دردهای بی درمان یک خبرنگار زخمی/ نهادهای حامی و وعده‌های سرخرمن

در حالی‌که نزدیک به یک هفته از زخمی شدن تقی سدید خبرنگار تلویزیون راه فردا می‌گذرد اما هنوزهم هیچ اقدامی عملی در زمینه درمان بهتر او در داخل و یا خارج از کشور صورت نگرفته است.

به گزارش خبرگزاری جمهور؛ در وضعیت ناگوار کنونی، به گفته‌ برخی‌ها، خبرنگاری در افغانستان جرم است. جرمی که معلول آن‌ را نه درد است و نه درمان.

پنجشنبه هفته پیش؛ تقی سدید خبرنگار تلویزیون راه فردا در یک انفجار انتحاری در شهرکابل از سه ناحیه ( شکم، یک دست و هردوپای )  به شدت زخم برداشت.

عملیات اولیه تقی سدید در شفاخانه وزیر اکبرخان شهرکابل در حالی صورت گرفت که یک روز پس از عملیات، او به دشواری زیاد قادر به شناخت دوستانش بود.

پس از موج انتقادها در رسانه‌های اجتماعی از بهر بی توجهی مسوولان در زمینه تداوی او، سرانجام پس از گذشت دو روز مسوولان تلویزیون راه فردا مصمم شدند، تا محل درمان او را از شفاخانه وزیر اکبرخان به شفاخانه امنیت تغییر بدهد.

در حالی‌که سه روز از بستر شدن تقی در شفاخانه امنیت می‌گذرد اما او می‌گوید که هیچ تغییراتی مبنی بر بهترشدن وضعیتش در این شفاخانه به وجود نیامده است.

تقی سدید در حالی‌که از بهر تغییر محل درمان و وعده‌ درمانش در بیرون از کشور از سوی شبکه راه فردا، قدردانی می‌کند اما می‌گوید، او نمی‌داند که مسوولان راه فردا چگونه به گفته‌های داکتران در زمینه بهتر شدنش در داخل کشور قناعت می‌کند.

تقی سدید به خبرگزاری جمهور گفت:" اینجا قسمی که من می‌بینم سه روز است که اینجا هستم تغییراتی برای صحت من نیامده هنوز، از ناحیه شکم و دست و هر دو پای شدیداً زخمی هستم، داکتر صاحبان نوید می‌دهد که جور می‌شوی اما با وجود این همه تلاش‌ها که شده اصلاً پیشرفتی صورت نگرفته است. من از تلویزیون راه فردا تشکری می‌کنم که مرا از شفاخانه وزیراکبرخان به شفاخانه امنیت انتقال دادند. شبکه راه فردا به مه اطمینان داد، که اگر در داخل تداوی نشدی به خارج می‌بریم، من نمی‌دانم که چگونه شفاخانه نظر می‌دهد و چه می‌گوید با مسوولان تلویزیون راه فردا، آنها را چگونه قانع می‌کند که در اینجا خوب می‌شود ".

تقی با کوله باری از نگرانی‌ها بیان می‌کند که او در وضعیت بدی صحی قرار داشته و به شدت نگران وخیم تر شدن وضعیتش در آینده هست.

او گفت:" من از وضعیت فعلی ام خبر هستم، نگران هستم در تداوی این زخم‌های خود، تا به حال خیلی شدیدا درد دیدم، اما از آینده اش من نگران هستم، که در آینده خیلی مشکلات‌های جدی پیش بیاید".

تقی سدید می‌گوید که او از ناحیه شکم، یک دست و هر دو پای عملیات شده و قسمت‌های زیادی از روده‌هایش در اثر مواد انفجاری سوخته بود.

تقی گفت:" از قسمت شکم عملیات صورت گرفته، روده‌های قسمی که داکتران گفت تکه و پارچه بوده و سوخته شده بود. دست من یک عملیات ارتوپیدی صورت گرفته، شور داده نمی‌توانم، بی حس است، پاهایم که اصلاً راه رفته نمی‌توانم و خوابیده هستم در تخت".

هرچند مسوولان تلویزیون راه فردا از بهر بهتر شدن تداوی تقی، او راه از شفاخانه وزیراکبرخان به شفاخانه امنیت انتقال دادند اما تقی سدید می‌گوید که داکتران شفاخانه امنیت رفتارشان خوب هستند اما عمل شان آنگونه که او انتظار داشت نیست.

وی می‌گوید که داکتران شفاخانه امنیت تا کنون جز سیروم دیگر هیچ نوعی داروی که برای درمان زخم‌های او مفید باشد تجویز نکرده اند.

تقی گفت:" مسوولان شفاخانه امنیت رفتارشان خوب است اما عمل شان کم است، آن چنانی که انتظار داشتم نیست، داکترها در ویزیت ( ملاقات یا بررسی بیمار ) که می‌آیند، می‌گویند که کجایت درد می‌کند، وقتی می‌گویم پایم درد می‌کند، شکمم پندیده، دستم بی حس است، می‌گویند که خوب می‌شوی، تا کنون دوای شان سیروم است ".

وی می‌گوید زمانی‌که او از شدت درد به داکتران مراجعه می‌کند آنان به او می‌گوید " بیا که ما یک دوای ضد درد بزنیم، داکترها هر روز ساعت نه صبح می‌آیند و فقط پرسان می‌کنند که کجایت درد می‌کند و با چشم سر می‌بینند و دوسیه‌های خود را تکمیل کرده و می‌روند، بررسی و معاینه دستگاهی هیچ نیست".

با آنکه نی یا نهاد حمایت کننده رسانه‌های آزاد افغانستان، کمیته مصوونیت خبرنگاران افغان، مسوولان تلویزیون راه فردا و دیگر نهادهای حامی خبرنگاران وعده‌های همکاری در زمینه تداوی او را در داخل و یا خارج از کشور داده بودند اما هنوز هیچ اقدامی عملی درین زمینه از سوی این نهادها صورت نگرفته است.

محمد اسحق محسنی پدر تقی سدید، می‌گوید که او توان بردن پسرش به شفاخانه‌های بهتر را ندارد، زیرا وضعیت اقتصادی آنان تعریفی ندارد.

وی از نهادهای حامی رسانه‌ها و مسوولان حکومتی می‌خواهد که پیش از وخیم تر شدن وضعیت پسرش، او را به جای بهتری برای درمان انتقال دهند.

عبدالاحد فقیری- خبرگزاری جمهور