حمام خون در بلخ و خواب آرام مقامات کابل

منابع محلی اعلام کرده‌اند که دست کم ۷۰ سرباز در حمله طالبان به مقر قول اردوی ۲۰۹ شاهین در منطقه دهدادی ولایت بلخ کشته و دست کم ۸۰ نفر زخمی شده اند.
آمارهای دیگر حاکی از شهادت ۱۵۰ نیروی ارتش است.
طالبان مسؤولیت این حمله را پذیرفته و گفته اند شمار کشته شدگان بیشتر از آن است که دولت اعلام کرده است.
اشرف غنی؛ با محکوم کردن این حمله گفته که در این حمله شماری از "سربازان قول اردوی ۲۰۹ شاهین که در حال عبادت بودند، شهید و زخمی شدند."
به گفته منابع دولتی دستکم ۱۰ حمله کننده انتحاری بعد از انفجار یک موتر بمب‌گذاری شده در ورودی این پایگاه، وارد آن شدند.
یک سرباز ارتش گفته که در این مسجد در روزهای جمعه صدها سرباز برای نماز تجمع می‌کنند.
این دومین حمله مهیب و خونین منسوب به طالبان است که اخیرا بر مراکز اصلی متعلق به ارتش افغانستان، انجام می شود. پیش از این، در حمله ای مشابه بر شفاخانه سردار داوود در کابل، دست کم ۱۰۰ نفر شهید شدند؛ اگرچه طبق معمول، آمار تأیید شده توسط منابع دولتی در مقایسه با آنچه شاهدان عینی روایت کرده اند، بسیار پایین بود.

در این مورد نیز دولت همچنان به سیاست دروغ، متوسل شده و با اندک وانمود کردن آمار تلفات، سعی در مدیریت فاجعه به نفع خود دارد؛ اما این چیزی نیست که از ابعاد فاجعه بار کشتار بلخ بکاهد.

تروریست های خون آشام طالبان، با استفاده از یک الگوی تکراری، حداقل ده تروریست مسلح را با یونیفورم ارتش و موتری بمب گذاری شده، راهی مهم ترین مرکز نظامی شمال در بلخ کردند و بر بنیاد گزارش ها، در مرکزی که در آن، عالی ترین و سختگیرانه ترین نوع تمهیدات امنیتی به اجرا درمی آید، چندین کمربند امنیتی دارد و مراجعان به آن در هر کمربند امنیتی مجبور اند از بازرسی های دقیق بدنی بگذرند و حتی کارت هویت ارائه دهند، اقدام به پیاده کردن نقشه از پیش آماده شده خود کردند.

در کمال شگفتی، این سختگیری ها در زمان حمله، در مورد تروریست های طالبان، همگی لغو شده و آنها توانسته اند چندین کمربند امنیتی را بدون هیچ درد سری پشت سر بگذارند و در نهایت با انفجار موتری بمب گذاری شده در یکی از آخرین کمربندها، اقدام به تیراندازی تهاجمی بر علیه صدها سرباز در حال نماز یا غذا خوری کنند.
همه چیز شک برانگیز و مبهم و غیر قابل فهم است. هیچ استدلالی نمی تواند این جنایت را توجیه کند.

گفته می شود اشرف غنی برای بررسی وضعیت، راهی بلخ می شود؛ اما این چیزی از ابعاد ابهام آمیز بودن این جنایت نخواهد کاست. در نخستین گام، مقام های درجه یک امنیتی به ویژه وزیر دفاع و فرماندهان سطح بالای ارتش باید پاسخ بدهند.

برای این منظور، یکبار دیگر مقام های ارشد دولتی را باید به اظهارات تند امرالله صالح؛ رییس پیشین امنیت ملی و از مسؤولان جدید امنیتی باید رجعت داد که در واکنش به کشتار شفاخانه نظامی سردار داوود گفت که این دیگر یک هدف غیر نظامی و ملکی نیست که مسؤولان با محکوم کردن عوامل حمله، به آسانی از کنار آن بگذارند و این رویداد «شرم آور» را توجیه کنند.

در مورد کشتار بلخ نیز دقیقا همین انتقاد، وارد است؛ حمله ای که در آن، حتی یک غیر نظامی هم کشته نشده و همگی قربانیان، از اعضای ارتش بوده اند؛ اما در این میان، یک تفاوت مهم وجود دارد و آن اینکه این بار خود آقای صالح هم به عنوان یک مقام امنیتی ارشد، باید به ایرادهای تندی که پیش از رسیدن به این مقام، در باره کشتار کابل مطرح کرد، پاسخ بدهد.

واقعیت این است که نه محکومیت دولت و نه سفر اشرف غنی به محل رویداد، هیچکدام چیزی از بار جنایت تروریست ها و مسؤولیت مقام های امنیتی کابل نخواهد کاست.

حمام خونی که طالبان در بلخ به راه انداختند، اگر نتواند خواب آرام مقام های امنیتی را در کابل برآشوبد، دیگر تردیدی باقی نمی ماند که همه آنها در یک جبهه می جنگند و در این صورت، این بر قربانیان اصلی جنایت های تروریستی طالبان درون و بیرون از نظام است که چه تصمیمی در مورد این سرنوشت غم انگیز و مرگبار خود می گیرند.

عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور