پارلمانی که با پهلوانی شروع شد

اولین جلسه دور هفدهم پارلمان با تنش و درگیری آغاز شد. روز شنبه (۲۸ ثور) ۲۴۷ نماینده در مجلس عمومی مجلس نمایندگان حضور داشتند که ۱۲۳ نفر به میررحمان رحمانی رای دادند و رئیس موقت مجلس نیز او را به عنوان رئیس جدید اعلام کرد.
 
صبح روز یکشنبه شماری از نمایندگان طرفدار کمال ناصر اصولی؛ رقیب آقای رحمانی که بیشتر شان نمایندگان زن بودند، با حضور در جایگاه هیأت رئیسه به آقای رحمانی اجازه نشستن در کرسی ریاست را ندادند.
 
بعد از آن نمایندگان هوادار دو رقیب باهم درگیر شدند و نظم پارلمان بیشتر مختل شد.
 
در انتخاب رییس، نصاب تعیین‌شده با توجه به تعداد نمایندگان حاضر و بربنیاد قانون بیش از ۵۰ درصد، ۱۲۴ رای بود.
 
معترضان اما می‌گویند که آقای رحمانی نمی‌تواند با کسب ۱۲۳ رأی، برنده اعلام شود. در مقابل، طرفداران آقای رحمانی، استدلال می‌‌کنند که از میان ۱۴۷ نماینده حاضر در تالار، سه نفر رأی نداده‌‌اند؛ بنابراین، معیار ۵۰+۱ تنها بر آرای ریخته‌شده در صندوق‌ها و نمایندگانی که در رأی‌گیری شرکت‌ کرده‌اند، صادق است نه نمایندگان حاضر در مجلس.
 
پیش از بروز این تنش ها نیز انتظار زیادی از پارلمان جدید وجود نداشت؛ زیرا نحوه برگزاری انتخابات پارلمانی، بازی ها و معاملات پلید پشت پرده و دست های آلوده ای که بیش از ۷ ماه برای مهندسی نتایج و چینش مهره های مجلس بربنیاد شاخص هایی مانند قومیت، مذهب، ثروت، زیبایی ظاهری و... کار کردند، هیچ امیدی برای شکل گیری یک پارلمان ملی، منتخب و مردم نهاد باقی نگذاشته بود.
 
در ادامه کار نیز وقتی کمال ناصر اصولی، یکی از دو نامزد برتر انتخابات ریاست مجلس بود که به دور دوم راه پیدا کرد، مشخص بود که پارلمان جدید اصولا بربنیاد عصبیت های عریان قومی بنا شده و درگیری های درونی اعضای مجلس، هرگز فرصت و رخصت رسیدگی به مسایل کلان ملی، صیانت از قانون اساسی، توجه به دادخواست های ملت و نظارت مسؤولانه و آگاهانه بر عملکرد حکومت را به آن نمی دهد؛ زیرا کمال ناصر اصولی، کسی است که معتقد به برتری پشتون ها در همه عرصه هاست و افغانستان را خانه پدری پشتون ها می داند که دیگر اقوام در آن، مسافر و مهاجر و بیگانه هستند.
 
به باور آقای اصولی، اگر قومیت های دیگر نمی توانند برتری و سروری بی قید و شرط پشتون ها را برتابند، باید با یک انگشت از کشور بیرون انداخته شوند. از نظر او ملا عمر و اشرف غنی، هیچ تفاوتی باهم ندارند؛ زیرا آنها طلایه دار و نماد قدرت پشتون ها هستند و مادامی که یک پشتون در رأس قدرت باشد، باید از او حمایت کرد حتی اگر تروریست، مفسد، مزدور و یا دست نشانده باشد.
 
او با این اوصاف و تفکرات برای اشغال کرسی پارلمان، خیز برداشت؛ اما مفتضحانه شکست خورد؛ شکستی که بی تردید شماری قابل توجه از نمایندگان پشتون هم در آن سهیم بودند؛ زیرا با رأی دادن به امیررحمان رحمانی به تفکرات و باورهای فاشیستی و تنگ اندیشانه کمال ناصر اصولی، نه گفتند و به سلطه یکجانبه و سیطره فراگیر پشتون ها بر همه امور، پاسخ منفی دادند؛ اما این شکست برای آقای اصولی و اصولی های نوعی دیگر کافی نبود. این بار او و همفکران فاشیست‌اش گروهی از زنان را به هر شیوه و شگردی به حمایت از خود برانگیختند تا مجلس را به آشوب بکشند و با امنیتی کردن فضا اجازه ندهند روند گزینش رییس در چارچوب اصول وظایف داخلی مجلس و یا بربنیاد ارزیابی های حقوقی، حل و فصل شود.
 
حامیان آقای اصولی، با آشوب و بلوا و بحران و چاقو و چماق، جایگاه رییس را اشغال کردند و به این ترتیب، پارلمان دور هفدهم را با پهلوانی آغاز کردند؛ پهلوانی‌ای که از آن بوی تند توطئه و تنش تباری می آید.
 
اینکه سرانجام سرنوشت ریاست آقای رحمانی به کجا خواهد رسید، مشخص نیست؛ اما آنچه مسلم است، این نکته است که حکومت به کمک کمیشنران فاسد و خاین انتخاباتی، این بار پارلمانی را روی کار آورده که با پهلوانی و چاقوکشی و عربده و آشوب تمامیت خواهان و برتری طلبان قومی، تنها کاری که نخواهد کرد، عمل به وظایف و استفاده از صلاحیت های خود در کار پارلمانی است؛ پارلمانی که عرصه جولان فاشیست های وحشی و بیسوادی است که با الفبای فرهنگ نمایندگی آشنایی ندارند و به جای آنکه با رأی و انتخاب مردم، برگزیده شده باشند، با زر و زور و زیبایی زنانه به کرسی نمایندگی مجلس رسیده اند. از چنین پارلمانی که روز اول آن با پهلوانی شروع شد، چه امیدی می توان داشت جز آنکه هرروز صحنه نمایش های شرم آور اینچنین باشد؟!
 
نرگس اعتماد - جمهور