برکناری نور و مرگ سیاسی عبدالله

آقای نور در جریان سخنرانی اش در بلخ گفت: "فعلا والی می‌باشم که بازسازی و شکوفایی را به حدی برسانم که در افغانستان بی‌نظیر باشد و اگر حکومت از در تفاهم پیش نیامد، آنچه را که رهبری جمعیت [پیشنهاد] دارد قبول نکنید، به کمک خداوند والی باقی می‌مانم". وی تاکید کرد: "مامور بادآورده نیستم و تعیین شده با کاغذ اشرف غنی نیستم".

والی بلخ، عبدالله عبدالله را "مار آستین" خواند و گفت که او به حزب جمعیت اسلامی، رهبران آن و خانواده احمدشاه مسعود "خیانت" کرده است.
آقای نور گفت:"[عبدالله] دندان‌هایش را به جان من تیز کرده" و هشدار داد که "دندانهایش را می‌شکنم".

تازه ترین واکنش والی بلخ به توطئه برکناری اش از سوی اشرف غنی که در تبانی پنهانی و خیانتکارانه با عبدالله عبدالله صورت گرفته، حاوی نکته ها و اشارات کلیدی تر و تعیین کننده تری است.
آقای نور در اظهارات تازه اش بر مسایلی انگشت گذارده که مستقیما به ادامه یا پایان حیات حکومت وحدت ملی، وابسته است.

به بیان دقیق تر، اگر اشرف غنی از این قدرت و صلاحیت برخوردار باشد که عطامحمد نور را از مقام ولایت بلخ، برکنار کند، پیش از آن باید توافقنامه سیاسی منجر به تولد و تشکیل حکومت وحدت ملی را تعلیق و تعطیل کرده باشد؛ زیرا در غیر این صورت، او نمی تواند کسی را از کار برکنار کند که به گفته خودش، برای تشکیل حکومت، وزیر و والی، تعیین کرده و به این ترتیب، یک طرف کلیدی در موجودیت و مشروعیت بخشیدن به این سیستم به حساب می آید.

اینکه آقای نور به ادامه کارش به عنوان والی بلخ، رضایت داده و در جایگاهی همسطح عبدالله عبدالله، قرار نگرفته، نباید به این معنا تلقی شود که او نمی توانسته به چنان موقعیتی دست پیدا کند و یا اینکه میزان قدرت و صلاحیت کنونی او کمتر از عبدالله عبدالله است.

اگر از نمایی نزدیکتر به روند تحولات انتخابات ریاست جمهوری، نتایج و رویدادهای پس از آن، انداخته شود، این عطامحمد نور بود که موقعیت، محبوبیت و قدرت اش را با سخاوتمندی و از خودگذری غیرقابل کتمان و انکار، در اختیار و استخدام آرمانهای سیاسی و حزبی اش قرار داد و به این ترتیب، با حمایتهای همه جانبه و بی دریغ از عبدالله عبدالله، به او اجازه داد که حتی بدون برنامه ای منسجم و مدون سیاسی، تنها با اتکا به حمایت امثال آقای نور، در برابر اشرف غنی قرار بگیرد و سرانجام، کرسی ریاست اجرایی را اشغال کند.

بنابراین، اینکه امروز به تعبیر والی بلخ، عبدالله به تحریک غنی، دندان هایش را تیز کرده تا قدرت عطامحمد نور را ببلعد و زمینه را برای فرمانروایی بی رقیب عنصر تمامیت خواه و انحصارطلبی مانند غنی فراهم کند، بی تردید نمی تواند فداکاری های دیروز آقای نور به نفع عبدالله را از خاطره ها بزداید.

به همین دلیل هم هست که بسیاری از مردم به ویژه شمار انبوه کسانی که دل در گرو آرمان های سیاسی حزب جمعیت اسلامی دارند، به عبدالله به عنوان خاین به آمال و برنامه های سیاسی و حزبی خود و همچنین جایگاه ارزشمند خانواده احمدشاه مسعود، برهان الدین ربانی و سایر فرماندهان فقید این جریان سیاسی مقتدر و دیرپای نگاه می کنند و به آقای نور حق می دهند که با خشمی عریان، به عبدالله هشدار بدهد که دندان هایت را می شکنم.

این هشدار به مثابه مرگ سیاسی عبدالله و سقوط غیر قابل بازگشت محبوبیت قومی و حزبی او در میان اعضا و هواداران حزب جمعیت اسلامی است و این بدان معناست که هزینه های سنگین عبدالله در جانبداری از دیکتاتوری قومی غنی، از هم اکنون آغاز شده و او که مسحور ریاکاری های اشرف غنی و مرعوب بیانیه های تهدیدآمیز سفارتخانه های خارجی حامی او، واقع شده، بی تردید، تاوان سخت و سنگینی پرداخت خواهد کرد.