شیعیان و انتخابات

اشرف‌غنی با شماری از اعضای شورای علمای شیعه دیدار کرده است.
اعضای این شورا در این دیدار مشکلات غرب کابل را ناامنی و تهدیدهای " گروهای تروریستی" دانسته‌اند.
 
افزایش حوزه امنیتی، توجه به معلومات استخباراتی و کشفی، افزایش نیروهای امنیتی، بررسی نقاط آسیب‌پذیر، تامین امنیت مراکز دینی و آموزشی و مراکز ثبت نام و توزیع تذکره از خواسته‌های دیگر شورای علمای شیعه در دیدار با آقای غنی بوده است.
 
اعضای این شورا با تاکید به وفاق ملی، انتخابات را یک اصل در تفکر و اندیشه امروزی و یگانه راه برای انتقال قدرت دانسته و بر تامین امنیت روند انتخابات و اجرایی شدن قانون احوال شخصیه اهل تشیع، تاکید ورزیده‌اند.
 
شاید مهمترین تحول در دیدار اخیر شورای علمای شیعه افغانستان با اشرف غنی، این بود که آنها فتوای تاریخی و تهورآمیز خود مبنی بر منع مشارکت مردم در روند ثبت نام رأی دهندگان تا زمان تأمین امنیت این روند را پس گرفتند و در یک عقب نشینی آشکار اعلام کردند که منظور آنها تنها مراکزی بوده که با تهدید امنیتی مواجه هستند، نه کلیت این روند!
 
با همه اینها تاریخ به راه خود ادامه خواهد داد و هرگز از ثبت این دوره رقت انگیز و غم بار، حذر نخواهد کرد؛ دوره ای که در آن، شیعیان افغانستان، در قبال تحمل بزرگ ترین حماسه آفرینی ها برای منافع و وحدت ملی و تقویت نظام سیاسی و دموکراسی و مردم سالاری، سنگین ترین و خونین ترین هزینه ها را متحمل می شوند و در برابر، تقریبا هیچ چیزی جز مرگ و مصیبت و بحران و ناامنی و بی توجهی و تبعیض و بی عدالتی و ستم و دوگانه رفتاری حاکمان، به دست نمی آورند.
 
شیعیان افغانستان در یک مسیر دشوار قرار گرفته اند؛ مسیری که میان سرگذشت ناامید کننده و غم انگیز گذشته و سرنوست مبهم و تیره و بی چشم انداز آینده، آنها را در برابر انتخاب های سنگین و دشواری قرار داده است.
 
اینکه شورای علمای شیعه یا رهبران قومی، چه تصویری از تجربه دیروز و چه تصوری از چشم انداز فردا دارند، لزوما نمی تواند در وضعیت کنونی توده، تغییری به وجود آورد؛ مردمی که ظاهرا با پیام های محکومیت از علمای دینی و رهبران قومی تا حاکمان و مسؤولان امر، خو می گیرند و عادت می کنند و چاره ای جز تنفس در این فضای خفقان آمیز و آکنده از وحشت و دهشت ندارند.
 
این در حالی است که فتوای متهورانه اخیر شورای علمای شیعه، این امید را در میان بخشی از مردم برانگیخته بود که اگر حاکمیت، همچنان به حضور آنها در روندهای ملی، نگاهی ابزاری و سودجویانه دارد، اگر رهبران قومی و آرمانگرایان نوظهور جویای نام و نان، از حضور و مشارکت و مدنیت و تعهد آنها به قانون و تمدن و نمایش های خیره کننده دموکراتیک و مردم سالارانه، برای طی کردن پله های قدرت و انباشتن ثروت و جمع کردن سرمایه، سود می برند و اگر تروریزم تکفیری و جریان های فاشیستی قبیله گرا و انحصارطلب دست ابزار سازمان های جاسوسی و رژيم های مزدور منطقه، به خون فرزندان آنها تشنه اند، دست کم، علمای شیعه، هنوز دل در گرو آرمان های پاک و مشروع و ملی مردم شان دارند و از آنها در تنگناها و بحران ها و غربت ها و بی کسی ها، حمایت می کنند.
 
امیدهای شکل گرفته پیرامون بیانیه اخیر شورای علما، یکبار دیگر خاطرات سال های نه چندان دور و دیر سیاست افغانستان را زنده می کرد که در آن، علما پیشگام سیاست و مبارزه و کنش های انقلابی و اعتراضی علیه حاکمیت های جائر و ستم پیشه و سرکوبگر و حامی توده های سرکوب شده و مظلوم و در بند بودند.
 
با این حال، به نظر می رسد هنوز تا احیای دگرباره نقش دیرپای علما در میان توده، راه دراز و دشواری باقی است؛ زیرا قدرت زدگی، تزویر و توسل به شیوه های صلح آمیز اعمال قدرت، فرصت و رخصت هرگونه کنش‌گری اعتراضی و انقلابی را از علما می ستاند و آنها را نیز عملا به  عمله ارباب قدرت و اصحاب سلطه و سکانداران سیاست بدل می کند و در این میان، این مردم اند که با مرگ های فاجعه بار جمعی، با محرومیت و تبعیض و بی عدالتی، با فقر و دوگانه رفتاری آشکار دولت حاکم، با هیولای آدمخوار تروریزم وحشی و خونخوار، با نظام فاشیستی و قبیله گرای خودمحور انحصارگر و با رهبران قومی معامله گر و جوانان آرمانگرای جویای نام و نان و علمای محافظه کار، همچنان تنها و بی پشتوانه باقی می مانند.

فاطمه موسوی- خبرگزاری جمهور