اگر امریکا آنگونه که اکنون شعار می دهد، سرکوب طالبان در میدان های جنگ را تشدید کند، تغییر سیاست طالبان به کمک روسیه، پاکستان و چین به منظور ورود به یک جنگ واقعی و بلندمدت با امریکا دور از انتظار نیست.

سهیل شاهین؛ سخنگوی دفتر سیاسی طالبان در قطر می‌گوید که هیاتی از این گروه برای گفتگو با مقام‌های روسیه در مورد توقف مذاکرات صلح به مسکو سفر کرده‌است.
 
او گفت که گروه طالبان با «متحدان و دوستان خود» در مورد توقف این مذاکرات مشورت می‌کند.
به گفته آقای شاهین، هیأت طالبان به کشورهای پاکستان و چین نیز سفر خواهد کرد.
 
ماریا زاخارووا؛ سخنگوی وزارت خارجه روسیه روز پنج‌شنبه، ۲۱ سنبله از آمادگی و تمایل طالبان برای ادامه گفتگوها با نمایندگان امریکا خبر داده‌بود.
 
او گفت: «طرف‌ها را تشویق می‌کنیم که هرچه زودتر مذاکرات را با دید توافق و امضای یک توافقنامه صلح آغاز کنند. همزمان به این باور هستیم که کاهش نیروهای خارجی‌ برای صلح پایدار‌ در افغانستان حیاتی است.»
 
روابط طالبان با روسیه خوب است. مسکو در جریان یک‌سال گذشته دو بار میزبان هیأت طالبان بوده‌است.
 
بر این اساس در پی توقف و احتمال شکست کامل مذاکرات صلح امریکا و طالبان، آن گروه انتظار دارد که روسیه، نقش فعال تری در تقویت طالبان در برابر امریکا ایفا کند.
 
اگر امریکا آنگونه که اکنون شعار می دهد، سرکوب طالبان در میدان های جنگ را تشدید کند، تغییر سیاست طالبان به کمک روسیه، پاکستان و چین به منظور ورود به یک جنگ واقعی و بلندمدت با امریکا دور از انتظار نیست.
 
با اینهمه، هم طالبان و هم روسیه و سایر متحدان و حامیان آن گروه، همچنان به صلح اولویت می دهند؛ زیرا صلحی که نتیجه آن بازگشت طالبان به قدرت و خروج نیروهای خارجی از افغانستان باشد، نه تنها هدف طالبان را بدون توسل به جنگ های فرساینده و طولانی تأمین می کند؛ بلکه به قدرت هایی مانند روسیه نیز امکان می دهد که با استفاده از فرصتی که خروج امریکایی ها از افغانستان در اختیار شان می گذارد، با طالبان وارد مراودات دیپلماتیک و استخباراتی شوند و به این ترتیب، چتر سیطره خود را که آرزوی دیرینه و تاریخی همه ابرقدرت ها بوده، بر افغانستان بگسترند.
 
اکنون اما دست کم در کوتاه مدت، صلح طالبان و امریکا شکست خورده و با توجه به افزایش فشارهای نظامی بر طالبان که منجر به کاهش سلطه سرزمینی نیروهای آن گروه و تحمیل تلفات سنگین بر آنها طی دو هفته اخیر شده است، پیش بینی می شود که طالبان چاره ای جز جنگیدن نخواهند داشت.
 
جنگ طالبان اما نیاز به حامیان قدرتمند خارجی دارد. این مهم تنها از عهده پاکستان و اقتصاد بحران زده و نابسامان آن کشور برنمی آيد. تاکنون اگر پاکستان توانسته بود طالبان را همچنان سر پا نگه دارد، به دلیل همراهی پنهانی امریکا و سایر قدرت های غربی دارای نیروی نظامی در افغانستان بود؛ زیرا سیاست های دوگانه آنها اقتضا می کرد که طالبان در میدان های نبرد، به اندازه ای سرکوب نشوند که هرگز قابل بازگشت نباشد؛ اما اگر این سیاست، تغییر کند و امریکا و طالبان، وارد یک جنگ واقعی شوند، آنگاه طالبان باید شرکای نظامی نیرومندی برای خود پیدا کنند. روسیه و چین در کنار پاکستان، گزینه های مناسبی محسوب می شوند.
 
بر این اساس، امریکا تنها دو گزینه در اختیار خواهد داشت: یا سرکوب شدید و مستقیم طالبان به گونه ای که در کوتاه مدت، استوانه های اصلی قدرت نظامی آن گروه را درهم بکوبد و به این ترتیب، آن گروه را مجبور به پذیرش پیش شرط ها و انتظارات خود از روند صلح کند و یا تمکین کردن به خواسته های زیاده خواهانه و انحصارطلبانه طالبان  متحدانش در روند صلح که در آن، منافع حیاتی و استراتژيک روسیه، چین و پاکستان به عنوان حامیان اصلی طالبان هم وجود خواهد داشت.
 
اکنون که گزینه دوم، تعطیل و تعلیق شده و به گفته ترامپ کاملا منسوخ گشته است، باید منتظر ماند و دید که رویکرد فشار حداکثری بر طالبان از طریق سرکوب نظامی تا کجا ادامه پیدا می کند و تلاش طالبان برای جلب حمایت «دوستان و متحدان خود» در جنگ با امریکا به چه نتایجی منجر خواهد شد. آیا جنگ روسی، جای صلح امریکایی را خواهد گرفت؟
 
علی موسوی - جمهور