طالبان و دولت؛ بازی آتش و آتش بس

شورای عالی صلح و شورای علما از حکومت و طالبان خواسته‌اند تا در روزهای عید قربان آتش‌بس اعلام کنند.
 
کریم خلیلی؛ رئیس شورای عالی صلح می‌گوید که این پیشنهاد براساس خواست مردم صورت گرفته و انتظار پاسخ مثبت را دارند.
 
ارگ ریاست جمهوری برگزاری نشست‌های مشورتی در این مورد را تایید می‌کند و می‌گوید پس از رایزنی‌ها موضع حکومت اعلام خواهد شد.
 
قرار بود چاشت روز شنبه (۲۷ اسد) اشرف غنی، موضع حکومت در قبال مذاکرات صلح و احتمال آتش‌بس را اعلام کند؛ اما به طور ناگهانی سخنرانی او لغو شد و تا زمان نامعلومی به تاخیر افتاد.
 
به نظر می‌رسد که هردو طرف روی آتش‌بس کوتاه‌مدت توافق دارند؛ اما یک منبع معتبر می‌گوید امریکا در تلاش است تا طالبان را به رعایت آتش‌بس دوماهه متقاعد کند، زمانی که انتخابات پارلمانی قرار است برگزار شود و همچنین شرایط برای ارائه کمک در مناطق تحت کنترل طالبان فراهم شود.
 
خواسته شورای عالی صلح و علما از دولت و طالبان برای برقراری آتش بس اما حرکتی مضحک و ظاهرسازی شده است که هدف از آن، تلاش دولت افغانستان و امریکا برای کسب مشروعیت به منظور اعلام آتش بس دوم در ایام عید قربان با تروریست های طالبان است.
 
هم واشنگتن و هم عمال مورد حمایت آن در کابل به خوبی می دانند که مردم از نتایج و پیامدهای آتش بس اول با طالبان کاملا ناراضی هستند. خونریزی ها و جنایت های اخیر طالبان و سکوت و انفعال و در برخی موارد همراهی دولت و متحدان خارجی آن با موج ناامنی های ناشی از حمله های تروریستی در سراسر کشور نیز خشم و نفرت و انزجار مردم از دولت و قدرت های خارجی مسلط بر افغانستان را به شدت افزایش داده است.
 
مردم بخشی از دولت و نیز نیروهای خارجی و قدرت های غربی حامی دولت کابل را به سکوت در قبال جنایت های تروریستی و چه بسا حمایت ضمنی از این جنایات متهم می کنند و می گویند که اعلام آتش بس دوم، آنهم پس از موج آتش و خونریزی فراگیری که طالبان و داعش و دیگر جریان های تروریستی به کمک ایادی و عوامل خارجی و داخلی شان در غزنی و کابل و فاریاب و بغلان و... برانگختند و طی آن، در کمتر از یک هفته جان صدها نظامی و غیر نظامی را گرفتند، خیانت به خون شهدا و بازی با سرنوشت جمعی مردم افغانستان است.
 
در چنین شرایطی، شورای عالی صلح و شورای علما، در موضعی وقیح، مدعی می شوند که آتش بس، خواسته مردم افغانستان است و دولت و طالبان باید آن را رعایت کنند.
 
این در حالی است که نه شورای عالی صلح و نه شورای علما از مردم نمایندگی نمی کنند. آنها نه نظر مردم را پرسیده اند و نه از این حق برخوردار اند که به نیابت از مردم سخن بگویند. کریم خلیلی سال هاست که از دامن مردم خودش هم طرد شده و به دامن دولت و امریکا پناه برده است.
 
شورای علما هم علیرغم تلاشی که دولت برای کسب وجاهت مقدس برای آن به خرج می دهد، در واقعیت امر، یک نهاد دولتی است و اعضای آن، از خزانه دولت، معاش و زمین و سایر امتیازات مالی به دست می آورند تا سیاست های اصلی ارگ را توجیه دینی کنند.
 
در عقب همه این بازی ها اما امریکا قرار دارد؛ کشوری که همه مقدرات سیاسی و امنیتی افغانستان را رقم می زند. امریکا در قبال جنایت های طالبان و داعش در افغانستان، سکوت می کند؛ اما وقتی پای صلح و آتش بس در میان باشد، مجدانه وارد عمل می شود و از همه ابزارهایش برای به کرسی نشاندن این امر، استفاده می کند و برای این منظور، عملا به جای مردم افغانستان می نشیند و تصمیم می گیرد.
 
این بازی آتش و آتش بس طالبان و دولت هم اساسا یک پروژه امریکایی است که به نام مردم افغانستان و با ابزارهایی مانند شورای صلح و شورای علما و نشست های مشورتی دولت با مردم، عملیاتی می شود.
 
بنابراین، در نتیجه این بازی هیچکس نمی تواند انتظار داشته باشد که همه چیز، درست همانگونه به پیش برود که مردم افغانستان می خواهند و منافع و امنیت ملی افغانستان، اقتضا می کند؛ زیرا اصولا هیچ سنخیتی میان خواست امریکا و خواست مردم افغانستان وجود ندارد و منافع و اهداف امریکا در افغانستان هم لزوما منطبق با منافع و اهداف مردم افغانستان نیست. در این میان، حساب دولت مورد حمایت امریکا در کابل با مردم افغانستان، کاملا جداست؛ این چیزی است که نیاز به اثبات ندارد. کشتارهای هولناک اخیر از غزنی و فاریاب تا بغلان و کابل، گواه روشن آن است.
 
محمدرضا امینی - جمهور