کشور طالبان؛ جغرافیایی که نباید دیده شود

این نهاد گفته، این کار مشکل‌ساز است؛ چرا که برای اولین بار اطلاعاتی که "غیر محرمانه" قلمداد شده‌اند با مالیات‌دهندگان امریکا شریک ساخته نمی‌شود.
پنتاگون اما این اتهام را رد می‌کند و می‌گوید که این تصمیم ناتو در افغانستان بوده است که چنین اطلاعاتی منتشر نشود.
این اظهارات در حالی مطرح می‌شود که چندین گزارش حاکی است که قلمرو تحت کنترل طالبان در افغانستان گسترده‌تر شده است.

حدود سه ماه پیش نهاد سیگار گزارش داد که وضعیت کنترل دولت بر مناطق و جمعیت این کشور از دو سال گذشته در پایین‌ترین سطح خود رسیده است.
بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان در آن گزارش نوشت که کنترل و نفوذ دولت افغانستان از ۷۲ درصد در عقرب سال ۱۳۹۴ به ۵۷ درصد در عقرب امسال کاهش یافته است.
این در حالی است که دایره سلطه و اقتدار دولت مرکزی، روز به روز کوچکتر و محدودتر می شود.

در این میان، در یک تعریف موسع از مفهوم حاکمیت، جغرافیای قدرت تروریست ها حتی از آمارهایی که سیگار ارائه می دهد نیز افزون تر خواهد بود؛ زیرا بر پایه این تعریف، تروریست ها فرای سرزمین هایی که عملا و مستقیما بر آنها اعمال سلطه و حاکمیت می کنند و قوانین و نظام حکومتی خود را اعمال می نمایند، بخش های وسیعی از اراضی به ظاهر تحت سلطه دولت را نیز به جولانگاه ها و میدان مانور خود بدل کرده اند.

آنها وقتی می توانند به درون یک هوتل امن و پنج ستاره بین المللی در پایتخت نفوذ کنند و با راه اندازی یک جنگ ۱۳ ساعته تمام تشکیلات عریض طویل امنیتی دولت و حضور هزاران نیروی مسلح و مجهز و حرفه ای خارجی را به چالش بکشند یا با استفاده از آمبولانس های بمب گذاری شده اردوی ملی، صدها نفر را در مرکز شهر کابل، به خاک و خون بکشانند، بدیهی است که تعریف سنتی حاکمیت دولت، معنای خود را از دست می دهد.

با این حساب، پنتاگون یا ناتو حق دارند که سیگار را مجبور سازند تا از افشای گستره سلطه و حاکمیت سرزمینی تروریست ها، اجتناب کند؛ آنهم در شرایطی که این اطلاعات، حتی بر اساس تعریف خود امریکایی ها سری و محرمانه و طبقه بندی شده هم محسوب نمی شوند!

این از جهتی به نفع امریکا و ناتو است که کسی دقیقا نداند که طالبان و سایر گروه های تروریستی، دقیقا چند درصد خاک افغانستان را کنترل می کنند؛ زیرا در آن صورت، نیروهای به اصطلاح ضد تروریزم به رهبری امریکا، دچار یک سرافکندگی و شرمساری بزرگ و تاریخی خواهند شد؛ اما این چیزی نیست که با پنهانکاری و سانسور یا تزریق اطلاعات باطل و دروغین بتوان از ابعاد و تبعات آن، جلوگیری کرد.

وقتی مردم افغانستان، حتی دیگر در خیابان های پایتخت نیز احساس امنیت نمی کنند؛ زیرا هر آن، ممکن است یک تروریست انتحاری، از راه برسد و جان شان را بگیرد، وقتی تمام تمهیدات امنیتی نهادهای سه گانه مسؤول این عرصه، بر تأمین امنیت پایتخت، متمرکز شده اند؛ ولی علیرغم آن، در یک هفته، سه رویداد تروریستی در مهم ترین و راهبردی ترین مناطق کابل، رخ می دهد، دیگر مخفی کردن جغرافیای تروریزم و انکار کشور طالبان، تلاشی مذبوحانه و مضحک است که به هیچ سرانجامی نخواهد رسید.

همین هفته گذشته بود که خواجه آصف؛ وزیر خارجه پاکستان، در کنایه ای زهردار به دولت افغانستان گفت که طالبان، ۴۰ درصد خاک افغانستان را کنترل می کنند و نیازی نیست که پاکستان در امور داخلی تان، دخالت کند.
حق با وزیر خارجه پاکستان است. ناتو و پنتاگون چگونه می توانند این حقیقت تلخ و تکان دهنده را انکار کنند و با اعمال سانسور و اشاعه دروغ، مردم افغانستان را از دسترسی به واقعیتی به نام کشور طالبان و جغرافیای ممنوعه تروریزم، دور و بی خبر نگه دارند؟