به نام اجماع، برای بقا

20 جدی 1399 ساعت 14:36

طیف کشورهایی که در مرحله اول از سوی حنیف اتمر به نمایندگی از دستگاه دیپلماسی کابل با آنها درباره روند صلح، رایزنی شده هم نشان می دهد که هدف اصلی دولت افغانستان از راه اندازی این کارزار، ایجاد یک جبهه منطقه ای و بین المللی بزرگ در برابر صلحی است که امریکا و پاکستان و طالبان به همراه چند رژیم عربی به دنبال آن هستند.


وزارت امور خارجه از راه‌اندازی کارزاری برای جلب حمایت‌ جهانی در زمینه موفقیت روند صلح از طریق گفتگوهای دیپلماتیک خبر می‌دهد. 
 گران هیواد؛ سخنگوی ابن وزارت گفته‌است که این کارزار همزمان با آغاز دور دوم گفتگوهای صلح در دوحه به منظور جلب حمایت کشورهای جهان، موفقیت روند صلح و خواست‌های مردم افغانستان و حکومت از این روند آغاز شده‌است. 
او گفته که کاهش خشونت، آتش‌بس و تامین صلح پایدار از خواسته‌های اصلی مردم و اولویت دولت است. 
 گران هیواد افزود که حنیف اتمر؛ وزیر خارجه در تماس با همتایان خارجی خود در کشورهای بزرگ جهان این کارزار را آغاز کرده‌ و تا‌کنون با وزرای خارجه کشورهای کانادا، استرالیا، هند، ترکمنستان، ناروی و اندونیزیا گفتگو کرده‌است. 
 او بر اجماع ملی و بین‌المللی برای موفقیت روند صلح تاکید کرد. 
  دور دوم گفتگوهای صلح میان نمایندگان دولت و گروه طالبان امروز شنبه، 20 جدی آغاز می‌شود. آغاز این دور از گفتگوها از اهمیت حیاتی برای همه طرف ها برخوردار است. کمپاین تازه وزارت امور خارجه برای جلب حمایت و اجماع بین المللی درباره این روند نیز یکی از نشانه های اهمین این مرحله است.
 پیش از این نیز پیش بینی می شد که یکی ابزارهای دولت کابل، تشکیل بلوکی از کشورهای مخالف یا منتقد روند کنونی صلح با طالبان است و در صورتی که محور امریکا- پاکستان- طالبان موفق به پیشبرد این روند تا آستانه تحمیل یک توافق سیاسی علیرغم اراده و منافع کابل شود، دولت احتمالا به این اهرم به مثابه یکی از ابزارهای بازدارنده متوسل خواهد شد.
 طیف کشورهایی که در مرحله اول از سوی حنیف اتمر به نمایندگی از دستگاه دیپلماسی کابل با آنها درباره روند صلح، رایزنی شده هم نشان می دهد که هدف اصلی دولت افغانستان از راه اندازی این کارزار، ایجاد یک جبهه منطقه ای و بین المللی بزرگ در برابر صلحی است که امریکا و پاکستان و طالبان به همراه چند رژیم عربی به دنبال آن هستند.
 به عنوان نمونه، کانادا کشوری است که دغدغه های شدید حقوق بشری دارد و بعید است که با آن دست از پیامدهای مستقیم یا وضعی صلحی توافق و همکاری کند که بدون توجه به ارزش های حقوق بشری و آزادی های اساسی، حقوق زنان و شهروندان و اقلیت ها با طالبان منعقد شود و منجر به قدرت گیری آن گروه بدون تعهدات معنادار آ‌ن در قبال این موضوعات گردد.
 
