۱

انتخاب‌های طالبان و ناتو برای صلح و جنگ افغانستان

شنبه ۵ حوت ۱۳۹۶ ساعت ۲۲:۲۵
سفر نمایندگان چهار کشور عضو ناتو به افغانستان در شرایط حساسی صورت می گیرد؛ شرایطی که به نظر می رسد کابل آماده می شود که در نشست آتی موسوم به روند کابل، از استراتژی تازه صلح اش در برابر طالبان رونمایی کند.
انتخاب‌های طالبان و ناتو برای صلح و جنگ افغانستان
سفرای امریکا، آلمان، ایرلند و ترکیه در سازمان ناتو با سفر به افغانستان با مقام‌های امنیتی افغانستان و فرماندهان ناتو گفتگو کرده‌اند.
این هیأت یافته‌هایش را در مورد وضعیت افغانستان در نشست ماه جولای ناتو در بروکسل، در میان می‌گذارند.

کی بیلی هاچیسون؛ سفیر امریکا در سازمان ناتو گفته که فشارهای نظامی، اجتماعی و مذهبی از سوی کشورهای اسلامی بر طالبان بیشتر خواهد شد و گفته که ما اجازه نمی‌دهیم که افغانستان بار دیگر به مرحله خشونت‌ها برسد. امیدواریم که طالبان درک کنند که برنده نخواهند شد؛ مگر این‌که به میز مذاکره بیایند و در پیشرفت افغانستان سهیم شوند."

جان نیکلسون؛ فرمانده امریکایی ناتو ناتو در افغانستان نیز گفت که پس از اعلام استراتژی ترامپ برای افغانستان و جنوب آسیا روحیه طالبان مسلح شکسته و نیروهای امنیتی افغانستان با گذشت هرروز قوی تر می‌شوند.

سفر نمایندگان چهار کشور عضو ناتو به افغانستان در شرایط حساسی صورت می گیرد؛ شرایطی که به نظر می رسد کابل آماده می شود که در نشست آتی موسوم به روند کابل، از استراتژی تازه صلح اش در برابر طالبان رونمایی کند.

این در حالی است که به دنبال کشتارهای فاجعه بار اخیر طالبان در کابل و سایر شهرهای کشور، روند صلح به صورت جدی آسیب دیده و انتقادها از عملکرد غیر قابل دفاع نیروهای خارجی در سرکوب تروریست های طالبان نیز به نحو فزاینده و کم سابقه ای، افزایش یافته است.

از جانب دیگر، به دنبال مواضع ضد طالبانی امریکا و ناتو پس از کشتارهای کابل، این سازمان نظامی مأمور حمایت از این مواضع در عرصه عمل است؛ ضمن آنکه استراتژي دونالد ترامپ در قبال افغانستان و آسیای جنوبی هم که به میزان چشمگیری نظامی و سخت افزاری تلقی می شود، در عرصه آزمون نیاز به محک خوردن کارکرد موفقیت آمیز و مؤثر خود دارد و در این میان، ناتو باید با ترامپ در این زمینه همراهی کند.

بازگشت جنگنده های پهن پیکر بی – ۵۲ به عرصه عملیات های نظامی ناتو بر ضد طالبان هم از دید کارشناسان، اقدامی در همین راستا ارزیابی می شود.

افزون بر همه این موارد، ناتو علی القاعده نمی تواند در برابر تنش های جاری میان امریکا و پاکستان، بی تفاوت باشد. پاکستان کشوری است که در ۱۷ سال سلطه نظامی ناتو و امریکا بر افغانستان، عضوی کلیدی از ائتلاف «ضد تروریستی» به رهبری امریکا محسوب می شد و از همین ناحیه، سالانه صدها میلیون دالر، کمک بلاعوض دریافت می کرد.

در ابتدای سال جاری میلادی اما ترامپ، رسما این بسته های مالی را به پاکستان، به حالت تعلیق درآورد و به این ترتیب، رویارویی واشنگتن با اسلام آباد، وارد عرصه ای جدید و جدی شد.

با توجه به این تحلیل، سفرای چهار کشور یادشده، با این پیام به افغانستان سفر می کنند که پاکستان را از هرگونه واکنش انتقام جویانه در برایر سیاست های ترامپ در افغانستان، برحذر دارند و هزینه های جدایی پاکستان از ائتلاف «ضد تروریستی» به رهبری امریکا را به حد اقل برسانند؛ به ویژه در شرایطی که گفته می شود پاکستان در صدد برقراری یک ارتباط نظامی راهبردی با روسیه و توسعه روابط استراتژيک سنتی اش با چین است تا به این ترتیب، قدرت و سلطه امریکا را در جنوب آسیا به شدت تضعیف کند.

از این منظر، سفر این گروه از سفرای ناتو به افغانستان، همراستا با سفر چندی پیش سفرای کشورهای عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد به کابل، قابل ارزیابی است؛ زیرا نزدیکی پاکستان به قطب شرقی قدرت بین المللی، می تواند برای آینده حضور امریکا و ناتو در افغانستان درد سر ساز شود؛ مخصوصا از این حیث که هم روسیه، هم پاکستان و هم چین، به نقش طالبان در مهار امریکا در افغانستان، به صورت جدی، امید بسته اند و روسیه البته در این میان، امیدوار است که از طریق پاکستان بتواند از طالبان به عنوان اهرمی بازدارنده علیه داعش در افغانستان استفاده کند که به باور روس ها، از سوی غرب قویا حمایت می شود.

با در نظرداشت این برداشت، طالبان چه گزینه ای در برابر این رویکرد ناتو و امریکا در اختیار دارند؟ آیا سرکوب و سخت گیری های شدید نظامی و شبه نظامی می تواند آنها را به بازگشت به میز‌ مذاکره مجبور کند؟ آیا پاکستان چنین اجازه ای به طالبان خواهد داد؟

نامه سرگشاده اخیر طالبان به مردم و نمایندگان کنگره امریکا با این پیام ضمنی همراه بود که آنها ترجیح می دهند راه گفتگو و «سیاست سالم» را ادامه دهند؛ اما در عین حال، این کلیشه همیشگی هم در آن مطرح شد که نیروهای خارجی باید افغانستان را ترک کنند؛ پیش شرطی که قبلا از سوی گلبدین حکمتیار هم مطرح می شد؛ اما در معاملات سازش، به نحو معجزه آسایی، نادیده گرفته شد.

طالبان هم می توانند بر سر آن کنار بیایند؛ بنابراین پیشنهاد مذاکره آنها می تواند مهم باشد؛ البته مشروط به اینکه پاکستان و شرکایش نیز بتوانند در قبال یک معامله سازش، به امتیازات بزرگی برسند.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین