افغانستان کشوری آزاد و مستقل نیست. انتخابات و مردم سالاری همان چیزی بود که امریکا می خواست. رأی مردم نه حساب می شود و نه به آن ترتیب اثر داده می شود. صلح و جنگ، طبق اراده امریکا به پیش می رود. بقا و فنای جمهوریت یا امارت را نیز سران واشنگتن تعیین می کنند.

دولت امریکا در نخستین واکنش پس از اعلام نتیجه نهایی انتخابات افغانستان ضمن تاکید بر این که "اکنون زمان تمرکز بر صلح است، نه اختلاف‌های سیاسی" از دولت افغانستان به خاطر پذیرش تاخیر مراسم تحلیف سپاسگزاری کرده است.
 
رسانه‌ها گزارش کرده بودند که امریکا از آقای غنی خواسته تا مراسم سوگندش را "به دلیل وجود نگرانی از شعله ور شدن اختلاف‌ها به تعویق بیندازد".
 
وزار خارجه امریکا گفته: "در گام‌های بعدی، ما از دولت جدید می‌خواهیم که فراگیر باشد و آرمان‌های تمام افغان‌ها را منعکس کند. رهبران این کشور و طرفداران آنها باید مطمئن شوند که گفتمان سیاسی با آرامش و خالی از تهدید به خشونت به پیش می‌رود."
 
سفارت امریکا در کابل هم گفته است که مردم افغانستان صلح می‌خواهند و حالا باید روی برداشتن گام‌ها برای صلح پایدار و پایان جنگ با طالبان و پیدا کردن راه حل سیاسی، تمرکز شود نه "سیاست‌های انتخاباتی".
 
تحولات تازه نشان می دهد که نه ارگ ریاست جمهوری و نه قصر سپیدار، وجود و حضور و اراده ای مستقل از امریکا ندارند. آنها اگرچه درگیر شدیدترین جنگ قدرت در پنج سال اخیر هستند؛ اما این جنگ نه برای مردم افغانستان است و نه قوانین اساسی و انتخاباتی کشور در این رویارویی، موضوعیت و معنا و اعتبار دارد.
 
جنگ اصلی بر سر قدرت اعطایی از سوی واشنگتن است. هردو طرف سعی می کنند تا تأیید و موافقت واشنگتن را به مثابه ارباب بزرگ برای تشکیل دولت به دست آورند.
 
در اوج تنش های پس از اعلام نتیجه انتخابات نیز بارها افراد و مهره های وابسته به هریک از دو تیم، از حمایت امریکا و جامعه جهانی از «رییس جمهور» مورد حمایت خود، سخن گفتند. دلیل این برداشت های اشتباه، سکوت مبهمی بود که امریکا در قبال بحران انتخاباتی افغانستان در پیش گرفته بود.
 
امریکا برخلاف سال های گذشته، از هیچ نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری امسال، حمایت نمی کرد؛ زیرا اولویت اصلی واشنگتن، انتخابات نبود، صلح با طالبان بود.
 
در موضع گیری تازه وزارت خارجه امریکا و سفارت آن کشور در کابل نیز به صراحت بر این موضع تأکید شده است که واشنگتن، صلح می خواهد نه انتخابات.
 
به این ترتیب، همانگونه که اشرف غنی در سال ۲۰۱۴ به درخواست امریکا مراسم تحلیف برگزار کرد، امسال مجبور شد بازهم به خواست امریکا این مراسم را به تعویق بیاندازد.
 
عبدالله هم علیرغم آنکه همچنان تأکید می کند که نسبت به صیانت از آرای پاک مردم «تعهد قاطع» دارد؛ اما مرور زمان روشن خواهد کرد که جز تمکین به رأی و اراده امریکا چاره ای ندارد و در نهایت به همان سازی خواهد رقصید که واشنگتن می زند.
 
نکته جالب توجه این است که هنوزهم شماری از مبلغان دوطرف نزاع، تصور می کنند که فرد مورد حمایت آنها «رییس جمهور» خواهد شد. مضحک تر از آن اما تظاهر وقیح شماری از ارباب قدرت به استقلال افغانستان است. آنها که میلیون ها دالر را صرف برگزاری جشن های استقلال کرده اند، وقتی حتی قادر به برگزاری یک مراسم تحلیف نیستند و تحیلف و تعلیق آن از سوی واشنگتن، برنامه ریزی می شود، چگونه می توانند دعوی استقلال کنند؟
 
رویداد اخیر یکبار دیگر ماهیت و پیامد روند صلح با طالبان را نیز مشخص می کند. صلحی که قرار است مستقر شود، سراسر طبق اراده و اهداف امریکا خواهد بود و بازیگران داخلی، اعم از دولت و رهبران قومی، هیچ نقش و سهم تعیین کننده ای در آن نخواهند داشت.
 
به این ترتیب، افغانستان کشوری آزاد و مستقل نیست. انتخابات و مردم سالاری همان چیزی بود که امریکا می خواست. رأی مردم نه حساب می شود و نه به آن ترتیب اثر داده می شود. صلح و جنگ، طبق اراده امریکا به پیش می رود. بقا و فنای جمهوریت یا امارت را نیز سران واشنگتن تعیین می کنند.
 
بنابراین، اولویت اساسی افغانستان امروز، استقلال است؛ چیزی که هرگز وجود نداشته است.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور