دولت طالبانی؛ شرط بزرگ طالبان برای صلح

روزنامه "دی نیوز" پاکستان به نقل از منابع طالبان نوشته که زلمی‌ خلیل‌زاد در نشست ابوظبی از نمایندگان طالبان خواسته تا آتش‌بس شش ماهه با دولت افغانستان را اعلام کنند و در حکومت جدید افغانستان سهم بگیرند. به نظر می‌رسد که هدف آقای خلیل‌زاد از حکومت جدید "حکومت موقت" باشد.

اما نمایندگان طالبان از امریکا خواهان آزادی زندانیان این گروه، برداشتن تحریم‌ها و حذف نام رهبران‌شان از فهرست سیاه سازمان ملل شده‌اند.

نمایندگان طالبان تاکید کرده اند که آنان تنها با اعلام آتش‌بس یکماهه با دولت افغانستان موافق اند.

آنان تاکید کرده‌اند که در صورت ضمانت عربستان سعودی، امارات و پاکستان برای واگذاری دولت آینده افغانستان (حکومت موقت) به فرد منتخب این گروه، آتش‌بس شش ماهه اعلام می‌کنند.

گفتنی است که زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا در امور صلح افغانستان روز دوشنبه در حضور نمایندگان عربستان سعودی، امارات متحده عربی و پاکستان با نمایندگان سیاسی طالبان در امارات دیدار کرده است.
 
طالبان قدرت می خواهند؛ یک قدرت مطلقه و فراگیر که متضمن سیطره بلامنازع تروریست های طالبان بر تمامی رؤوس و شؤون آن باشد. این گروه برای این هدف، نزدیک به ۲۰ سال جنگیده و هزاران نفر را به کام مرگ فرستاده است.
 
در این شکی نیست که این قدرت های حامی تروریزم در همسایگی افغانستان و منطقه هستند که از زبان طالبان سخن می گویند. طالبان یک گروه مزدور جنگی است که به وسیله سازمان های جاسوسی و استخباراتی پاکستان و امارات و عربستان و قطر و چند رژیم تروریست ‌پرور دیگر در منطقه و جهان، تأمین می شوند؛ بنابراین، تصاحب همه جانبه قدرت، خواسته محوری همان قدرت هایی است که بر طالبان، سیطره دارند و از آن گروه برای نیل به اهداف سلطه گرانه خود در افغانستان، استفاده کرده اند.
 
آنها طی این مدت، روی گروهی سرمایه های گذاری های سنگین مالی و تسلیحاتی و انسانی کرده اند که توانسته بیش از ۵۰ درصد خاک افغانستان را در حضور ده ها ابرقدرت برتر دنیای امروز و ارتش های حرفه ای و آموزش دیده غربی در کنار سازمان های جاسوسی و ابزارآلات فوق پیشرفته نظامی و استخباراتی آنها، به اشغال خود دربیاورد؛ بنابراین، روی میز صلح نیز کسی پیش شرط تعیین می کند، امتیاز می خواهد و خط و نشان می کشد که در میدان های نبرد، دست برتر را داشته باشد.
 
دولت افغانستان و حامیان به اصطلاح استراتژيک آن، حتی اگر در جنگ با تروریزم طالبانی در افغانستان، اراده ای راسخ و راستین و عزمی استوار و مصمم هم داشته باشند، به دلیل ناتوانی در مهار و سرکوب تروریست های طالبان در میدان جنگ، اکنون در میز صلح، هیچ حرفی برای گفتن ندارند. این طالبان هستند که تعیین می کنند آتش بس در چه بازه زمانی و بر پایه چه شرایطی، باید شکل بگیرد و ریاست دولت موقت، در اختیار کدام طرف باشد.
 
قواعد ساده بازی نشان می دهد که طالبان، دولت کابل و قدرت های حامی و شریک آن را با زور و ضرب، مجبور کرده اند تا تن به مذاکرات صلح بدهند؛ زیرا هیچ راهی برای پیروزی آنها باقی نگذاشته اند و به این ترتیب، آنها رسما شکست شان در میدان جنگ را پذیرفته اند. بنابراین، در نهایت، توافقنامه پایانی صلح را نیز همان طرفی خواهد نوشت که پیروز میدان جنگ بوده است. درست به همین دلیل هم هست که طالبان و حامیان اصلی آنها یعنی پاکستان، عربستان سعودی و امارات متحده عربی، به چیزی کمتر از یک دولت طالبانی، برای گردن گذاردن به دیگر توابع و پیامدهای صلح با دولت کابل، راضی نمی شوند.
 
در این میان، امریکا نمی تواند به عنوان نماینده کابل یا رهبر و فرمانده جبهه ضد تروریزم به رهبری غرب، ظاهر شود؛ زیرا ایالات متحده خود در کنار پاکستان و عربستان و امارات، بخشی از پروژه طالبان و طالبانیزه سازی قدرت سیاسی در افغانستان است و آنچه طالبان از صلح می خواهند، حتما و لزوما باید برپایه نمودار و اهداف غایایی برنامه ای باشد که کاخ سفید برای آینده افغانستان، ترسیم و تدوین کرده است.
 
به این ترتیب، بازنده اصلی این بازی، دولت افغانستان خواهد بود؛ طرفی که نه با تروریزم جنگید و نه سهمی در توافق و تبانی جاری برای صلح دارد. و البته مردم افغانستان که همواره قربانی کامجویی ابرقدرت های جهانخوار و دولت های دست نشانده و مزدوران جنگی آنها بوده اند.
 
محمدرضا امینی - جمهور