بازگشت طالبان؛ ترامپ درست می‌گوید یا عبدالله؟

دونالد ترامپ؛ رئیس جمهوری امریکا گفته که پس از خروج امریکا از افغانستان"احتمالا طالبان بر حکومت افغانستان غلبه" کنند.
 
او نسبت به توانایی حکومت افغانستان در دفاع از خود پس از خروج سربازان امریکایی گفت که "نمی‌دانم. باید ببینیم چه رخ می‌دهد."
 
آقای ترامپ گفت: "کشورها باید خود مواظب خود باشند و امریکا تنها برای مدتی می‌تواند دست کشورها را بگیرد."
 
ترامپ گفت که امریکا حدود ۲۰ سال در افغانستان بود و نمی‌تواند برای ۲۰ سال دیگر آنجا بماند. افغان‌ها باید خود از خودشان حفاظت کنند.
 
این در حالی است که عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی گفته است که اطمینان دارد امریکا افغانستان را به طالبان نمی سپارد.
 
از سوی دیگر، مقام های استخباراتی امریکا هشدار داده اند که طالبان از توافقنامه صلح برای بیرون راندن نیروهای امریکایی و تسلط بر افغانستان، استفاده ابزاری می کنند و به سایر مفاد این توافقنامه پایبند نخواهند ماند.
 
به نظر می رسد مردم افغانستان به همان میزان که به سخنان و وعده ها و شعارها و برنامه های بی بنیاد عبدالله عبدالله برای آینده کشور شان اعتماد دارند، تظاهر طالبان به تعهدات شان در قبال تشکیل یک دولت فراگیر و وسیع البنیاد را نیز خواهند پذیرفت!
 
عبدالله در طول پنج سال گذشته نشان داده است که نه در حد یک فعال سیاسی درگیر قضایای پشت پرده و روی پرده در افغانستان، تحلیل درستی از مسایل دارد و نه به عنوان یک کنشگر مدعی رهبری و ریاست جمهوری کشور، برنامه ای استراتژيک و راهبردی برای مدیریت وضعیت امروز و آینده خواهد داشت. برداشت اخیر او مبنی بر ابراز اطمینان از اینکه امریکا در نهایت افغانستان را به طالبان واگذار نمی کند و طالبان از راه زور به قدرت نمی رسند نیز بر پایه همین واقعیت استوار است.
 
آقای عبدالله یا خیلی امریکا را دوست دارد؛ به گونه ای که حتی اذعان و اعتراف رسمی رهبران و هشدار منابع اطلاعاتی آن کشور درباره سلطه طالبان بر افغانستان را نیز به حساب یک شوخی ساده دیپلماتیک می گذارد و نمی خواهد نسبت به ایمان مستحکم اش نسبت به صداقت کاخ سفید، تردید کند و یا شناخت درستی از طالبان، انگیزه و هدف آن گروه از صلح و نیز میزان قدرت نظامی آن گروه ندارد و در عین حال، نمی داند که برای ترامپ و امریکا هیچ ارزشی فراتر از منافع خود و کشورش نیست.
 
ترامپ رسما اذعان کرده است که این احتمال کاملا وجود دارد که طالبان بر دولت افغانستان، پیروز شوند و قدرت را در آن کشور به دست بگیرند. او در عین حال، صریحا اعلام کرده که امریکا دیگر نمی خواهد برای بقای دولت افغانستان، از جان و مال امریکایی ها مایه بگذارد و به نیابت از کشور افغانستان، با طالبان بجنگد.
 
از سوی دیگر، محاسبات مقام های استخباراتی امریکا نیز کاملا درست است. طالبان برای بازگشت به قدرت جنگیده اند و برای بازگشت به قدرت، صلح کرده اند. از این منظر، هیچ تغییری در رویکرد آنها در جنگ و صلح، ایجاد نشده است. برخی رهبران آن گروه از هم اکنون رسما اعلام می کنند که وقتی توانسته اند امریکا را مجبور به مذاکره و مصالحه کنند و توافقنامه دوحه را نوعی «پیروزی» برای خود می دانند، پس جریان های داخلی هم باید به قدرت طالبان، اذعان کنند و قدرت را به آن گروه تحویل دهند.
 
در این میان، از آقای عبدالله باید پرسید که وقتی امریکا می رود و طالبان نیز بدون آنکه مجبور باشند سلاح های خود را بر زمین بگذارند بازمی گردند، چه نیرویی در مقابل آن گروه خواهد ایستاد و اجازه نخواهد داد که از راه زور، قدرت را اشغال کند؟ او همچنین باید توضیح دهد که امریکا با خروج نیروهایش، افغانستان را اگر به طالبان نمی سپارد، به کی می سپارد؟ کاخ سفید با طالبان، معامله کرده و در جریان فرایند طولانی دستیابی به این معامله از نمایندگان کابل حتی دعوت هم نکرده و بر اساس اذعان وزارت خارجه امریکا، توافقنامه دوحه، موارد محرمانه ای هم دارد که نه عبدالله از آن خبر دارد و نه غنی.
 
به این ترتیب، آیا بازهم تردیدی وجود دارد که امریکا افغانستان را به طالبان واگذار می کند، یا باید به باورهای رویاپردازانه داکتر عبدالله، دلخوش بود و انگیزه ترامپ از معامله با طالبان را به گونه دیگری تفسیر کرد؟!
 
نرگس اعتماد - جمهور