اگر این بحران در همین نقطه متوقف نشود و یک راه حل نهایی برای آن ارائه نگردد، پس از ادای سوگند، بحران حاد جاری وارد مرحله تازه ای خواهد شد...

پس از اعلام تشکیل کمیسیونی برای برگزاری مراسم تحلیف از سوی اشرف غنی، عبدالله عبدالله نیز اعلام کرد که کمیسیونی را برای آمادگی مراسم تحلیف خودش به عنوان رئیس‌ جمهوری تعیین کرده است.
 
همایون همایون؛ از اعضای تیم عبدالله گفته که مراسم تحلیف آقای عبدالله تا سه روز دیگر یعنی در روز پنجشنبه پیش رو در قصر سپیدار برگزار خواهد شد.
 
پیشتر آقای غنی نیز اعلام کرد که مراسم تحلیف او در پنج روز آینده برگزار خواهد شد.
 
آقای همایون افزود که این کمیسیون به منظور تنظیم مسائل مربوط به مراسم تحلیف از جمله دعوت افراد مورد نظر ایجاد شده است.
 
او گفت که از تمامی سفارت‌خانه‌های کشورهای خارجی که با این دسته انتخاباتی روابط دیپلماتیک دارند نیز در این مراسم دعوت خواهد شد.
 
آقای همایون دسته انتخاباتی آقای غنی را "ناقض قانون اساسی» خوانده و تاکید کرد که هیچ راه حل سیاسی برای سهم گیری آقای غنی در قدرت وجود ندارد.
 
به این ترتیب، آنچه در حال حاضر جریان دارد، دامن زدن به آتش تنش هایی است که پس از اعلام نتایج نهایی انتخابات ریاست جمهوری برافروخته شده و ظاهرا هیچیک از دوطرف تنش، حاضر به عقب نشینی از مواضع خود نیستند.
 
اقدام عبدالله برای برگزاری مراسم تحلیف در قصر سپیدار نیز در برابر تمهیدات اشرف غنی برای ادای سوگند وفاداری به عنوان «رییس جمهوری منتخب» در ارگ صورت می گیرد. این بدان معناست که کابل عملا دو حکومت خواهد داشت.
 
اگر این بحران در همین نقطه متوقف نشود و یک راه حل نهایی برای آن ارائه نگردد، پس از  ادای سوگند، بحران حاد جاری وارد مرحله تازه ای خواهد شد؛ مرحله ای که پیش از این هم شروع شده؛ اما پس از مراسم تحلیف، صورتی رسمی تر و جدی تر خواهد داشت و آن، فرایند دشوار و پرچالش انتصاب و استقرار وزرا و والی ها خواهد بود.
 
عبدالله عبدالله از چند روز پیش به این سو، یعنی حتی قبل از ادای سوگند به عنوان «رییس جمهور منتخب» اقدام به معرفی والی های جدید برای برخی ولایات کرده است. او شاید بتواند مراسم تحلیف اش را نیز در سپیدار برگزار کند؛ اما چالش اصلی او، انتصاب و استقرار وزرای کابینه اش است؛ کسانی که باید به وزارتخانه های مربوطه بروند؛ وزارتخانه هایی که از سوی مهره های اشرف غنی، اشغال شده است.
 
آقای عبدالله نمی تواند وزرای کابینه اش را در جاهایی غیر از وزارتخانه های شناخته شده کشور مستقر کند.
 
به این ترتیب، به نظر می رسد که این تقابل به یک تقاطع دشوار و سرنوشت ساز خواهد رسید؛ وضعیتی که در آن، یکی از طرفین بحران باید صحنه را به نفع دیگری ترک کنند. در غیر آن، مواجهه دوطرف منجر به جنگ و برخوردهای مرگبار نظامی خواهد شد.
 
تصور نمی شود که بازیگران اصلی به ویژه سازمان ها و سفارتخانه های خارجی، اجازه بروز مرحله جدید بحران یعنی درگیری و تقابل نظامی را به دوطرف بدهند. بنابراین، روزهای آینده برای هریک از طرف های تنش، بسیار سرنوشت ساز و تعیین کننده خواهد بود.
 
سماجت و صف آرایی های مبتنی بر مقاومت سازش ناپذیر از هر دو اردوی متخاصم، نشانگر آن است که هیچ عقبگردی در کار نیست و دست کم با توجه به نشانه های موجود، تقابل و مواجهه مستقیم، اجتناب ناپذیر خواهد بود؛ اما ادامه بازی در شرایطی که دو رقیب در مواجهه باهم به بن بست رسیده اند، امکان پذیر نیست. اینجاست که طرف های سوم باید وارد بازی شوند. آنها تعیین خواهند کرد که بحران جاری، چه سرنوشتی پیدا کند، در چه مسیری قرار بگیرد و در نهایت به کجا ختم شود. موقت طلبان، طرفداران طالبان و مخالفان هردو جبهه درگیر جنگ قدرت، فرصت مغتنم و ارزشمندی به دست خواهند آورد تا به بهانه پایان بحران، طرح های خود را پیاده کنند؛ طرح هایی که شاید در فرجام به اعطای صلاحیت اداره امور مملکت به یک ساختار سیاسی گذرا تا پایان گفتگوهای بین الافغانی صلح منجر شود.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور