ما چقدر خوشبختیم؟

نرگس اعتماد

27 حوت 1394 ساعت 15:57

شاید گاهی از قهرمانی یک تیم ورزشی خوشحال شویم، در برابر دوربین های تلویزیونی، دست تکان دهیم، به خیابان بریزیم و با پرچم ملی مان، عکس های شاد و با لبخند بگیریم؛ اما مگر اینگونه رویدادها چندبار در سال، در زندگی یک افغانستانی، واقع می شوند؟




یک تحقیق تازه اجتماعی بین المللی در سال ۲۰۱۶ نشان می دهد که افغانستان در رده آخرین کشورهای خوشبخت دنیا قرار دارد.
در تحقیق "گزارش خوشبخت ترین کشورها" که در ۱۵۷ کشور انجام شده، دنمارک خوشبخت ترین کشور معرفی شده است.

افغانستان از میان ۱۵۷ کشور، در رده ۱۵۴ قرار گرفته و سه کشور بعد از افغانستان توگو، سوریه و بروندی هستند. امریکا در رده ۱۳ قرار دارد.
متخصصین برجسته در حوزه های اقتصاد، روانشناسی، تحلیل مطالعاتی، آمار ملی، صحت، پالیسی عامه و سایر زمینه ها در این گزارش توضیح داده اند که چگونه با این فکتورها می توان میزان خوشبختی را در کشورها ارزیابی کرد.

این گزارش وضعیت خوشبختی در جهان امروز را بررسی کرده و نشان می دهد که چگونه دانش جدید خوشبختی، متغیرهای شخصی و ملی را در داشتن خوشبختی تشریح می دهد.

آنچه در نتایج این گزارش جالب است کشورهای ثروتمند در صدر خوشبخت ترین کشورها نیستند.
یافته های این گزارش نیز مانند همه دیگر گزارش های بین المللی در زمینه های مختلف، برای مردم افغانستان ناامیدکننده است، حتی اگر دولت نخواهد آن را بپذیرد.

واقعیت این است که خوشبختی در افغانستان، زمان زیادی است که مفهوم حقیقی اش را از دست داده است؛ البته شاید با یک توجیه نه چندان درست، بتوان ادعا کرد که می توان معیارهای خوشبختی را نیز در نسبت با سطح و سبک زندگی و میزان رفاه و امنیت و امید به آینده و صلح و جنگ و... کم و زیاد کرد؛ اما این بی تردید نمی تواند مانع از این برداشت شود که ما اصولا با خوشبختی نسبتی نداریم.

حتی با مسامحه و اغماض و چشم پوشی هم نمی توانیم بپذیریم که زندگی در افغانستان، چیزی به عنوان خوشبختی را نیز با خود دارد.

شاید گاهی از قهرمانی یک تیم ورزشی خوشحال شویم، در برابر دوربین های تلویزیونی، دست تکان دهیم، به خیابان بریزیم و با پرچم ملی مان، عکس های شاد و با لبخند بگیریم؛ اما مگر اینگونه رویدادها چندبار در سال، در زندگی یک افغانستانی، واقع می شوند؟

گذشته از این، به نظر می رسد دولت نیز هیچ برنامه ای برای تامین حد اقل خوشبختی برای مردم افغانستان روی دست ندارد؛ این برداشتی نیست که تنها مردم افغانستان، آن را مطرح می کنند. عملکردهای دولت در زمینه برقراری صلح و امنیت و عدالت و رفاه و ارتقای سطح زندگی و خدمات عمومی و مسؤولیت پذیری و مردم گرایی و قانون مندی و... به وضوح این برداشت را تایید می کند.

به عنوان نمونه، اشرف غنی، به عنوان گزارش عملکرد دولت خود در سال ۲۰۱۵، این سال را «سال بقای افغانستان» عنوان کرد و مدعی شد که افغانستان، از این آزمون، سربلند عبور کرد.

تلاش برای بقا به چه معناست؟ معنای آن این است که ما یک ملت در حال احتضار هستیم؛ ملتی که در پیکار و نبردی سخت و مدام و بی امان با مرگ و نیستی و نابودی قرار دارد و ملتی که پنجه در پنجه مرگ، به بقای خود ادامه می دهد، حتی اگر در این پیکار، پیروز شود، اصولا یک ملت خوشبخت نیست.

البته نسبت به درستی ادعای اشرف غنی در خصوص عبور افغانستان از این مرحله نیز تردیدهایی جدی وجود دارد؛ زیرا ما هنوز نمی دانیم که در سال آینده خورشیدی، وضعیت آیا بدتر از سال پار خواهد شد یانه.

آنچه نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل متحد در امور افغانستان، گفته است، پنج مرحله وجود دارد که اگر به سلامت از آن عبور نکنیم، احتمال فاجعه، فروپاشی و از هم گسیختگی مرگبار سیاسی و اجتماعی، حتمی و جدی است.
بنابراین، چگونه می توانیم خوشبخت باشیم؟!

معیارهای زیادی وجود دارد که نشان می دهد ما هرروز بدبخت تر از دیروز هستیم. به عنوان نمونه، وضعیت در همه عرصه ها از زمان حامد کرزی تا عهد احمدزی، بدتر و ناامیدکننده تر شده است؛ بنابراین، ما با سرعتی عجیب و غیر قابل مهار، بی محابا به سمت بدبختی می تازیم و به همان میزان از خوشبختی فاصله می گیریم.

بنابراین، شاید بتوانیم به هر انگیزه ای، نسبت به یافته های این گزارش بین المللی، از بنیاد شک کنیم؛ اما نمی توانیم واقعیت های تلخ زندگی روزمره مان را فراموش کنیم و این احساس کاذب را به ذهن و ضمیر مان القا کنیم که ما ملت خوشبختی هستیم.
نرگس اعتماد- خبرگزاری جمهور


کد مطلب: 78025

آدرس مطلب: https://www.jomhornews.com/fa/article/78025/

جمهور
  https://www.jomhornews.com