استرالیا هم اگرچه در حوزه سیاست خارجی، بسیار نزدیک به ایالات متحده حرکت می کند؛ اما حمایت آن کشور از یک صلح طالبانی، محل تردید است؛ زیرا کشوری است که در چارچوب ناتو، در افغانستان نیروی نظامی دارد و نیروهای ویژه ارتش آن کشور به نام جنگ با تروریزم و طالبان، مرتکب جنایت های شنیع جنگی شده اند و این امر به رسوایی بزرگی برای وجهه و اعتبار استرالیا در جهان انجامیده و هزینه های حقوقی سنگینی برای آن کشور داشته است. در این میان، حمایت از یک رژیم طالبانی پرونده حقوق بشری استرالیا را سنگین تر می کند. ضمن اینکه حمایت استرالیا از موضع کابل در قبال صلح، می تواند همکاری کابل در چشمپوشی از جنایات جنگی نظامیان استرالیایی در ارزگان را در پی داشته باشد.
 هند در میان کشورهایی که در اردوگاه مخالف صلح امریکایی با طالبان قرار دارند جایگاه ممتاز و ویژه ای دارد. دشمنی سنتی و دیرینه دهلی نو با رژیم اسلام آباد به طور طبیعی، هند را در مقابل طالبان به مثابه پیاده نظام پاکستان در افغانستان قرار می دهد. اتحاد راهبردی هند و دولت کنونی افغانستان نیز تا حدود زیادی تحت تاثیر این خصومت و تقابل قرار دارد. 
از جانب دیگر، دهلی نو هرگز مایل نیست افغانستان تحت سلطه استراتژیک پاکستان قرار بگیرد و یک تهدید جدی و جدید دیگر بر اقمار پاکستان در منطقه علیه هند افزوده شود. 
با این حساب، کابل امیدوار است که با همراهی هند و حتی با استفاده از نفوذ و قدرت این کشور در منطقه و جهان، کارزار خود علیه صلح امریکا- طالبان را تقویت و توسعه دهد و مانعی در مسیر تحمیل و تحقق پروژه دوحه به وجود آورد تا مانع از سقوط نظام مستقر و تسلط یک ساختار سیاسی تازه شود.
ترکمنستان هم در همسایگی افغانستان روابط سنتی پیچیده ای با طالبان دارد و کابل انتظار دارد از طریق آن در بلوک کشورهای حامی طالبان، رخنه و نفوذ کند و اردوی سیاسی آن گروه در منطقه را تضعیف نماید.
 کشور ناروی نیز در پی کلید خوردن پروژه صلح دوحه به بازیگری مهم در روند صلح افغانستان تبدیل شده است. کابل شاید تلاش می کند با رایزنی و دیالوگ دیپلماتیک با اسلو، موضع خود در مذاکرات جاری صلح را تقویت کند؛ به ویژه با استفاده از این سرمایه سیاسی که اتحادیه اروپا و ناتو هنوز در قبال چشم انداز صلح امریکا- طالبان، دغدغه ها و نگرانی های جدی دارند.
 اندونیزیا به عنوان چهارمین کشور پرجمعیت دنیا با اکثریت مسلمان تاکنون با مواضع دولت افغانستان، همراهی کرده است. این کشور هم
چنین خود درگیر افراط گرایی رو به رشد اسلامی در درون مرزهای ملی خود است و نمی خواهد افغانستان به پایگاهی امن و پایدار برای افراط گرایان سراسر جهان تبدیل شود. از سوی دیگر، دولت جاکارتا رهبری و سروری اعراب در مسایل مهم جهان اسلام را برنمی تابد. بنابراین افغانستان با استفاده از پایگاه قدرت و نفوذ پرنفوس‌ترین کشور مسلمان، در صدد شکستن قدرت رژیم های حامی طالبان در جهان اسلام است.
 همه این اقدامات اما به بهانه اجماع، به منظور بقای دولت اشرف غنی در قدرت صورت می گیرد؛ دولتی که حیات سیاسی آن با بلندترشدن صدای دولت موقت، اکنون بیش از هر زمان دیگری به مخاطره افتاده و با ابهام رو به رو است.
محمدرضا امینی- خبرگزاری جمهور
 


کد مطلب: 135264

آدرس مطلب: https://www.jomhornews.com/fa/news/135264/

جمهور
  https://www.jomhornews.com