عبدالله با این دفاع شدید و جانانه از پیمانی در آستانه احتضار و فروپاشی، ننگ و بدنامی تاریخی آن را به جان خرید و با وداع با عقبه جهادی و پایگاه مردمی خود، پیشمرگ کسانی شد که تمامی فرایندهای این سند ننگین و استعماری را انجام دادند.

عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی در اظهاراتی کم سابقه از پیمان امنیتی با امریکا به شدت دفاع کرده و گفته است که هیچکس حق ندارد این پیمان را فسخ کند و یا آن را زیر سؤال ببرد.
 
آقای عبدالله با این استدلال که تروریزم و القاعده، قبل از امضای پیمان امنیتی در افغانستان وجود داشتند، تأکید کرده که بحث در باره این پیمان، مشکل امنیت افغانستان را حل نمی کند و این پیمان، روابط و همکاری های دوجانبه افغانستان و امریکا را تأمین کرده است.
 
عبدالله با این موضع گیری در واقع با آخرین بقایای عقبه سیاسی و جهادی خود وداغ کرد و عملا به تریبون رایگان کرزی و احمدزی بدل شد.
 
شاید اگر حامد کرزی یا اسپنتا یا اشرف غنی یا حنیف اتمر یا صبغت الله مجددی چنین سخنانی بر زبان می راندند، هیچکس تعجب نمی کرد؛ زیرا کرزی این پیمان را تدوین و تنظیم و تصویب و نهایی و آماده امضا کرده بود، اسپنتا در تمام مراحل تنظیم و نهایی سازی آن حضور داشت و از مذاکره کنندگان ارشد افغانستان در جریان این سند بود. او همچنین با استفاده از قدرت بیان و منطق و سواد و تحصیل آکادمیک اش، از تمام هویت و هستی خود برای دفاع از این پیمان در برابر منتقدان سرسخت آن، مایه گذاشت و هزینه کرد. اشرف غنی هم در نخستین روز کاری‌ اش با امضای حنیف اتمر به ماه ها بن بست و ایستایی و سکون در زمینه امضای این پیمان، پایان داد و زمینه های اجرا و عملیاتی سازی اش را فراهم کرد. صبغت الله مجددی نیز هم در لویه جرگه ای که کرزی برای کسب مشروعیت و اعتبار برای این پیمان، برگزار کرد، سهم و نقش و حضور داشت و هم در جریان مراسم امضای آن در آغاز کار حکومت اشرف غنی، حاضر بود و پس از انجام آیین تشریفاتی امضای سند، دست سفیر امریکا را فشرد.
 
 اما هیچیک از این چهره ها تاکنون دست کم به اندازه عبدالله عبدالله در دفاع از این پیمان سخنی بر زبان نیاورده اند و چه بسا، کرزی که این سند را تدوین و تنظیم و نهایی و آماده امضا کرده بود، اخیرا به صورت رسمی خواستار بازبینی آن شد. از قضا حنیف اتمر که به تازگی از تیم اشرف غنی جدا شد و بار دیگر به اردوگاه کرزی پیوست و امضای او برای همیشه در پای این سند، به عنوان یک نقطه عطف تاریخی، مورد توجه خواهد بود، در آن نشست حاضر بود و سر به تأیید سخنان کرزی تکان داد. صبغت الله مجددی هم آن نشست را میزبانی می کرد.
 
بنابراین همه حامیان اصلی پیشین این پیمان به استثنای اشرف غنی که در این باره سکوت کرده، در برابر آن قرار گرفته و خواستار بازبینی آن هستند؛ اما در این میان، عبدالله عبدالله به عنوان کاسه ای داغ تر از آش، تمام قد به دفاع از آن برخاسته است و در این زمینه به گونه ای استدلال می کند که گویی پیمان امنیتی، وحی منزل است و فرمان بازبینی یا فسخ آن نیز باید در الهامات رویاگونه صغبت الله مجددی، از آسمان ها بیاید و در متن قوانین و نظام حقوقی افغانستان، هیچ رهیافتی برای این مهم وجود ندارد!
 
از سوی دیگر، هرکس دیگری می تواند از پیمان امنیتی دفاع کند به جز داکتر عبدالله؛ زیرا او در سایه همین پیمان، از حق خود برای تصاحب کرسی ریاست جمهوری با اتکا به آرای میلیونی مردم، محروم شد و طیف فکری و سیاسی او به عنوان مجاهدین سابق، عملا از قدرت و کانون های تصمیم ساز سیاست افغانستان کنار گذاشته شد و جای خود را به تکنوکرات های فاقد پایگاه مردمی و پشتوانه های قومی بازگشته از غرب داد که تنها منبع قدرت و مشروعیت شان همین پیمان امنیتی و حمایت های بی دریغ امریکا و سفارت های خارجی مقیم کابل هستند.
 
حامیان و مدافعان این پیمان اما به اندازه ای هوش سیاسی و فراست زمان شناسانه دارند که هرگز سخنی بر زبان نرانند که تاریخ و نسل های آینده، آنها را مسؤول همه نابسامانی های ناشی از تحمیل سلطه استعمار نو بر سرنوشت خود بدانند و محکوم شان کنند.
 
بنابراین، عبدالله با این دفاع شدید و جانانه از پیمانی در آستانه احتضار و فروپاشی، ننگ و بدنامی تاریخی آن را به جان خرید و با وداع با عقبه جهادی و پایگاه مردمی خود، پیشمرگ کسانی شد که تمامی فرایندهای این سند ننگین و استعماری را انجام دادند و حتی با امضای خود به آن قدرت اجرایی بخشیدند؛ اما دفاع از آن را به هوش سیاسی متوسط و فاقد عاقبت اندیشی و آینده نگری عبدالله سپردند تا خود زیرکانه از زیر بار قضاوت تاریخ بگریزند.
 
آقای عبدالله اما اگر اندکی هوشمندانه عمل می کرد، به این سادگی از میراث کرزی دفاع نمی کرد. او که سال ها منتقد و مخالف کرزی بود، چرا اینجا به دفاع از میراث کرزی برخاست؟ در حالی که می توانست دوگانه رفتاری کرزی را به عنوان مدافع دیروز و منتقد امروز پیمان امنیتی به چالش بکشد و سنگ ملامت را بر سر خود او بکوبد.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور