پژوهشگران نشان دادند استرس دوران بارداری می‌تواند مسیرهای مغزی جنین را تغییر دهد و خطر اضطراب در بزرگسالی را افزایش دهد.
پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که استرس مادر در دوران بارداری می‌تواند نحوه رشد مغز جنین را تغییر دهد و او را در آینده نسبت به موقعیت‌های تهدیدآمیز حساس‌تر کند. این شرایط نامطلوب پیش از تولد، رشد سلول‌های عصبی در بخش حافظه مغز (هیپوکامپ) را مختل کرده و احتمال ابتلا به اضطراب در بزرگسالی را افزایش می‌دهد.
طبق گزارش سازمان جهانی صحت (WHO)، اختلالات اضطرابی رایج‌ترین نوع اختلال روانی در جهان هستند. به‌طور طبیعی، دوری از موقعیت‌های تهدیدآمیز راهی برای حفظ بقاست. اما وقتی واکنش فرد به تهدیدهای احتمالی بیش‌ازحد شدید باشد، این واکنش‌ها دیگر مفید نیستند و به آن‌ها واکنش‌های «ناسازگارانه» گفته می‌شود. پرسش مهم این است که آیا این واکنش‌های شدید به تهدیدها از ابتدا در فرد وجود دارند، یا در طول زندگی و بر اثر تجربه‌ها شکل می‌گیرند؟
پژوهشگران دانشکده طبی ویل کرنل (Weill Cornell Medicine) بررسی کردند که آیا قرار گرفتن جنین در معرض شرایط نامطلوب (مانند التهاب یا عفونت) در دوران بارداری، ارتباطی با اضطراب در مراحل بعدی زندگی دارد یا خیر.
نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که شرایط نامطلوب در دوران بارداری می‌تواند اثرات طولانی‌مدتی بر سلول‌های عصبی ناحیه‌ای خاص از مغز جنین (چین‌دندانه‌ای شکمی یا vDG) بگذارد. این تغییرات مغزی با رفتارهایی شبیه اضطراب در ارتباط هستند و ممکن است توضیح دهند چرا برخی افراد از همان ابتدا نسبت به استرس حساس‌ترند و تمایل بیشتری به اجتناب از موقعیت‌های تنش‌زا دارند.
vDG یا چین‌دندانه‌ای شکمی هیپوکامپ بخشی از مغز است که به‌طور مستقیم در پردازش احساسات و پاسخ به استرس نقش دارد. پژوهشگران با استفاده از موش‌های آزمایشگاهی، محیط بارداری نامطلوبی را شبیه‌سازی کردند که شامل فعال‌سازی سیستم ایمنی مادر (مشابه عفونت یا التهاب) بود و سپس تغییرات سلول‌های vDG را بررسی کردند.
