افغانستان و چالش‌های صلح امریکایی

شورای عالی صلح می‌گو‌ید که احتمالا زلمی خلیلزاد روی جدل زمانی خروج نظامیان خارجی از افغانستان، با طالبان به توافق رسیده است.
 
دین‌محمد؛ معاون شورای عالی صلح می‌گوید:«بعد از اینکه صلح به میان آید، باید تقسیم اوقات خروج نیروهای خارجی تنظیم شود. حالا به یک توافق تقسیم اوقات هم شاید رسیده باشند.»
 
شورای عالی صلح همچنین می‌گوید که حکومت آماده است تا شماری از زندانیان طالبان را در آینده نزدیک از بند آزاد کند.
 
همچنین معاون شورای عالی صلح می پذیرد که این شورا در متن مذاکرات امریکا با طالبان قرار ندارد و تنها یک بخش کوچک مذاکرات با آنان شریک شده است.
 
از سوی دیگر، گفته می‌شود اشرف‌غنی قصد دارد پیش از رفتن افغانستان به نشست ژنو، یک گروه تازه مذاکره‌کننده با طالبان شکل دهد که از ساختار آن به عنوان بورد مشورتی صلح نام برده شده و مسؤولیت مذاکره با طالبان و نیز صلاحیت تصمیم گیری در روند صلح را خواهد داشت؛ تصمیمی که با مخالفت حزب جمعیت اسلامی روبرو شده است.
 
این در حالی است که همزمان با تلاش های صلح دولت امریکا به رهبری زلمی خلیلزاد، جنگ و ناامنی و کشتار طالبان در سراسر افغانستان نیز به نحو بی سابقه ای شدت گرفته است. بسیاری از ولسوالی هایی که در ۱۷ سال گذشته، همواره های نمونه هایی مثال زدنی از امنیت و صلح و ثبات و پیشرفت و توسعه فرهنگی بودند، ظرف دو هفته اخیر، آماج بدترین موج خشونت های گروه تروریستی طالبان واقع شده اند.
 
بسیاری از مردم و آگاهان، معتقد اند که این وضعیت، بخشی از روند صلحی است که خلیلزاد آغاز کرده است. صرف نظر از اینکه در پشت پرده این بازی مبهم و پیچیده میان امریکا و طالبان و رژيم های عربی حامی تروریزم، چه می گذرد، تروریست ها تمام توان خود را به کار بسته اند تا دامنه بی ثباتی و جنگ را به امن ترین سرزمین های افغانستان هم توسعه دهند و به این ترتیب، قدرت و برتری خود را بر دولت افغانستان در سایه سکوت و بی تفاوتی ستمکارانه و البته معنادار نیروهای خارجی، تحمیل کنند.
 
از آنسو اما علیرغم همه فجایع و جنایت هایی که از سوی طالبان، علیه نیروهای امنیتی، مقام های ارشد و فرماندهان شاخص و سرشناسی مانند جنرال رازق، جنرال نعمت الله خلیل و همچنین مردم افغانستان، صورت گرفت و همچنان ادامه دارد، دولت و امریکا هیچ تغییری در سرعت روند مبهم صلح با تروریست های طالبان نداده اند و این نشان می دهد که خونریزی های جاری، بخشی از هزینه هایی است که دولت و امریکا برای آوردن طالبان به این روند، متقبل شده اند که بر اساس آن، مردم و نیروهای امنیتی افغانستان، به سادگی باید پیشمرگ صلحی شوند که قرار است که نتیجه آن، پایان خونریزی و جنگ باشد نه افزایش و گسترش تکان دهنده و فاجعه بار آن.
 
دولت و شورای بی صلاحیت صلح نیز در حالی که خود حتی از جزئیات معاملات پنهانی امریکا و طالبان، اطلاع ندارند و خلیلزاد رسما حاکمیت ملی افغانستان را نادیده گرفته و به نیابت از مردم و دولت افغانستان و با تعهدش در برابر منافع راهبردی امریکا، با طالبان، وارد معامله شده، با راه اندازی نشست های مضحک مشورتی، بازی های رسانه ای و تبلیغات بی پایه و واهی، سعی در فریب مردم و جریان های سیاسی و دورتر کردن آنها از اصل و متن ماجرا دارند.
 
ایجاد بورد مشورتی صلح نیز که با وجود شورای عریض و طویلی به نام شورای عالی صلح، اصولا هیچ مبنا و معنایی ندارد، بخشی از همین تلاش های گمراه کننده محسوب می شود تا افکار عمومی و جریان های سیاسی را از بازی خطرناک و پنهانکارانه خلیلزاد با ملاهای امریکایی طالبان، منحرف کند.
 
با این حال، چالش های صلح امریکایی با طالبان، کمتر از چالش هایی که جنگ امریکایی در طول این ۱۷ سال بر مردم افغانستان، تحمیل کرده، نخواهد بود.
 
اگر این روند به همین صورت ادامه پیدا کند و در حالی که تروریست ها در میدان جنگ، روزانه نزدیک به ۳۰۰ نفر را به کام مرگ بفرستند و ولسوالی های امن و آرام افغانستان را آزادانه به عرضه تاخت و تاز خود بدل نمایند و از آنسو، خلیلزاد و ملاهای طالبان، مشغول معاملات پنهانی و پشت پرده باشند، بی تردید، آثار و تبعات ویرانگر آن، نه تنها دامن انتخابات ریاست جمهوری پیش رو را خواهد گرفت؛ بلکه به تعلیق قانون اساسی هم منجر شده و یک سازوکار جدید مبتنی بر فرمول بندی قومی قدرت به کمک استعمار خارجی و مورد تأیید تروریست های طالبان و مطلوب پاکستان و اعراب حامی تروریزم، بر مردم و جریان های سیاسی افغانستان تحمیل خواهد شد.
 
محمدرضا امینی – جمهور