شکست اشرف غنی در واقع شکست سخت نسلی از روشنفکران هزاره است که سال های سال، زیر پرچم عدالت خواهی قومی و مبارزه با تبعیض و برتری جویی نژادی، سینه زدند؛ اما سرانجام این ریاضت سیاسی - تاریخی شان را با دفاع از اشرف غنی و تحول و تداوم متناقض او شکستند و تمامی دانش و قلم و سوادشان را در خدمت پارادوکس مضحک «تحول و تداوم» قرار دادند و در این راستا تا آنجا سینه سپر کردند که در میزگردهای تلویزیونی ها و گفتگوهای مطبوعاتی حتی بدیهی ترین امور و اصول دموکراسی، مدارا، مماشات، همپذیری، بردباری فرهنگی و شکیبایی، اخلاق و ادب سیاسی را در برابر رقبا زیر پا گذاشتند.
اشرف غنی احمدزی که از حدود نیمی از آرای انتخابات که تاکنون شمارش شده، ۳۳.۲ درصد آرا را کسب کرده، گفته که به پیروزی خود اطمینان دارد!
بر اساس نتیجه شمارش ۴۹.۶۷ درصد آرا که روز یکشنبه اعلام شد، داکتر عبدالله با کسب ۴۴.۴ درصد آرا با اختلاف بالایی نسبت به رقبا در صدر قرار دارد.
با این حال، آقای احمدزی گفت: "ما کماکان به پیروزی تیم خود اطمینان داریم. مهم نیست که این پیروزی در دور اول به دست آید یا در دور دوم انتخابات."
آقای احمدزی تاکید کرد که در هر صورت آرای مردم باید عاری از «تقلب» باشد و در این مورد هم نهادهای انتخاباتی و هم نامزدها تلاش های خود را به کار بندند.
اشرف غنی همچنین از اعلام نتایج به صورت تدریجی انتقاد کرد و گفت که براساس تقویم انتخابات، نتایج اولیه باید تنها در روز چهارم ثور و نتایج نهایی آن در ۲۴ این ماه اعلام شود.
آقای احمدزی معتقد است که اعلام تدریجی نتایج انتخابات باعث سردرگمی مردم می شود و کمیسیون دیگر نباید به این شیوه ادامه دهد.
اظهارات آقای اشرف غنی در نشست خبری دیروز او پریشان تر از آن بود که بتوان از آن شمیم پیروزی را استشمام کرد.
از جانب دیگر، نتایج شمارش آرا نیز چنین چیزی را شهادت نمی دهد. با این حال می توان به لحاظ حفظ روحیه و نشان دادن استواری و پایداری سیاسی به اشرف غنی حق داد؛ تا به رغم آنکه در سراشیبی شکستی دیگر قرار گرفته است، هراسناک از فرجام تلخ روند جاری، به شایبه هایی دامن بزند که اگر ماجرا عکس آنچه اکنون رقم خورده بود، بدون شک اولین متهم آنچه او «تقلب» می خواند خود او بود.
در همین دوره نیز شواهد آشکاری وجود دارد که نشان می دهد یکی از عوامل مهم تقلب، مهره های محلی در استخدام تیم اشرف غنی به ویژه در ولایت های ناامن و ناآرام بوده اند.
با اینهمه شرنگ این شکست بیش از اشرف غنی کسانی را می آزارد که تمام قد به دفاع از نامزد قبیله پرداختند و در این راه چندان پیش رفتند که حتی فرصت نکردند یکبار به گذشته نگاه کنند و به یاد بیاورند که در بهسود و دایکندی و بامیان و غزنی، مردمی که آنها خود را به آنان متعلق می دانند چه نگاهی به اشرف غنی و اشرف غنی های نوعی در طول تاریخ هزاره ها و جرمی به نام هزاره بودن در افغانستان دارند.
شکست اشرف غنی در انتخابات شانزده حمل در واقع شکست سخت و تلخ نسلی از روشنفکران نماها است که سال های سال، زیر پرچم مبارزه با تبعیض و برتری جویی نژادی، سینه زدند؛ اما سرانجام این روزه و ریاضت سیاسی - تاریخی شان را با دفاع تمام قد از اشرف غنی و تحول و تداوم متناقض او شکستند و تمامی دانش و قلم و سوادشان را در خدمت پارادوکس مضحک «تحول و تداوم» قرار دادند و در این راستا تا آنجا سینه سپر کردند که در میزگردهای تلویزیونی ها و گفتگوهای مطبوعاتی حتی بدیهی ترین امور و اصول دموکراسی، مدارا، مماشات، همپذیری، بردباری فرهنگی و شکیبایی، اخلاق و ادب سیاسی را در برابر رقبا نقض کرده و زیر پا گذاشتند.
برخی از آنها حتی کرسی های تدریس در مؤسسات تحصیلات عالی خصوصی را که اینک به سفره های پرنعمت پول و تجارت تبدیل شده، وانهادند و در حماقت و خوش‌خیالی ترحم انگیزی، پیشاپیش ردای وزارت دوختند؛ تا در ترکیب «دولت تحول و تداوم» برای پنج سال آینده، بر سرنوشت ملت، مستقر شوند.
با این حال و به رغم فیرهای هوایی اشرف غنی پس از اعلام نتایج تدریجی انتخابات، اکنون این رویا جای خود را به کابوس داده است؛ کابوس شکستی سخت و مفتضحانه؛ شکستی نه تنها در عرصه رقابت های انتخاباتی برای اشرف غنی؛ بلکه در آوردگاه برخی روشنفکران و نخبگان هزاره با آرمان های تاریخی مردم خویش.
اشرف غنی به هر حال در سال ۸۸ نیز متحمل شکستی از نوع انتخاباتی اش شده بود و شاید برای او این شکست، سنگینی کمتری داشته باشد؛ اما برای روشنفکران و نخبگان فرهنگی هزاره مانند عزیز رویش، عباس نویان، عبدالعلی محمدی و دیگران، این شکست به معنای جدایی پیوند ناپذیر از مردم خویش و طرد و رد همیشگی از دامن ملت هزاره است؛ زیرا آنها آرمان های تاریخی مردم خود را به امید رسیدن به کرسی وزارت و به بوی دالرهای اشرف غنی وانهادند و اینک باید هزینه آن را بپردازند.
نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور
