اینکه فرجام این تنش و جنگ درونی قدرت در میان گروه طالبان چه می شود، همان ابهامی است که چشم انداز صلح را به خطر می اندازد و تردیدها درباره موفقیت این روند را دوچندان می کند.

شورای امنیت ملی می‌گوید، بخش‌های نظامی و سیاسی طالبان درباره موضوعات صلح و جنگ کشور، باهم اختلاف دارند.

کبیر حقمل؛ سخنگوی این شورا گفته که اگر طالبان و حکومت به صلح دست یابند، دولت افغانستان درباره این‌که آیا جنگجویان محلی این گروه مطابق این توافقنامه احتمالی از جنگ دست خواهند کشید، نگران است.

آقای حقمل بیان داشته که "طبقات پایین و بالای طالبان" نیز در این مورد باهم نظر واحد ندارند.
 
به‌گفته او، طالبان در این یک ماه باید ثابت کنند که بالای "جنگجویان‌شان" کنترول دارند.

اما ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی بخش نظامی طالبان گفته که در میان طالبان گروه‌های انشعابی وجود ندارند و درباره "صلح و جنگ" طالبان نظر واحد دارد.

مجاهد درباره آتش‌بس گفته، این گروه تا به دست آمدن توافق صلح با امریکا، به حملات‌شان ادامه خواهند داد.
 
او گفته: "اگر توافق صلح به امضا برسد، تفنگ‌داران این گروه در کمتر از سه ساعت مطابق آن عمل خواهند کرد."
 
علیرغم ادعای سخنگوی طالبان، در حال حاضر، هیچ اطمینانی وجود ندارد که رهبری طالبان، کاریزما و اقتدار لازم برای کنترل جنگجویان و بازوی نظامی و بدنه سخت افزاری آن گروه را در اختیار داشته باشد. بنابراین، می توان گفت که نگرانی شورای امنیت ملی افغانستان درباره میزان توانایی رهبران طالبان برای مدیریت جنگ و صلح، کاملا مشروع است و این نگرانی باید جدی گرفته شود؛ زیرا چشم انداز صلح، بستگی تام به میزان قدرت رهبران طالبان برای مدیریت جنگ دارد.
 
اینکه پاکستان، رهبران طالبان را ترغیب می کند تا به توافقی سیاسی با امریکا برسند تا راه رسیدن شان به قدرت در افغانستان، کوتاه تر و کم هزینه تر شود، یک بحث است؛ اما بحث مهم تر این است که اقناع هزاران نیروی جنگی و سربازان پیاده طالبان برای صلح در حالی که سال ها از سوی دستگاه های مذهبی، مدارس و تریبون های تبلیغاتی طالبان، شست و شوی مغزی شده اند تا بربنیاد یک انگیزه شبه مقدس و ایدئولوژيک، با امریکا وارد جنگ شوند و این جنگ همان «جهاد» است و آنها را در صورت کشته شدن به «جنت» می برد، هرگز کار ساده ای نیست.
 
پاکستان و بخشی از رهبران طالبان، این مهم را در پی سال ها سرمایه گذاری و کار و تلاش به دست آورده اند و اینکه به یکباره بیایند و بگویند که جهاد کافی است؛ زیرا ما با امریکا به توافق صلح رسیده ایم، تصمیمی دشوار و بسیار پرهزینه خواهد بود.
 
تروریست های آماده مرگی که فقط برای کشته شدن آموزش دیده اند، هرگز چنین تصمیمی را برنمی تابند و چه بسا امکان دارد که آن را نوعی خیانت به جهاد شان بدانند و علیه سازمان دهندگان و تصمیم گیرندگان توافق صلح با امریکا دست به مقاومت و مقابله بزنند.
 
طیفی دیگر از مخالفان احتمالی توافق صلح با امریکا، طالبانی هستند که تصور می کنند حق شان از سوی بازیگران و رهبران سیاسی آن گروه، نادیده گرفته شده و آنها در یک معامله پنهانی با امریکا، فروخته شده اند.
 
آنها فرماندهان قدرتمند و افراط گرایی هستند که راه پیروزی را تنها در مبارزه نظامی می دانند؛ زیرا وقتی می بینند که نیروهای امنیتی افغانستان در موضع تدافعی قرار دارند و توان حفظ مناطق تحت کنترل خود را ندارند و نیروهای خارجی نیز همه روزه، دامنه مأموریت شان را محدودتر می کنند تا از تبعات سنگین جنگ، دامن برچینند و امریکا به عنوان رهبر و فرمانده نیروهای خارجی نیز در جستجوی راهی برای صلح است، پس چرا باید در آستانه «پیروزی»، تن به معامله ای بدهند که فرجام آن نامشخص است.
 
در برابر این دو طیف، رهبران سیاسی، مذاکره کنندگان ارشد و البته قدرت های حامی طالبان قرار دارند که تصور می کنند که در یک جنگ فرساینده و بی برنده، بهترین رهیافت، ورود به یک معامله برد- برد است؛ معامله ای که هم بتواند راه را برای خروج آبرومندانه امریکا از افغانستان، هموار کند و هم مسیر رسیدن طالبان به قدرت را تسهیل کند.
 
اینکه فرجام این تنش و جنگ درونی قدرت در میان گروه طالبان چه می شود، همان ابهامی است که چشم انداز صلح را به خطر می اندازد و تردیدها درباره موفقیت این روند را دوچندان می کند.
 
علی موسوی - جمهور