امریکا در ظاهر امر از موضع دیرینه دولت افغانستان مبنی بر حمایت پاکستان از تروریزم، حمایت می کند؛ اما در عمل، عمدا این امر را نادیده می گیرد و از پیوند بی پرده پاکستان با تروریزم، چشم پوشی می کند.

عمران خان؛ نخست وزیر پاکستان در پیامی توئیتری نوشت: امریکا به جای اینکه پاکستان را سپر بلای شکست‌هایش کند، باید ارزیابی‌های جدی‌تری داشته باشد که چرا با وجود ۱۴۰۰۰۰ نیروی ناتو و ۲۵۰ هزار نیروی افغان و هزینه یک تریلیون دالری در جنگ افغانستان طالبان امروز قوی تر از قبل است. 
 
عمران خان گفته است باید به انتقادهای تند ترامپ علیه پاکستان پاسخ داده شود.
 
او گفت که پاکستان بار سنگین جنگ امریکا با ترور را که بر شبه‌نظامیان مستقر در کمربند مرزی قبیله‌ای افغانستان - پاکستان تمرکز داشتند، بردوش کشیده است.
 
وی تاکید کرد: هیچ پاکستانی در حملات ۱۱ سپتامبر نبود؛ اما پاکستان در جنگ با تروریزم مشارکت کرد. پاکستان ۷۵ هزار کشته در این جنگ داده و ۱۲۳ میلیارد دالر ضرر اقتصادی دیده است. "کمک" امریکا تنها ۲۰ میلیارد دالر بوده است. مناطق قبایلی پاکستان کاملاً نابود شد و میلیون‌ها نفر از مردم با از دست دادن خانه‌های خود آواره شده‌اند. این جنگ به زندگی مردم پاکستان به شدت آسیب رسانده است.
 
تنش لفظی میان امریکا و پاکستان، بی سابقه نیست. این دو «متحد» سال هاست که این فراز و فرود را تجربه می کنند. ممکن است با روی کار آمدن سیاستمداران پوپولیستی میان ترامپ و عمران خان، این تنش ها هم اندکی عریان تر و علنی تر شده باشد؛ اما در این میان، به جز قطع کمک های مالی امریکا به پاکستان در دوران ترامپ، این تنش ها هیچگاه به اصل مسأله آسیب نمی زند؛ مسأله ای به نام طالبان که دو کشور را به مثابه «متحد» به هم پیوند داده و آنها را در یک جبهه قرار می دهد.
 
امریکا در ظاهر امر از موضع دیرینه دولت افغانستان مبنی بر حمایت پاکستان از تروریزم، حمایت می کند؛ اما در عمل، عمدا این امر را نادیده می گیرد و از پیوند بی پرده پاکستان با تروریزم، چشم پوشی می کند. بنابراین، واضح است که در این زمینه، منافع مشترک و مهمی وجود دارد که واشنگتن را قانع می کند که این گناه پاکستان را چندان بزرگ نداند و به سادگی از آن درگذرد.
 
شاید یکی از مسایل این باشد که طالبان مورد حمایت پاکستان، هیچگاه خطری جدی و بزرگ برای امریکا در افغانستان محسوب نمی شده اند؛ بلکه چه بسا امریکا برای توجیه حضورش در افغانستان، به این نیرو نیاز دارد و این خدمتی است که پاکستان به مثابه یک «متحد» به امریکا انجام می دهد.
 
پاکستان – همانگونه که عمران خان مدعی شده- حتی برای پیشبرد این پروژه، جان بخشی از مردم اش را نیز به خطر انداخته و از کنار نقض مکرر حاکمیت ملی پاکستان از سوی امریکا هم گذشته است.
 
چه چیزی در این میان وجود دارد که اسلام آباد را به این فداکاری سخاوتمندانه، ترغیب می کند؟
 
هرچه باشد، بی تردید، کمک های دالری واشنگتن به اسلام آباد نیست؛ زیرا عمران خان می گوید که پاکستان از ناحیه جنگ افغانستان، شش برابر کمک های امریکا، زیان اقتصادی دیده است.
 
بنابراین، چیزی مهم تر و ارزشمندتر باید وجود داشته باشد که پاکستان را به ماندن در کنار امریکا دلگرم کند.
 
یکی از مهم ترین موارد، ناامنی های مرگبار جاری در افغانستان است. برای پاکستان، این بسیار حیاتی و مهم است که در افغانستان، همواره جنگ جریان داشته باشد و کابل از داشتن یک دولت متمرکز، مقتدر و باثبات، محروم باشد. برای امریکا هم مهم است که بهانه ای برای حضور هژمونیک و دایمی در افغانستان، فراهم باشد؛ حتی اگر در این میان، دولت تحت حمایت آن کشور در کابل، بدترین شرایط را تجربه کند.
 
این همپوشانی منافع و اهداف استراتژيک است که تنش های لفظی دو کشور را همواره در همین حد، نگه می دارد؛ اما در مقابل، این افغانستان است که تاوان سنگین این جنگ صحنه سازی شده را می پردازد؛ با تجربه ناامنی های مدام، جنگ و جولان تروریست های وحشی، خون ریزی های مدهش، قتل های مهیب، فساد ویرانگر، نفاق بنیان برانداز، عقب ماندگی و بحران وحدت و همگرایی ملی.
 
فاطمه موسوی - جمهور