۰

صلح؛ راه فاقد راهبرد

چهارشنبه ۲۵ میزان ۱۳۹۷ ساعت ۲۲:۲۷
نه دولت افغانستان برنامه و راهبردی برای صلح دارد و نه احزاب سیاسی منتقد آن. آنها در حالی که می دانند که صلح تنها راه عبور از بن بست و پشت سر گذاشتن بحران است؛ اما نمی دانند که راهبردی که بتواند کشور را در این مسیر قرار دهد و نتیجه بدهد چیست و چگونه باید باشد.
صلح؛ راه فاقد راهبرد
گلبدین حکمتیار؛ رهبر حزب اسلامی می‌گوید که دیدگاه واحدی در ارتباط به صلح موجود نبوده و حکومت نیز تاکنون آماده صلح با طالبان نیست.

آقای حکمتیار در نشست مشورتی شورای عالی صلح با احزاب سیاسی در کابل، جناح‌های مختلف شامل در حکومت را در ارتباط به صلح غیر متحد خواند.
 
او گفت که هم اکنون حکومت و احزابی که در این نهاد نقش دارند در ارتباط به صلح متحد نبوده، روی مسائل ملی توافق ندارند و طرح واضحی هم در پیوند به صلح از جانب حکومت مطرح نشده و اینهمه نشان می‌دهد که حکومت برای صلح با طالبان آمادگی ندارد.

او مواضع احزاب سیاسی را نیز در ارتباط به صلح پراکنده خوانده و تصریح کرد که این جریان‌ها نیز آمادگی کافی برای صلح با طالبان ندارند.

رهبر حزب اسلامی، تضاد منافع قدرت‌های بزرگ، روشن نبودن دیدگاه ناتو و امریکا در ارتباط به صلح افغانستان و تاکید روی استراتژی جنگی در کشور را از چالش‌های عمده فراراه صلح خواند.
 
حق با رهبر حزب اسلامی است. او به عنوان کسی که ۴۰ سال تفنگ بر دوش، کوه به کوه، کشور به کشور رفته تا ماشین جنگ را جلو ببرد و در نهایت، دل در گرو «صلح» داده و به ندای صلح خواهی دولت افغانستان، لبیک گفته است، بهتر از هر کس دیگری می داند که موانع بازدارنده در راه تحقق صلح کجاست و چرا علیرغم سال ها تلاش و تکاپو و تقلای توانفرسا، هنوز این روند، حتی نتوانسته راهش را به سوی آینده پیدا کند.
 
آقای حکمتیار درست می گوید. نه دولت افغانستان برنامه و راهبردی برای صلح دارد و نه احزاب سیاسی منتقد آن. آنها در حالی که می دانند که صلح تنها راه عبور از بن بست و پشت سر گذاشتن بحران است؛ اما نمی دانند که راهبردی که بتواند کشور را در این مسیر قرار دهد و نتیجه بدهد چیست و چگونه باید باشد.
 
دولت با وجود میلیون ها دالری که برای پیشبرد روند صلح با طالبان، هزینه کرده، عملا هیچ توفیق قابل اعتنایی به دست نیاورده است. شورای عالی صلح ادعا می کند که این شورا با طالبان، چندین بار نشست غیر رسمی در سطوح مختلف برگزار کرده و پیشرفت هایی در این مسیر نیز کسب کرده است؛ اما آنچه در عمل، رخ می دهد حاکی از آن است که طالبان همچنان با تحمیل هزینه های سنگین ناشی از جنگ بر دولت و مردم افغانستان، جنگ را بر صلح ترجیح می دهند. آنها همچنین با آغاز روند گفتگوهای صلح با امریکا، حاکمیت ملی و استقلال سیاسی افغانستان را زیر سؤال برده اند و رسمیت و جایگاه حقوقی و مشروعیت سیاسی دولت را به چالش کشیده اند.
 
از سوی دیگر، دولت هم با پنهان‌کاری، انحصاری سازی و اقتدارگرایی قوم گرایانه، تلاش می کند همچنان جریان های سیاسی مقتدر و قدیمی کشور را از مشارکت در روند صلح برحذر دارد و این روند را به یک تعامل درون‌قومی، تقلیل و تنزیل دهد.
 
احزاب هم همانگونه که گلبدین حکمتیار می گوید نه بین خود شان، به یک اجماع سیاسی قدرتمند و خدشه ناپذیر در زمینه صلح دست یافته اند و نه طرحی عملی و قابل اجرا برای پیشبرد این پروسه ارائه کرده اند.
 
در این میان، سلطه و دخالت همه جانبه امریکا، ناتو و دیگر قدرت های خارجی نیز مزید بر علت شده و با ایجاد مانع در مسیر صلح، همچنان بر آتش جنگ و خشونت در افغانستان، دمیده است.
 
در چنین شرایطی، هیچ چشم انداز امیدبخشی برای دستیابی به صلح وجود ندارد؛ مگر آنکه موانع پیشگفته از میان برداشته شود و یک جرگه بزرگ ملی، معیارها و شاخص های رسیدن به صلح را بر پایه مفاد قانون اساسی و در نظرداشت اصولی مانند استقلال، منافع و امنیت ملی کشور، تعیین کرده و با ایجاد راهبرد صلح، در گام دوم، نمایندگان باصلاحیتی از همه جناح ها و جریان ها، اقوام و احزاب را مأمور کند تا این روند، از انحصار یک حلقه کوچک قومی خارج شده و به روندی ملی بدل شود.
 
محمدرضا امینی - جمهور
نام شما

آدرس ايميل شما
نظر شما *

پربازدیدترین