منافقانه تر از رویکرد طالبان، اعلامیه ارگ ریاست جمهوری بود که از یکسو به تروریستی و جنایتکارانه بودن حمله امروز طالبان در کابل، به دلیل آماج قرار دادن غیر نظامیان، اذعان می کند و از سوی دیگر، بر ادامه برنامه خود در زمینه صلح با آن گروه با استناد به «فیصله» جرگه اشرف غنی تأکید می کند.

ارگ ریاست ‌جمهوری با «محکوم کردن» حمله مرگبار طالبان در کابل آن را "تروریستی"، "جنایتکارانه" و حمله‌ای به اهداف غیر نظامی خوانده است.
 
در اعلامیه ارگ به نقل از اشرف غنی آمده است: "حکومت افغانستان براساس فیصله‌های لویه جرگه مشورتی صلح، برنامه صلح را به پیش می‌برد؛ اما طالبان یکبار دیگر با انجام این حمله‌ وحشیانه نیت شوم شان را در تداوم جنگ و کشتار افراد ملکی نشان دادند."
 
عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرایی نیز گفته: "گروه مزدور، منافق، تروریست و تروریست‌‌پرور طالب از یکسو سخن از صلح می‌زند و از سوی دیگر به شهروندان بی‌دفاع و مراکز ملکی حمله‌ور می‌شود."
 
وزارت امور خارجه پاکستان نیز این حمله را «محکوم» کرده و افزوده که پاکستان «تروریزم» را به هر شکل آن محکوم می‌کند.
 
دفتر نمایندگی سازمان ملل در افغانستان هم گفته است:"سازمان ملل از حمله‌ای که مسؤولیت آن را طالبان برعهده گرفت و در یک ساحه پر از افراد غیرنظامی کابل انجام شد، اظهار انزجار می‌کند."
 
با اینهمه، چیزی تغییر نخواهد کرد. گروه به تعبیر عبدالله «مزدور، منافق و تروریست» طالبان، همچنان به ترور و کشتار و آدم کشی ادامه خواهد داد؛ اما در عین حال، دیپلماسی اش را برای صلح با امریکا نیز به پیش خواهد برد.
 
در این میان، منافقانه تر از رویکرد طالبان، اعلامیه ارگ ریاست جمهوری بود که از یکسو به تروریستی و جنایتکارانه بودن حمله امروز طالبان در کابل، به دلیل آماج قرار دادن غیر نظامیان، اذعان می کند و از سوی دیگر، بر ادامه برنامه خود در زمینه صلح با آن گروه با استناد به «فیصله» جرگه اشرف غنی تأکید می کند. پرسش این است که جان غیرنظامیان به ویژه کودکان بی گناه مکتب مهم است یا «مشورت» یک جرگه غیرمشروع، قومی، سیاسی و تبلیغاتی؛ مشورتی که ارگ آن را در مقام «فیصله» قرار می دهد و لازم الاجرا می داند؟
 
پرسش دیگر اینکه اگر ارگ در موضع خود مبنی بر اینکه طالبان یک گروه تروریستی و جنایتکار است، پس صلح با چنین گروهی، چه توجیهی دارد؟ از جانب دیگر، در برنامه صلح اشرف غنی با طالبان – صلحی که البته اساسا یکجانبه است و طالبان هرگز آن را به رسمیت نمی شناسند- خون غیرنظامیان، زنان و کودکان بی گناهی که همه روزه در کابل و ولایات، ریخته می شود، چه جایگاهی دارد و تروریست های طالبان در قبال این اعمال و رفتارهای تروریستی و جنایتکارانه، چگونه مورد مؤاخذه قرار خواهند گرفت؟
 
اگر این واکنش ها و اعلامیه ها و محکومیت های شدید، فقط روی کاغذ و صرفا برای مصارف سیاسی و رسانه ای و تبلیغاتی است و هرگز قرار نیست راهی به راهبردهای رسمی حکومت در زمینه جنگ و صلح با طالبان باز کند، پس تفاوت موضع اشرف غنی و عبدالله و سازمان ملل با بیانیه محکومیت وزارت خارجه پاکستان در چیست؟
 
پاکستان بارها از سوی دولت افغانستان، متهم به حمایت همه جانبه از طالبان شده است؛ اما نخستین کشوری که حمله طالبان را «محکوم» می کند، پاکستان است. اشرف غنی نیز همین کار را می کند؛ اما پس از هر حمله، هم پاکستان و هم اشرف غنی، سیاست های جاری خود در حمایت و صلح با طالبان را ادامه می دهند. بر این اساس، محکوم همیشگی این وضعیت اسفبار و رقت انگیز، مردم افغانستان هستند؛ زنان و کودکانی که امروز در کابل به خون نشستند و این روند تا زمانی ادامه خواهد یافت که امثال اشرف غنی و عبدالله، حاکمان این ملت همیشه محکوم باقی بمانند.
 
در این میان البته سازمان هایی مانند ملل متحد هم جایگاه متفاوت و درخور اهمیتی ندارند. یوناما نیز مانند اشرف غنی و عبدالله و وزیر خارجه پاکستان، به یک ابراز تأسف و انزجار ساده بسنده می کند و از طرف های درگیر جنگ می خواهد از آماج قرار دادن غیر نظامیان، احتراز کنند؛ خواسته ای که همانند هشدارهای پشت پاکت سیگرت، از سوی هیچکس، جدی گرفته نمی شود.
 
با اینهمه، این رویدادهای تلخ و خونین و مرگبار، یک مسؤول اصلی هم دارد که کمتر کسی به آن توجه می کند: ایالات متحده امریکا. صرف نظر از تکرار چندین باره اینکه امریکا برای چه هدفی به افغانستان، تهاجم نظامی کرد، چرا اینجا پایگاه دارد و مسؤولیت های مستقیم آن کشور بربنیاد مفاد پیمان هایی که خود تدوین و امضا کرده، در قبال شرایط جاری چیست، حداقل پیامد حمله امروز کابل و کلیت عملکرد جنایتکارانه گروه تروریستی طالبان باید این باشد که امریکا به مثابه یکی دیگر از طرف های مذاکرات صلح با طالبان، فورا این روند را ترک کند و تا زمان اصلاح رفتار و اعمال جنایتکارانه طالبان، هرگز به آن بازنگردد. این مقتضای مستقیم خون مردم بی گناهی است که همه روزه به دست تروریست های طالبان بر زمین ریخته می شود. امریکا مسؤول تأمین امنیت مردم است و زمانی که هزینه صلح بیشتر از تاوان جنگ می شود، باید روند صلح را متوقف کند و به دیپلماسی ریاکارانه خود در تعامل و تقابل با طالبان، پایان دهد.
 
نرگس اعتماد - جمهور