری و واژه‌هایی از این قبیل در ذهن پاک کودکان نمی‌گنجد. صلح با خود رشد، آرامش، تحصیل و لبخند به همراه می‌آورد.
در سال‌های اخیر کودکان بیشترین قربانیان جنگ‌ها و عملیات‌های تروریستی هستند، موجوداتی که توان حفاظت از خود را نداشته و یا در اثر این جنگ‌ها پدر و مادر خود را از دست داده‌اند خشونت در درون این موجودات دوست‌داشتنی رخنه کرده که تبعات آن در سال‌های بعد به شیوه‌ای ناخوشایند بروز می‌کند.
«سید آصف حسینی» دانش‌آموز مهاجر افغانستانی صنف ششم در «مجله آفتاب» نامه‌ای به طالبان نوشته و از خرابی مکاتب توسط این شبه نظامیان گله کرده و آنها را نصیحت می‌کند.
«نامه‌های صلح»
ای طالبان! در شروع نامه‌ام دوست داشتم به شما سلام کنم ولی سلام یعنی آرزوی سلامتی و تا وقتی که شما باعث جنگ می‌شوید به شما سلام نمی‌دهم!
من از شما دل خوشی ندارم، چون در افغانستان که خانه همه ماست رحم نکرده‌اید و به هموطنان خودتان بدترین رفتار و شکنجه‌ها را انجام می‌دهید.
من و همه مردم افغانستان می‌دانیم که در گروه‌های مختلفی که دارید به همراه کسانی که از کشورهای دیگر هستند باعث جنگ و خرابی در افغانستان شده‌اید.
برای آنها مهم نیست که چه به سر افغانستان می‌آید و به آخر و عاقبت این کار هم فکر نمی‌کنند، چون افغانستان وطن آنها نیست.
خداوند به شما عقل داده است که فکر کنید و بیندیشید و آخر و عاقبت کاری را که می‌کنید با خود بسنجید و بدانید که این کار را که می‌کنید خوب است یا بد.
هر روزه در تلویزیون می‌بینم و می‌شنوم که شما چگونه مکاتب را خراب می‌کنید و باعث کشته شدن بسیاری از دانش‌آموزان می‌شوید و بسیاری از آدم‌های بی گناه را با انتحاری می‌کشید.
این دانش‌آموزان هم مثل فرزندان خود شما هستند و شاید در یکی از این مکاتب فرزند خود شما درس بخواند و شما با خراب کردن آن باعث بازماندن فرزندان خود از درس و تحصیل می‌شوید.
امروز بیگانگان کشور ما را به اشغال خود درآورده‌اند به بهانه اینکه ما با طالبان می‌جنگیم ذخایر معدنی ما را می‌دزدند و هر روزه تعداد زیادی از شما را می‌کشند و شما هم هموطنان بی‌گناه و کودکان را گروگان گرفته و با بدترین شکنجه ها آنها را می‌کشید.
آدم عاقل هیچ گاه کاری نمی‌کند که به ضرر خودش باشد. شما هم خود را به عذاب انداخته‌اید و هم مردم و ما کودکان را.
به حرف‌هایی که به شما گفته‌ام خوب بیندیشید، شاید از این دنیای تنگ و وحشتناکی که برای خود ساخته‌اید بتوانید بیرون بیایید تا کشور افغانستان هم به صلح و آرامش برسد.
