حکومت قادر است و می تواند با استفاده از پتانسیل های محلی، به محل بازداشت و نگهداری گروگان ها دسترسی پیدا کند و چه بسا، برای آزادی آنان زمینه سازی کند. بزرگان محلی در قندهار، زابل، هلمند و غزنی، ارتباط سنتی نزدیک و تنگاتنگی با تروریست ها دارند. حکومت می تواند از این ظرفیت در راستای تحقق خواسته معترضان سود ببرد.

صدها تن از نمایندگان نهادهای مدنی ولایت غزنی در اعتراض به مشخص نبودن سرنوشت ۳١ مسافری که بیش از یکماه پیش در مسیر قندهار- کابل توسط افراد ناشناس به گروگان گرفته شدند، در حرکتی نمادین به اشرف غنی یک ماکت ذره‌بین و به نمایندگان این ولایت، ماکت یک هواپیما اهدا کردند.
این افراد گفتند که این ذره‌بین را به آن دلیل به رئیس جمهور غنی می‌دهند که "با استفاده از آن، مسافران ربوده شده را جستجو و آزاد کند."
آنها به نمایندگان غزنی در پارلمان نیز یک ماکت هواپیما اهدا کردند و علت آن را "خبر نگرفتن این نمایندگان از وضعیت غزنی و موکلان‌شان" عنوان کردند.
به گفته آنها، نمایندگان این ولایت، "ناامنی در راه های زمینی را علت اصلی سفر نکردن به غزنی عنوان می‌کنند."
این راهپیمایی در مقابل مجلس نمایندگان به رسم اعتراض به سکوت نمایندگان به سرنوشت ربوده شدگان و افزایش ناامنی در جاده‌های ولایت غزنی انجام شد.
به گفته معترضان، "دولت افغانستان بعد از یک عملیات نظامی ناکام که منجر به رهایی گروگان‌ها نشد، سکوت کرده و حتی حاضر به پاسخگویی درباره سرنوشت این افراد هم نیست."
این نخستین اعتراض نیست و آخرین آن نیز نخواهد بود؛ اما اعتراض همیشه اعتراض نمی ماند. کاسه صبر معترضان روزی لبریز خواهد شد.
حکومت، رهبران قومی و نمایندگان غیر مسؤول غزنی در پارلمان، وظیفه دارند سکوت گورستانی و مرگبار خود را بشکنند و با اراده ای واقعی و راسخ، به ملت در راستای آزادی مسافران بی گناه ربوده شده ملحق شوند.
مردم مانند سیاستمردان، رهبران قومی و نمایندگان شورای ملی، برای رسیدن به کرسی و پول و دالر و سفرهای خارجی و امتیازهای فراقانونی دیگر، اعتراض نمی کنند. مردم درد دارند، دلهره دارند، زخم خورده اند، غصه دارند، اندوهگین اند، نگران اند. آنها نیازمند کمک، توجه و دستگیری اند.
مردم برای تفریح و خودنمایی به خیابان نمی ریزند. درد و زخم و خشمی معترضان را به خیابان می کشاند.
آنها از بیش از یکماه پیش تاکنون، نه یکبار، نه دوبار؛ بلکه ده ها بار در شهرهای مختلف به گونه های متفاوت به خیابان ریخته اند، فریاد زده اند، دادخواهی کرده اند، اشک ریخته اند، اعتراض کرده اند و مقام های حکومت به اصطلاح وحدت ملی را به کمک و استعانت فراخوانده اند؛ اما آنچه از حکومت دریافت کرده اند، سکوت و سهل انگاری و بی تفاوتی و بی خیالی بوده است.
خبرهای واهی و بی بنیاد رهبران قومی را نیز دیگر کمتر کسی باور می کند. مردم در کنار مادران داغدار، پا به پای همسران چشم انتظار و همسو با چشم های اشکبار فرزندان بی پناه ۳۱ مسافر ربوده شده، اینک در برابر صفی بی احساس از سران حکومت وحدت ملی، رهبران قومی و نمایندگان خودپرست غرنی در شورای ملی ایستاده اند؛ تا پاسخ خشم و اعتراض خود را بگیرند؛ اما این وضعیت، برای همیشه استمرار نخواهد یافت. روزی خشم ها فوران خواهد کرد، صبرها سرریز خواهد شد و اعتراض ها، از مهار و کنترل خارج خواهند گردید.
این چیزی است که برخی از نمایندگان مجلس نیز آن را به نیکی دریافته اند. برخی از آنها اخیرا به صراحت هشدار دادند که اگر حکومت، به سرعت به اعتراض ها و خواست های مردم در خصوص آزادی ۳۱ مسافر ربوده شده، رسیدگی و توجه نکند، وضعیتی شبیه یمن در انتظار افغانستان نیز خواهد بود.
سکوت حکومت، عملا دوسیه ربودن ۳۱ مسافر بی گناه را به سمت قومی شدن هدایت می کند. رفتار رهبران حکومت وحدت ملی در برابر این رویداد به گونه ای است که گویی این یک مساله ملی و متعلق به همه مردم افغانستان نیست و این خود یک بازی خطرناک و بدآتیه است.
حکومت و رهبران آن اگر در پی حفظ وحدت ملی و انسجام اجتماعی اند، می توانند از این اتفاق برای همبستگی و همگرایی اجتماعی همه طیف های جامعه افغانستان استفاده کنند.
حکومت قادر است و می تواند با استفاده از پتانسیل های محلی، به محل بازداشت و نگهداری گروگان ها دسترسی پیدا کند و چه بسا، برای آزادی آنان زمینه سازی کند.
بزرگان محلی در قندهار، زابل، هلمند و غزنی، ارتباط سنتی نزدیک و تنگاتنگی با تروریست ها دارند. حکومت می تواند از این ظرفیت در راستای تحقق خواسته معترضان سود ببرد.
افغانستان بیش از ۳۰۰ هزار نیروی نظامی دارد. بسیج هزاران نیروی امنیتی، سرانجام گرهی از این ماجرا خواهد گشود.
افغانستان همپیمان قدرت های بزرگ خارجی است که از امکانات گسترده جاسوسی و ردیابی برخوردار اند؛ چرا از آنها کمک جسته نمی شود؟
اشرف غنی، فرصت دارد که برای عیادت از گل پاچا مجیدی، برای چندین ساعت راه ها را مسدود کند و در نتیجه، مانع از رسیدن خون به دو کودک بی گناه زخمی شده شود و جان آنها را بستاند؛ اما فرصت ندارد برای ۱۰ دقیقه در برابر دوربین ها ظاهر شود و به خشم و اعتراض مردم پاسخ دهد و به مسؤولیت خود در قبال سرنوشت ۳۱ مسافر ربوده شده عمل کند؟
سیدعلی حسینی- خبرگزاری جمهور