هنوز دوگانگی صلح و انتخابات، میان ارگ کابل و سران کاخ سفید، حل نشده است. امریکا به غنی اعتماد ندارد و نمی داند آیا با تأیید ریاست جمهوری او، امکان عملیاتی شدن توافق احتمالی صلح امریکا و طالبان که یکی از پیامدهای آن، تعریف یک ساختار سیاسی جدید است، فراهم خواهد شد یا خیر.

در پی اعلام نتایج ابتدایی انتخابات ریاست جمهوری، اشرف غنی در یک گردهمایی این رویداد را «به مردم افغانستان مبارک‌باد» گفت و تصریح کرد که پیروزی‌اش در مرحله نخست اعلام نتایج، پیروزی مردم افغانستان است و از آن استقبال می ‌کند.
 
آقای غنی همچنین گفت: «کسی دیگر از میله تفنگ بر سر افغانستان حکومت کرده نمی‌تواند و خیال ‌ها در این باره هم خام هستند.»
 
اشرف ‌غنی در ادامه تاکید کرد که تیم دولت‌ساز از این قوه در چارچوب قانون استفاده خواهد کرد و جلو هرگونه سوء استفاده از آن را به ‌گونه جدی می ‌گیرد.
 
آقای عبدالله اما از مراسمی که توسط تیم دولت‌ساز برگزار شد به شدت انتقاد کرد و گفت: «هیچ‌کس برای‌ شان نگفت که این آمار، آمار ابتدایی است و مرحله‌ جاندار پروسه هنوز باقی است.»
 
درباره ابتدایی بودن نتیجه انتخابات، حق با عبدالله است. این می تواند آخرین تسکین روی زخم کهنه کسی باشد که طعم تلخ شکست های پیاپی را همواره چشیده و با این حس مرگبار، بیگانه نیست؛ اما برای اشرف غنی، این نوعی پیروزی بر رقیب است؛ زیرا او می خواست از بن بستی که عبدالله برایش ایجاد کرده بود به سلامت عبور کند تا بتواند به انتخاباتی مشروعیت ببخشید که در واقع هیچ برنده ای ندارد.
 
اشرف غنی خود را «پیروز» می داند و علیرغم تأکید ریاکارانه ای که او و اطرافیانش بر قانون گرایی و احترام به قواعد بازی می کنند، خود نخستین کسانی هستند که این قوانین و قواعد را نقض می کنند و نتیجه را نهایی فرض می کنند.
 
در این میان اما پرسش کلیدی این است که آیا به راستی اشرف غنی «پیروز» شد و از هم اکنون باید آماده تشکیل دولت آینده شود؟
 
پاسخ دادن به این پرسش، هرگز آسان نیست؛ درست به اندازه پیچیدگی و دشواری بازی های پیدا و پنهانی که بر کمتر از دو میلیون رأی جریان دارد. با این حال، نباید تصور کرد که این عبدالله است که پیروزی اشرف غنی را به چالش خواهد کشید و در مسیر تشکیل دولت به رهبری او، مانع ایجاد خواهد کرد. عبدالله قافیه را باخته و بعید است دیگر کارتی برای ارائه کردن داشته باشد. او که در انتخابات سال ۲۰۱۴ با یک تماس تلفونی اوباما، میدان را به نفع رقیب، خالی کرد، در این انتخابات، حتی نمی تواند منتظر تلفون ترامپ بماند؛ زیرا پیشاپیش همه چیز را واگذار کرده است.
 
با این وجود، این ترامپ است که در نهایت تصمیم می گیرد، اشرف غنی پیروز و عبدالله بازنده باشند یا نباشند.
 
تصور می شود که هنوز بازی به طور کامل تمام نشده است. جشن زودهنگام اشرف غنی و پایکوبی هواداران او پیش از آنکه بیانگر واقعیت های پشت پرده باشد، نوعی جنگ روانی علیه عبدالله و اردوی مخالفان اشرف غنی است. آنها با این اقدام می خواهند موضع مخالفان را تضعیف کنند و بر تصمیم کمیسیون رسیدگی به شکایات انتخاباتی، به نفع خود تأثیر بگذارند.
 
در آنسو در واشنگتن اما وضعیت همچنان مبهم است. واکنش سفارت امریکا در کابل و معاون وزارت خارجه آن کشور در واشنگتن در قبال نتایج ابتدایی، بسیار محتاطانه، محافظه کارانه و آشکارا دوپهلو بود. آنها تأکید کردند که نتایج، نهایی نیست و همزمان از کمیسیون رسیدگی به شکایت های انتخاباتی خواستند که با دقت و شفافیت به شکایت ها رسیدگی کند و مشروعیت انتخابات را فراهم سازد.
 
این همان چیزی است که عبدالله هم بر آن تأکید می کند. این همسویی نمی تواند تصادفی باشد و این امر، اوضاع را به ویژه برای اشرف غنی، پیچیده تر می کند. تصور می شود که هنوز دوگانگی صلح و انتخابات، میان ارگ کابل و سران کاخ سفید، حل نشده است. امریکا به غنی اعتماد ندارد و نمی داند آیا با تأیید ریاست جمهوری او، امکان عملیاتی شدن توافق احتمالی صلح امریکا و طالبان که یکی از پیامدهای آن، تعریف یک ساختار سیاسی جدید است، فراهم خواهد شد یا خیر.
 
با اینهمه، بسیار دور از انتظار به نظر می رسد که واشنگتن، عبدالله را جایگزینی شایسته برای غنی بداند؛ هرچند می داند که عبدالله کاملا گوش به فرمان است و با تمام مراحل پروژه امریکایی صلح با طالبان نیز همراهی خواهد کرد؛ اما هزینه های حمایت از عبدالله برای امریکایی ها بسیار سنگین تر است. آنها با این کار نمی توانند تا رسیدن به یک توافق نهایی صلح با طالبان، در برابر رستاخیز پشتون های معترض، مقاومت کنند.
 
بنابراین، تنها سناریوی قابل پیش بینی، حمایت غیر مستقیم امریکا از بحران انتخاباتی با دامن زدن به تنش های عبدالله و غنی است تا یا توافق صلح امضا شود و یا با ادامه بن بست، کار به جایی برسد که همه طرف ها از تشکیل دولت موقت، حمایت کنند.
 
محمدرضا امینی - جمهور