صرف نظر از اینکه دولت چه هدفی را از اصرار بر آتش بس دنبال می کند، آتش بس پیش نیاز اصلی صلح است و در برابر آن، کاهش خشونت، تنها یک توجیه مزورانه برای فرار از مسؤولیت است.

حامد کرزی؛ رئیس جمهوری پیشین می‌گوید که دولت نباید "به بهانه آتش‌بس" مانع آغاز گفتگوهای "بین‌الافغانی" صلح شود.
 
آقای کرزی در گفتگو با بی‌بی‌سی گفت که "کاهش خشونت‌ها" در این مرحل برای افغانستان یک موضوع بزرگ است.
 
با مطرح شدن پیشنهاد "کاهش خشونت" از سوی طالبان درمذاکرات صلح با آمریکا؛ دولت افغانستان از چند روز به اینسو پیوسته به بر برقراری آتش‌بس تاکید کرده و این طرح "کاهش خشونت" را مبهم خوانده است.
 
آقای کرزی گفت تاکید بیش از حد بر برقراری آتش‌بس از سوی دولت افغانستان، مانع آغاز مذاکرات میان ‌افغان‌ها خواهد شد.
 
او تاکید کرد که با دیدگاه دولت موافق نیست و از اشرف غنی می‌خواهد تا هرچه زودتر برای "مذاکرات بین‌الافغانی" حاضر شود.
 
در همین حال سرور دانش؛ معاون دوم ریاست جمهوری می ‌گوید که طرح "کاهش خشونت" نوعی "فرار از صلح و فریب جامعه جهانی" است.
 
ممکن است در اصول با رویکرد دولت در زمینه صلح موافق نباشیم. ممکن است اساسا این روند را تلاشی بیهوده برای عبور از مهلکه مرگبار جنگ، بدون تضمینی برای رسیدن به آینده باثبات و روشن بدانیم. ممکن است نسبت به پنهانکاری، انحصارگرایی و خودمحوری دولت درباره صلح، اعتراض داشته باشیم. ممکن است امتناع دولت از تشکیل یک تیم فراگیر و فراجناحی و فراقومی برای مذاکره با طالبان را نوعی کارشکنی خودخواهانه به حساب آوریم؛ اما با همه این احوال، هرگز نمی توانیم اصرار و پافشاری دولت بر لزوم استقرار آتش بس به مثابه پیش نیاز استقرار صلح را ناموجه، نامشروع، نابخردانه، توطئه آمیز و کارشکنانه و به تعبیر کرزی، در راستای ممانعت از آغاز گفتگوهای بین الافغانی و استقرار صلح پایدار به حساب آوریم.
 
در این زمینه، حق با کرزی نیست؛ زیرا «کاهش خشونت» یک تعهد مبهم، دوپهلو، عمیقا ریاکارانه و فرافکنانه و به احتمال زیاد راهی برای فرار از مسؤولیت سنگین تن دادن به آتش بس است.
 
کرزی در این زمینه بار دیگر به جای آنکه به عنوان کسی که ۱۳ رییس جمهور افغانستان پساطالبان بوده، جانب مردم و منافع ملی را بگیرد، به نفع طالبان موضع گرفته و به نحو تحقیرآمیزی در مقام یک سخنگوی طالبان ظاهر شده است.
 
شاید منافع موجود و آینده سیاسی او، چنین اقتضایی دارد، شاید او یا یکی از نزدیکانش قرار است در رأس دولت پساصلح قرار بگیرد و فردا به عنوان نماینده برگزیده طالبان، ظاهر شود؛ اما او هرگز محق نیست که منافع ملی و مصالح عمومی کشور و مردم و دولت و نیروهای امنیتی را قربانی مطامع شخصی و خانوادگی و قومی خودش کند.
 
مردم افغانستان صلح می خواهند؛ اما صلحی که نخستین پیامد آن استقرار یک آتش بس فراگیر و همگانی پایدار باشد. صلح در یک معنای ساده و بسیط در هر فرهنگ لغتی به شرایطی گفته می شود که در آن جنگ نباشد، خشونت نباشد و آتش بس باشد. هیچکس در هیچ جای دیگر جهان به «کاهش خشونت» صلح نمی گوید.
 
بنابراین، صرف نظر از اینکه دولت چه هدفی را از اصرار بر آتش بس دنبال می کند، آتش بس پیش نیاز اصلی صلح است و در برابر آن، کاهش خشونت، تنها یک توجیه مزورانه برای فرار از مسؤولیت است.
 
از سوی دیگر، جناح ها و چهره های سیاسی خارج از دولت، تنها مجاز به انتقاد از دولت در زمینه انحصارگرایی در مذاکرات بین الافغانی و پنهانکاری در حوزه صلح هستند. آنها نباید به بهانه مخالفت با دولت در قامت سخنگوی طالبان ظاهر شوند و هر تصمیمی که آن گروه گرفت را توجیه کنند و به آن مشروعیت ببخشند.
 
تلاش کرزی برای حمایت از تصمیم طالبان مبنی بر «کاهش خشونت» تنها مخالفت با موضع رسمی دولت در این باره نیست؛ بلکه همزمان نشان می دهد که کرزی عملا در زمین طالبان بازی می کند و در برابر مردمی قرار گرفته است که ۱۳ سال بر آنها حکم رانده است. شماری از مردم ممکن است اکنون با این سؤال مواجه شوند که آیا پس از طالبان نیز یک حاکم طالب بر آنها مسلط بوده است؟!
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور