۰

دیپلماسی طالبان؛ سازش با زبان زور

پنجشنبه ۲۶ دلو ۱۳۹۶ ساعت ۱۷:۳۸
دیپلماسی طالبان؛ سازش با زبان زور

گروه طالبان در یک نامه سرگشاده از مردم و کنگره امریکا خواسته است تا از دولت آن کشور خواهان پایان اشغال در افغانستان شوند.
این گروه با بیان اینکه آماده گفتگو است، افزوده که استفاده از زور وضعیت را پیچیده‌تر می‌سازد. همچنین، طالبان هشدار داده‌اند‌ که ادامه جنگ و حضور نظامیان خارجی در افغانستان ثبات جهان را با خطر مواجه خواهد ساخت.

در این نامه از مردم، نهادهای مستقل و غیردولتی و کنگره امریکا خواسته شده تا بر دولت این کشور فشار وارد کنند که جنگ را در افغانستان متوقف کند و نیروهای امریکایی را از افغانستان خارج کند.
گروه طالبان گفته هنوز فرصت باقی است و این گروه حاضر است مشکل را از راه سیاست "سالم و گفتگو" حل کند. این گروه گفته برخی از کشورهای خارجی در تلاش تفاهم سیاسی با آنها است.

این گروه همچنین گفته ادامه جنگ در افغانستان و موجودیت نظام کنونی افغانستان که این گروه آن را فاسد خوانده، برای منطقه و امریکا عواقب خطرناکی خواهد داشت.

طالبان با اشاره به لشکرکشی ۱۷ سال بوش به افغانستان به بهانه نابودی تروریزم، حاکمیت قانون و ریشه‌کن ساختن مواد مخدر، پرسیده حالا کدامیک از این اهداف برآورده شده است؟
نامه طالبان، با وجود آنکه حاوی پیشنهاد ضمنی مذاکره و گفتگوست، در عین حال، سراسر آکنده از هشدار و تهدید و عتاب و زورگویی است.

با این حال، به نظر می رسد که هدف از انتشار این نامه در شرایط کنونی، پیش از آنکه نشان دادن عزم و قدرت طالبان برای جنگ و خون ریزی و ترور و کشتار و جنایت و ویرانگری به بهانه حضور نظامی امریکا در افغانستان باشد، ارسال سیگنال های سازش و نشانه های گفتگو و انعطاف و عدول رهبران این گروه از مواضع تندروانه و متصلبانه پیشین خود می باشد.

طالبان با ارسال این نامه در واقعیت امر، از طریق مردم و کنگره امریکا به ترامپ پیام داده اند که از نظامی گری و بازگشت به تجربه خونین گذشته علیه این گروه، دست بردارد و به جای آن، مذاکرات تعلیق شده صلح و گفتگوهای سازش را از سر بگیرد.

این در شرایط کنونی، کاملا قابل انتظار و پیش بینی به نظر می رسد؛ زیرا بر پایه قراین و نشانه های موجود، امریکا مصمم است تا با زبان زور با طالبان سخن بگوید و صدور دستور سرکوب طالبان در میدان های نبرد، افزایش صلاحیت فرماندهان امریکایی و استفاده کم سابقه از هواپیماهای پهن‌پیکر بی- ۵۲ بر علیه طالبان، از علایم مهم این رویکرد به حساب می آید.

افزون بر این، تنش های روزافزون امریکا با پاکستان نیز امریکا را در مواجهه سرکوبگرانه تر با طالبان که پیاده نظام پاکستان در افغانستان به حساب می آیند، مصمم تر می سازد؛ علاوه بر آنکه حمله های خونین اخیر طالبان در کابل، حتی حامیان قومی این گروه در دولت مورد حمایت امریکا در افغانستان را نیز مجاب کرده است که با ترامپ در سرکوب سخت افزاری آن گروه، احساس همذات پنداری کنند و دست کم، این رویکرد را به منظور مجبور کردن طالبان به حضور بر سر میز مذاکره، به صورت موقت، غیر قابل اجتناب و ضروری بدانند.

با توجه به این تحلیل، این پرسش مطرح می شود که اگر هدف محوری طالبان از انتشار این نامه، ارسال پیام این گروه مبنی بر آمادگی برای گفتگوهای صلح با امریکا است، پس چرا همچنان ادبیاتی گزنده و تهاجمی و عتاب آمیز و سراسر تهدید و هشدار دارد؟

واقعیت این است که این، زبان طالبان و شاخصه منحصر به فرد دیپلماسی آن گروه است. طالبان با همین مشخصه، شناخته می شوند. این کد هویت و رمز عبور این گروه تروریستی است. آنها نمی توانند با زبانی به جز زبان زور و تهدید و توحش، سخن کنند. این همان چیزی است که استراتژيست های «تروریزم» و اتاق های فکر وحشت و خشونتی که به دروغ به نام اسلام در دنیا ترویج می شود، مد نظر دارند و هرگز نمی خواهند که چهره ای رؤوف و عطوف از گروه های به اصطلاحی «جهادی» ارائه شود.

آنها می خواهند اسلام را دین وحشت و خشونت معرفی کنند و این همان هدفی است که باید به وسیله گروه هایی مانند طالبان و داعش و بوکوحرام و القاعده و النصره و الشباب و لشکر طیبه و... باید به اجرا گذاشته شود. درست به همین دلیل است که حتی وقتی این گروه ها، سخن از صلح و سازش و سیاست «سالم و گفتگو» می‌ زنند نیز با زبان زور و تهدید، سخن می گویند تا مبادا از چهره خشن و خونین شان، فاصله بگیرند و به این ترتیب، مجسمه برساخته «تروریزم» ترک بردارد.
 
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین