داعش از توره بوره تا کابل

گروه تروریستی داعش منطقه استراتژیک توره بوره در ولسوالی پچیراگام را تصرف کرده است.
توره بوره پایگاه بن لادن؛ رهبر سابق گروه تروریستی القاعده در افغانستان بود.
در حالی که مردم اوضاع در ولسوالی پچیراگام را نگران کننده توصیف می کنند و از تسلط داعش بر منطقه تنگی وزیری و خوگیانی سخن می گویند، مقامات محلی از آغاز عملیات ضد داعش در پچیراگام خبر می دهند.
به گفته مقامات محلی، داعش در پچیراگام بعد از یک جنگ کوتاه با طالبان و گروه خیزش مردمی توره بوره را تصرف کرده است.
پس از تسلط داعش بر منطقه، مردم فرار کرده اند. افزون بر توره بوره، از صبرون، مورگی و زمرخیل نیز مردم بی جا شده اند.
در همین حال، عطاالله خوگیانی؛ سخنگوی والی ننگرهار وضعیت در ولسوالی های پچیراگام، چپرهار و خوگیانی را نگران کننده خوانده است.
توره بوره در پچیراگام نزدیک به خط مرزی دیورند قرار دارد و یک منطقه استراتژیک به شمار می رود.

حالا وضعیت از هر زمان دیگری در گذشته بدتر شده است و ناامیدکننده تر اینکه هیچ تضمینی وجود ندارد که دولت از هم گسیخته وحدت ملی که به تعبیر یکی از ناظران سیاسی، اکنون در چندین جبهه درگیر بحران است و توانش برای تقابل با این بحران ها به شدت تحلیل رفته، از عهده مهار و مدیریت این وضعیت برآید.

مسأله دیگر این است که حضور داعش در توره بوره و جایگزین شدن این نیروی تروریستی مخوف به جای طالبان و القاعده، گمانه ها در خصوص پروژه ای بودن داعش در افغانستان را نه تنها تقویت که تأیید می کند و نشان می دهد که پشت جریان فراگیری قدرت داعش و ورود این نیروی تروریستی به مرحله جنگ های منظم و عملیات های انتحاری و تروریستی، دست های نیرومند داخلی و خارجی قرار دارد که به تروریست های غریب خارجی، از توره بوره و پچیراگام تا کابل، امکان مانورهای خونین می دهد.

اینهمه در حالی است که دولت به رهبری اشرف غنی، اکنون بیش از هر زمان دیگری در برابر سیر سریع سریال ناامنی های رو به گسترش در سراسر کشور، مستأصل و ناتوان به نظر می رسد. به ویژه در شرایطی که همه روزه پل های رابط بین مردم و حکومت، بیشتر از پیش، تخریب می شود و ارگ ریاست جمهوری چنان چون کرم ابریشم، دور خود تار می تند و حلقه قومی مسلط بر مقدرات و سرنوشت سیاسی مردم افغانستان را تنگ تر و تنگ تر می کند و این مهم را با استبداد رأی، دیکتاتورمآبی، سرکوب حرکت های تغییر و جنبش های اصلاح طلب، تصفیه قومی در عالی ترین سطوح حاکمیت، دمیدن بر تنور داغ تنش های قومی و شکاف های ویرانگر سیاسی و مقاومت خیره سرانه و خودخواهانه در برابر هرگونه ایده اصلاح گرانه به خصوص در حوزه امنیت و مدیریت کلان سیاسی، ثابت کرده است.

در این میان، ناظران هشدار می دهند که به هر میزانی که دولت اشرف غنی، در لاک حمایت های یکجانبه ناتو و امریکا فرو برود و از مردم، با بی اعتنایی صریح در قبال خواست های مشروع و مدنی آنها فاصله بگیرد، به همان میزان مسیرهای بازگشت و مواجهه معقول خود با واقعیت های جاری برای مهار بحران را سخت تر و دشوارتر و پیچیده تر خواهد کرد.

به عنوان نمونه، یک منبع معتبر از قول فردی از نزدیکان عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی می گوید که در جریان اعتراض مردم خشمگین پس از انفجار انتحاری خونین در وزیر اکبرخان، ناتو برای حفاظت از جان رییس جمهور و رییس اجرایی، به آنها پیشنهاد داد که به مقر این سازمان در نزدیکی ارگ ریاست جمهوری، منتقل شوند. اگرچه رهبران حکومت، این پیشنهاد را در آن زمان رد کردند و اعتراض های مردمی هم با کشتار فاجعه بار چند معترض توسط پولیس، سرکوب شد؛ اما نفس این پیشنهاد از سوی ناتو، نشان می دهد که دولت به نحو بی سابقه ای در تقابل با مردم قرار گرفته و به همان میزان به حمایت های ناتو و امریکا وابسته گشته است و این عمیقا خطرناک است.

با توجه به این مسایل، گسترش سلطه و حضور داعش که به باور بسیاری از منتقدان دولت، از سوی حلقاتی در درون دولت و حتی نیروهای خارجی، حمایت می شوند، رعب و وحشت و هراس را در همه ابعاد، گسترش داده و اعتماد و اتکا به دولت را به نازل ترین سطح ممکن، کاهش داده است.

با توجه به این شرایط، روشن نیست که مقاومت حامیان دولتی و خارجی داعش در برابر خشم و اعتراض ملی مردم، تا چه زمانی به حفظ و حیات این سیستم از هم گسیخته، متلاشی و پاشیده از درون کمک خواهد کرد.

محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور