حکمتیار؛ بیماری که نسخه می پیچد

گلبدین حکمتیار؛ رهبر حزب اسلامی، در نخستین سفر ولایتی خود پس از ورود به کابل، به هرات رفته و از کشورهای همسایه خواسته که "برای ادامه جنگ در افغانستان سرمایه‌گذاری نکنند".
رهبر حزب اسلامی روز سه‌شنبه در جمعی از هوادارانش در هرات، بدون ذکر نام کشور خاصی خطاب به کشورهای همسایه گفت:"برای ادامه جنگ سرمایه‌گذاری نکنید و به افغانستان سلاح نفرستید."

او افزود:"از فقر مردم افغانستان استفاده نادرست نکنید. آنها را به بهای اندک چون جنگجوی اجیر استخدام نکنید و به خاطر اهداف شوم خود در داخل افغانستان و در خارج به جنگ نفرستید."

گلبدین حکمتیار همچنین از برخی گروه‌های سیاسی انتقاد کرده و گفته است که حکومت افغانستان از لحاظ سیاسی و نظامی بیشتر در اختیار گروه‌هایی است که به گفته او، حزب اسلامی را "رقیب" خود می‌دانند.
آقای حکمتیار از این گروه‌ها خواست که حکومت را "تضعیف" نکنند.
این جنگجوی حزب اسلامی درباره طالبان هم گفت "طالبان خوب" از جنگ خسته‌اند و به روند صلح می‌پیوندند؛ اما "طالبان بد" برعکس آن هستند.

در سخن پراکنی دیروز حکمتیار در هرات، مستقیما از ایران نام برده شد. این یعنی او سعی می کند به زبان دیپلماسی نزدیک شود؛ اما آشکار بود که مخاطب هشدارهای او، ایران بود.

اینکه ایران در قبال افغانستان، چه سیاستی را دنبال می کند و اساسا در میان همسایگان افغانستان، جایگاه ایران در سیاست، امنیت، رابطه با دولت مرکزی، مسایل مرزی، مهاجرت، عرصه آموزش و فرهنگ، تجارت و ترانزیت و کمک های اقتصادی و بازسازی و... در چه سطحی است بر همگان روشن است و بازگفت آنها تکرار غیر احسن خواهد بود!

با این حال، همه شهروندان افغانستان، حق دارند که در مورد مداخلات همسایگان و نیروهای مزدور و اجیر آنها در امور داخلی افغانستان، اعتراض کنند به جز کسانی که خود سال هاست مهر مزدوری بیگانه را در پیشانی دارند و به نمایندگی از دیگران، پایتخت را به راکت بستند، هزاران نفر را کشتند، با تروریست های بین المللی همدست شدند تا دولت مرکزی را ساقط کند و پس از ۴۰ سال فعالیت مسلحانه، به تازگی به روند صلح پیوسته اند.

از استلزامات فهم عمیق از دیپلماسی مدرن، یکی هم این است که دیپلمات یا فعال سیاسی، به گونه ای موضع بگیرد که سخنانش، دست کم بیان نامه ای اعتراضی علیه خود او نباشد! چیزی که سخنان دیروز آقای حکمتیار، عاری از آن بود.

حکمتیار کشورهای همسایه را از جنگ افروزی و فتنه انگیزی در امور داخلی افغانستان و استفاده از شهروندان کشور برای جنگ های نیابتی در منطقه، به تندی انتقاد کرد؛ بی آنکه به یاد بیاورد که خود او روزگاری نه چندان دور بیش از ۷۰ درصد کل کمک های سیل آسای غرب و اعراب و پاکستانی ها را تصاحب می کرد تا از آنها برای ویرانی کابل و سرکوب مخالفان داخلی خود، استفاده کند.

آیا این به آن معنا نبود که امیرصاحب شخصا اجیر کشورهای همسایه و بیگانه بود تا ثمرات و نتایج انقلاب اسلامی افغانستان را از مسیر اصلی خود منحرف کرده و کشور را به سمت جنگ های بنیان برانداز داخلی هدایت کند؟
او همین مأموریت را حتی با تشکیل حکومت کنونی و تدوین قانون اساسی نیز ادامه داد و ۲۰ سال تمام شانه به شانه تروریست های بین المللی، در راستای تحقق پروژه های ضد افغانستانی قدرت های منطقه و بیگانه جنگید.
با این بیان، چگونه است که از نظر امیرصاحب، اکنون طالبانی که می جنگند، بد اند و طالبانی که به صلح می پیوندند، خوب؟

حتی همین امروز نیز که آقای حکمتیار، ظاهرا به روند صلح پیوسته است، با موضع گیری های مسموم و فتنه انگیزانه علیه اقوام، احزاب، ملیت ها و مذاهب، تلاش می کند نظام سیاسی کنونی را دچار از هم گسیختگی، اختلاف و تفرقه سازد و این همان چیزی است که سازمان های جاسوسی بیگانه و قدرت های استعماری منطقه و فرامنطقه، از آقای حکمتیار به عنوان یک سیاستمدار اجیر، انتظار دارند.

با این اوصاف، برای یک ناظر منصف و بی طرف، سخنان آقای حکمتیار، یادآور شرایط بیماری است که بی خبر از بیماری خود، مشغول پیچیدن نسخه های شفابخش برای دیگران است؛ اما این راهی نیست که آرزوهای تأخیرشده و امیدهای معطل امیر حزب اسلامی را تحقق بخشد.

او در فرصتی که صلح و گذشت و صبر و تحمل مردم و جناح های سیاسی و البته لطف و احسان سخاوتمندانه قدرت های بیگانه و فاشیست های درون نظام، در اختیارش قرار داده، باید با مراجعه به گذشته سراسر شرمساری و بدنامی و تلخکامی اش، آخرین روزهای زندگی اش را وقف جبران اشتباهات تباه کننده و مرگبار خود کند و از دامن زدن به تنش و تفرقه و بحران و جنگ، دست بردارد.
 
عبدالمتین فرهمند- خبرگزاری جمهور