چرا کرزی و گلبدین، طالبان را برادر می‌گویند؟

گلبدین حکمتیار؛ رهبر حزب اسلامی، روز پنجشنبه در ارگ ریاست جمهوری، گفت طالبان که افغان و از این خاک هستند، به جنگ "مجبور" شدند. او از طالبان دعوت به صلح کرد و گفت:"بیایید و به صلح بپیوندید تا بهانه‌ای برای حضور نیروهای خارجی تمام شود".
آقای حکمتیار از مقام ‌های دولتی و رهبران جهادی خواست که طالبان را "برادران" خطاب کنند و تصریح کرد که در میان آنها خوب و بد وجود دارد.
آقای عبدالله در واکنش به «برادر» خواندن طالبان از سوی کرزی و حکمتیار گفت: به حیث یک شخص حق دارم تا نظر خود را بیان کنم و با احترام به سخنان رئیس جمهور پیشین افغانستان و آقای حکمتیار، طالبان را «برادران حکمتیار صاحب» می گوییم.
او تأکید کرد که این اطمینان را به آقای حکمتیار می دهیم که اگر طالبان به پروسه بپیوندند، استقبالی بهتر از امروز خواهیم کرد.

اظهارات حکمتیار در ارگ ریاست جمهوری در مورد موضع و نگاه او نسبت به طالبان، متفاوت از آن چیزی بود که نخستین بار در سخنرانی رسمی رهبر حزب اسلامی در لغمان بیان شد و این نشان از یک چرخش ۱۸۰ درجه ای می دهد که البته حضور او در میان طیفی از همفکران قومی اش در عالیترین پایگاه قدرت سیاسی در ارگ ریاست جمهوری هم در وقوع این چرخش، بی اثر نبوده است.
حکمتیار در حضور اشرف غنی، کرزی و امثال آنها، طالبان را «برادر» خواند و به دیگر رهبران نیز توصیه کرد که به تبعیت از او، تروریست های طالبان را برادران خود بخوانند.

این اظهارات حکمتیار در عین حال بیانگر فضای حاکم بر مراسم پرشکوه استقبال از او در ارگ قدرت بود؛ فضایی که سراسر و به صورت یکجانبه به نفع اردوگاه قومی غنی و کرزی و گلبدین بود و در آن میان، برای آنها که در پی قومی سازی قدرت در سطح وسیع هستند، کرسی ملا هبت الله آخوندزاده و دستیاران تروریست اش در مراسم دیروز، خالی بود؛ کسانی که اگر مسیر حکمتیار را برگزینند به گفته آقای عبدالله، به پیشواز حضور شان در ارگ قدرت، استقبالی پرشکوه تر از گلبدین صورت خواهد گرفت و به افتخار تمام جنایت ها و کشتارهایی که طی ۲۰ تاریخ جنایتکارانه شان مرتکب شده اند، بر گورستان پایتخت نشینان قربانی جنایات تروریست های بدنام بین المللی، فرش سرخ پهن خواهد شد.

با این وصف، بدیهی است که کرزی و گلبدین و سایر سران این اردوگاه قومی، طالبان را «برادر» می خوانند؛ حتی اگر طالبان تحت تأثیر پاکستان یا هر مصلحت پیدا و پنهان دیگر، از برادرخواندگی کرزی و گلبدین، احتراز و امتناع بورزند.

البته در این میان، کسی روی واکنش سریع و صریح آقای عبدالله در برابر موضع طالبانی گلبدین، حساب مهمی باز نخواهد کرد؛ زیرا عبدالله و امثال او، چه طالبان را برادر بخوانند یا نخوانند، وقتی حاضر اند برای آنها نیز مانند گلبدین، فرش سرخ استقبال پهن کنند، عملا به توصیه گلبدین عمل کرده و در اردوی قومی او و کرزی و...، دست کم به عنوان سیاهی لشکر، حضور داشته اند.

یکی دیگر از انگیزه های حکمتیار و کرزی از برادر خواندن تروریست های طالبان، این است که آنها اگرچه اکنون به دلیل نقش هایی که در این سناریوی پیچیده بر عهده شان گذاشته شده، در دو سوی دو اردوگاه متخاصم قرار گرفته اند؛ اما در عمل، به یک مکتب و نظام فکری و ایدئولوژيک باور دارند و آن مکتب ترور و کشتار و جنایت و فاجعه و تصفیه قومی برای تثبیت و تحکیم برتری «برادر بزرگتر» به قیمت نفی و رد و انکار حقوق و حضور دیگر اقوام است. بنابراین، کرزی و گلبدین نیز در باطن، عمیقا با ملا عمر و ملا اختر منصور و ملا هبت الله آخوندزاده و سایر ملاهای تربیت یافته در مکتب خانه تروریست پرور آی اس آی و دیوبندی، احساس همدلی و همذات پنداری می کنند؛ تعلق خاطری که با قدرت گرفتن اردوگاه قومی آنها در ارگ ریاست جمهوری، اینک بی هراس و آشکار بر زبان شان جاری می شود؛ بی آنکه حتی ذره ای نسبت به وقاحت این بیان شان در پیشگاه مردم افغانستان، احساس خجالت و شرمساری کنند.

اگرچه کرزی پس از ۲۰ سال همراهی و همذات پنداری با ایدئولوژي نفرت و ترور و جنایت طالبان، سرانجام به دنبال وقوع کشتار مهیب بلخ، از «برادر» خواندن طالبان، تبری جست و به این ترتیب، سعی کرد که پویش های منفی مخالفان و منتقدانش که او را از حامیان اصلی تروریزم طالبانی، معرفی می کردند را خنثی کند؛ اما بازگشت حکمتیار به دالان های قدرت و نیرومند شدن پایگاه قومی آنها در ارگ ریاست جمهوری، یکبار دیگر به «برادران» طالبان، جرأت و جسارت اعلام حضور خواهد بخشید.

محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور