به همان میزان که صدای ضعیف ارگ برای برگزاری یک انتخابات حداقلی، با کمترین میزان مشارکت و مشروعیت و تنها به این هدف که سلطه اشرف غنی برای یک دوره دیگر، توجیه شود، با چالش های سنگینی رو به رو است، صلح تحمیلی امریکا و طالبان هم نمی تواند بی مشکل و به آسانی قابل اعمال باشد.

اخیرا تیم انتخاباتی حنیف اتمر، کارزارهای تبلیغاتی اش را متوقف کرد و یکی از دلایل آن را "پیشرفت در روند صلح" خواند.
 
احمدولی مسعود؛ دیگر نامزد انتخابات نیز گفته است: "هیچکس نمی‌داند مذاکرات صلح به کجا رسیده و سرنوشت انتخابات چه خواهد شد".
 
شهاب حکیمی؛ از دیگر نامزدان ریاست جمهوری و سخنگوی شورای نامزدان نیز گفته: "نه صلحی وجود دارد و نه امکان برگزاری انتخابات سراسری. انشاءالله حکومت موقت می‌آید. این اداره نمی‌تواند که انتخابات سراسری، عادلانه و مورد قبول را به راه بیاندازد."
 
امرالله صالح؛ معاون اول دسته انتخاباتی اشرف غنی اما در توییترش نوشته است: "انتخابات برگزار می‌شود. اجازه ندهید که تبلیغات مسموم به میهن‌پرستی‌تان خدشه وارد کند. ربط انتخابات و صلح مستقیم و حیاتی است. هیچکس بدون گرفتن صلاحیت از مردم نمی‌تواند مذاکره کند".
 
کمیسیون انتخابات نیز تاکید می‌کند که انتخابات ریاست جمهوری در تاریخ تعیین شده برگزار خواهد شد حتی اگر در نهایت، دو نامزد باقی بمانند.
 
کاملا واضح است که دو جبهه مخالف و متقابل به نام های صلح و انتخابات شکل گرفته است، جبهاتی که هریک مدعی اند که صلح یا انتخابات به سود مردم است و تعیین کننده سرنوشت نهایی افغانستان خواهد بود.
 
اما آنچه در عمل جریان دارد یک بازی پیچیده است که هیچکس – حتی بازیگرانی که در متن آن قرار دارند نیز- نمی داند که چه سرانجام و سرنوشتی پید خواهد کرد.
 
امریکایی ها به کمک قدرت های بین المللی و منطقه ای و البته با همراهی طالبان و شماری از جریان های داخلی، تلاش می کنند روند صلح را تا پیش از فرارسیدن موعد برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، به سرانجامی نهایی برسانند. گفته می شود پیشنویس طرح صلح آنها نیز تهیه شده و برای نهایی کردن آن، رایزنی روی جزئیات و تعریف یک سازوکار اجرایی به شدت جریان دارد.
 
سفرهای منطقه ای و بین المللی زلمی خلیلزاد هم نشان می دهد که امریکا پیش از آنکه از این توافق تازه پرده بردارد، می خواهد یک اجماع نیرومند جهانی را پیرامون آن به وجود آورد. هدف از این اجماع، تنها همراه کردن جهان برای حمایت از صلح تحمیلی مورد نظر واشنگتن نیست؛ بلکه شاید مهمترین منظور آن در حال حاضر، محدود کردن دایره مانور دولت کابل پیرامون انتخابات باشد.
 
به نظر می رسد نامزدهای مطرح ریاست جمهوری، دریافته اند که انتخابات در شرایط کنونی قابل برگزاری نیست. آنها در این زمینه، دست کم دو دلیل مهم دارند: یکی عدم اراده، توانایی و ظرفیت دولت حاکم برای برگزاری یک انتخابات سالم، شفاف، فراگیر و دموکراتیک، و دوم احتمال ترجیح و تحمیل صلح از سوی خارجی ها و تعلیق کامل انتخابات.
 
توقف کارزارهای تبلیغاتی، ابراز تردید نسبت به نفس برگزاری انتخابات، طرح پرسش و ابهام درباره چشم انداز صلح و انتخابات و موارد مشابه از جانب نامزدهای صاحب نام ریاست جمهوری، همگی نشانگر آن است که در حال حاضر، در پیکار صلح و انتخابات، برتری و غلبه با صلح است.
در این میان، صلح نیز با مشکلات خاص خود رو به رو است؛ زیرا این بار، برخلاف کنفرانس بن اول که امریکا و قدرت های هم پیمان آن به کمک سازمان ملل متحد، گروه های متخاصم سیاسی و قومی افغان را با مشارکت دادن در اداره ای فراگیر و وسیع البنیاد فراهم آوردند، صلح معنایی جز بازگشت طالبان به قدرت و احتمال روی کارآمدن امارت انحصاری و اقتدارگرای طالبانی ندارد که نتیجه آن نفی و طرد جریان های سیاسی و قومی دیگر خواهد بود.
 
در چنین شرایطی به دشواری می توان انتظار داشت که امریکا بتواند به سادگی توافقنامه صلح اش با طالبان را بر جریان های داخلی، تحمیل کند. اینجا صرفا بحث بقای نظام و آینده جمهوریت و انتخابات و سرنوشت سیاسی اشرف غنی و حتی دستاوردهای ۱۸ ساله مطرح نیست؛ بحث این است که در صلحی که طالبان به عنوان فاتح و پیروز و مدعی می آیند و نیروهای خارجی تحت عنوان «اشغالگر» کشور را ترک می کنند، چگونه می توان انتظار داشت که صلحی عادلانه و با پیامدهای فراگیر و قابل قبول برای همگان به وجود بیاید؟
 
بنابراین، به همان میزان که صدای ضعیف ارگ برای برگزاری یک انتخابات حداقلی، با کمترین میزان مشارکت و مشروعیت و تنها به این هدف که سلطه اشرف غنی برای یک دوره دیگر، توجیه شود، با چالش های سنگینی رو به رو است، صلح تحمیلی امریکا و طالبان هم نمی تواند بی مشکل و به آسانی قابل اعمال باشد.
 
محمدرضا امینی - جمهور