جمهور - حمله کابل؛ راه صلح از میدان جنگ می‌گذرد

آقای غنی اگر نمی داند باید بداند که راه صلح نه از لویه جرگه پرمصرف و غیرمشروع و تشریفاتی و تبلیغاتی او می گذرد و نه از رهگذر تعیین سیاهی لشکری ۲۵۰ نفری برای مذاکره که مورد تمسخر طالبان و کشورهای منطقه و جهان قرار گرفت. راه صلح، از میدان جنگ می گذرد.

ارگ ریاست جمهوری حمله طالبان بر یک مؤسسه خارجی در شهر نو کابل را «جنایت نابخشودنی» دانسته و به نقل از رئیس جمهور نوشته که اگر طالبان تن به صلح ندهند، شدیدا سرکوب خواهند شد.

گروه طالبان مسؤولیت این حمله را بر عهده گرفت.

ارگ یاست جمهوری در واکنش به این حمله گفت: "گروه طالبان در ماه مبارک رمضان با انجام حمله تروریستی بالای یکی از دفاتر ملکی در حوزۀ دهم شهر کابل، دست به یک جنایت نابخشودنی دیگر زدند."

در اعلامیه ارگ آمده است که طالبان با پذیرفتن مسؤولیت این عمل جنایتکارانه یکبار دیگر نشان دادند که در مغایرت با ارزش های اسلامی و افغانی قرار دارند و در تقابل با خواست جمعی ملت در لویه جرگه مشورتی صلح می باشند.

رئیس‌ جمهور غنی ضمن محکوم کردن شدید این عمل، گفت: طالبان باید به خواست صلح جویانۀ مردم افغانستان پاسخ مثبت دهند، در غیر آن از سوی نیروهای قهرمان و شجاع امنیتی و دفاعی ما شدیداً سرکوب می شوند.

در این شکی نیست که اقدام طالبان در حمله به یک مرکز غیر نظامی در پایتخت، جنایتکارانه و نابخشودنی است، همانگونه که سلاخی جوانان مسلمان افغان در صفوف اردو و پولیس ملی در بخش های دیگر افغانستان، توسط آن گروه، جنایتکارانه، خیانتکارانه و از مصادیق آشکار جنگیدن در جبهه پاکستان و دیگر رژيم های حامی تروریزم در منطقه می باشد.

با این حال، اسفبارتر از آن، اعلامیه بی مصرف و فاقد هرگونه پیام مؤثر و قدرتمند ارگ ریاست جمهوری در قبال حمله طالبان در مرکز کابل است. ارگ از قول اشرف غنی، گفته است که اگر طالبان، صلح را نپذیرند، به شدت سرکوب خواهند شد.

معنای دیگر این سخن آن است که آقای غنی، هنوز نسبت به نیت طالبان در عدم پذیرش صلح، تردید دارد و امیدوار است آن گروه در یک تغییر موضع بنیادین، همه پیشنهادهای جرگه او را بپذیرند و با دست کشیدن از خشونت و خونریزی و جنگ و جنایت، آتش بس اعلام کنند و به روند صلح بپیوندند.

آقای غنی با این موضع مضحک، یا خود و مردم افغانستان را فریب می دهد و یا با واقعیت های جاری در عرصه صلح و جنگ افغانستان به طور کامل و به نحو ترحم انگیزی، بیگانه است. او یا نمی خواهد بداند و یا به راستی نمی داند که طالبان، بارها و بارها هم در موضع گیری های رسمی و هم در آزمون های عملی از مسیر صلح و سیاست تا میدان های جنگ، اعلام کرده و نشان داده اند که حاضر نیستند صلح با تعریف اشرف غنی و حکومت به رهبری او را بپذیرند.

به بیان روشن تر، از نظر طالبان و حامیان آن گروه، از جمله پاکستان، راه صلح از میدان های جنگ می گذرد و این نتایج و پیامدهای جنگ و خشونت است که تعیین می کند، چه میزان امتیاز به حساب کدامیک از طرف های صلح در میز مذاکرات، واریز شود.

بنابراین، آقای غنی اگر در تهدید خود علیه طالبان، جدی و قاطع و مصمم است، به جای صدور بیانیه های بی مصرف و تبلیغاتی، باید وارد عمل شود و در میدان جنگ، نشان دهد که با چه ابزارها، سیاست ها، امکانات و استراتژي ها می خواهد طالبان را سرکوب کند تا آن گروه، تاوان جنگجویی و آتش افروزی و خشونت گری و مرگ آفرینی خود را چندین برابر آنچه مرتکب می شود، بپردازد.

آقای غنی اگر نمی داند باید بداند که راه صلح نه از لویه جرگه پرمصرف و غیرمشروع و تشریفاتی و تبلیغاتی او می گذرد و نه از رهگذر تعیین سیاهی لشکری ۲۵۰ نفری برای مذاکره که مورد تمسخر طالبان و کشورهای منطقه و جهان قرار گرفت. راه صلح، از میدان جنگ می گذرد و طالبان همه روزه، با نه گفتن به دیپلماسی تضرع و التماس و کرنش حکومت، در واقعیت امر، ارگ را به میدان جنگ فرامی خوانند و برای زورآزمایی رویارو، چالش می‌ دهند. حمله کابل نیز یکبار دیگر بر این رویکرد طالبان، تأکید کرد و توپ را به زمین ارگ و نهادهای امنیتی حکومت آقای غنی انداخت.

عبدالمتین فرهمند - جمهور