پایان «جهاد» با نیروهای خارجی، ادامه جنگ با نیروهای داخلی

13 حوت 1398 ساعت 0:03

نیروهای امنیتی افغانستان، نه خارجی اند، نه کافر اند و نه اشغالگر. آنها جوانان مسلمانی هستند که از میان مردم افغانستان برخاسته و برای دفاع از وطن خویش، به نیروهای مسلح رسمی کشور پیوسته اند. بنابراین، طالبان بر بنیاد چه توجیهی به جنگ علیه این نیروها ادامه می دهند؟


گروه طالبان با اعلام پایان دوره هفت روزه کاهش خشونت، از  آغاز دوباره حملات این گروه بر نیروهای افغان خبر داده‌است. طالبان اما گفته‌اند که پس از این بر نیروهای خارجی حمله نخواهند کرد.
 
ذبیح‌الله مجاهد؛ سخنگوی طالبان گفته‌است که دوره کاهش خشونت اکنون به پایان رسیده و «عملیات‌های» این گروه به صورت عادی آغاز خواهد شد.
 
او افزوده‌است: «مطابق توافقنامه (امریکا و طالبان)، مجاهدین ما بر نیروهای خارجی حمله نمی‌کنند؛ اما عملیات‌های ما بر نیروهای اداره کابل ادامه می‌یابند.»
 
به گفته او، کاهش خشونت پیش شرط امضای توافق‌نامه صلح میان این گروه و امریکا بود. مدت این آتش‌ بس یک هفته تا ده روز اعلام شده بود و طالبان طی این مدت حملات خود به نیروهای دولتی افغانستان را متوقف کرده بودند.
 
طالبان در حالی از آغاز دوباره حملات خبر می‌دهند که روز گذشته اشرف‌غنی گفت که می‌خواهد این «کاهش خشونت» دست‌کم تا شروع مذاکرات بین‌الافغانی ادامه یابد.
 
طالبان در توجیه این رویکرد خود گفته اند که برای توقف خشونت با امریکا به توافق رسیده اند و برای توقف خشونت علیه نیروهای دولتی نیز به توافقی مشابه با دولت نیاز دارند. این توجیه، ظاهرا مقبول و منطقی به نظر می رسد؛ اما پرسشی که آن را به چالش می کشد این است که طالبان تاکنون برای چه هدفی در افغانستان می جنگیدند؟
 
نیاز به اثبات ندارد که رهبران طالبان همواره جنگجویان آن گروه را به «جهاد» در افغانستان، تشویق می کردند. در سایه همین تبلیغات گمراه کننده، ده ها هزار ملیشه از مدارس پاکستان، جذب ماشین جنگی طالبان شدند و راهی جبهات جنگ در افغانستان گردیدند. «جهاد علیه اشغال» عنصر محوری این تبلیغات بود. این در حالی است که به اذعان رهبران طالبان، اکنون آنها با نیرویی که آن را «اشغالگر» می نامیدند به سازش رسیده اند و به این ترتیب، دیگر علیه آنان «جهاد» نمی کنند.
 
با این حساب، آیا مشروعیت جنگی که قرار است علیه نیروهای امنیتی افغانستان، ادامه پیدا کند، مورد سؤال قرار نمی گیرد؟ نیروهای امنیتی افغانستان، نه خارجی اند، نه کافر اند و نه اشغالگر. آنها جوانان مسلمانی هستند که از میان مردم افغانستان برخاسته و برای دفاع از وطن خویش، به نیروهای مسلح رسمی کشور پیوسته اند. بنابراین، طالبان بر بنیاد چه توجیهی به جنگ علیه این نیروها ادامه می دهند؟
 
شاید شماری از رهبران طالبان و مبلغان مذهبی آن گروه، استدلال کنند که نیروهای امنیتی افغانستان، همدست «کفار» و مورد حمایت «اشغالگران» هستند؛ بنابراین «جهاد» علیه آنها نیز واجب است؛ اما گروهی که با «کفار» و «اشغالگران» معامله کرده و به «جهاد» علیه آنها پاین داده، چگونه می تواند جنگجویانش را علیه یک نیروی مسلمان و افغان، ترغیب کند؟
 
آیا این موضع گیری نشان نمی دهد که ادعای «جهاد» طالبان یک حقه فریبکارانه برای مشروعیت بخشیدن به جنگ برای کسب قدرت و تأمین منافع قدرت های خارجی حامی شان بوده است؟
 
از سوی دیگر، دولت افغانستان رسما آمادگی و تعهد خود را برای ادامه روند کاهش خشونت نشان داده و اعلام کرده است که می خواهد این روند تا به نتیجه رسیدن مذاکرات داخلی، همچنان ادامه داشته باشد. بنابراین، هیچ توجیهی برای ادامه جنگ با نیروهای امنیتی وجود ندارد؛ مگر آنکه طالبان به عنوان نیرویی پاکستانی سعی کنند تا آخرین نفس از افغان ها قربانی بگیرند و کابل را به منظور پذیرش رژيمی تمام پاکستانی، تحت فشار مرگبار قرار دهند.
 
با این حال، سیاست‌گذاران نظامی و سیاسی طالبان باید بدانند که در آستانه بازگشت آنها به سیاست و قدرت، اعمال اینگونه سیاست ها نفرت و انزجار مردم نسبت به آن گروه را چندین برابر افزایش خواهد داد و تردیدها درباره تعهد آنها به منافع ملی و امنیت افغانستان را عمیقا تشدید خواهد کرد. در شرایط کنونی، طالبان نیاز به بازسازی چهره تاریک و ترسناک خود در نزد افکار عمومی افغانستان دارند. آنها باید نشان دهند که ظرفیت و انگیزه لازم برای بازگشت را دارند و مهم تر از آن، برای دیگر شهروندان کشور نیز امکان زندگی در فضایی امن و صلح آمیز را فراهم می سازند؛ در غیر آن، دشمنی و خصومت خونبار با نیروهای امنیتی، دشمنی با مردم است و ادامه این رویکرد‌ حتی می تواند شهد شیرین توافقنامه صلح با امریکا را در کام طالبان و پاکستان به شرنگی تلخ و مرگبار تبدیل کند.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور


کد مطلب: 125568

آدرس مطلب: https://www.jomhornews.com/fa/note/125568/

جمهور
  https://www.jomhornews.com