تهدید با ابزار تحلیف؛ عبدالله امتیاز می‌خواهد

بن بست سیاسی در کابل وارد مراحل حساس خود شده است. پیش بینی می شود که امشب، شب سرنوشت باشد؛ زیرا قدرت های خارجی تلاش می کنند دوطرف را وادار به حل این بحران کنند و از اجرایی شدن ایده تشکیل دو حکومت جلوگیری به عمل آورند.
 
در این میان به نظر می رسد که هدف اصلی بازیگران خارجی، اقناع تیم عبدالله است. آنها تلاش می کنند تا آقای عبدالله و اردوی سیاسی او را به عقب نشینی از مواضع خود برای کسب امتیاز وادار کنند.
 
پیشنهادهای زیادی برای این منظور به عبدالله ارائه شده؛ اما تاکنون نتیجه بخش نبوده است؛ اما این بدان معنا نیست که این پیشنهادها تا فردا هم نتیجه نمی دهد و عبدالله مراسم تحلیف را برگزار خواهد کرد.
 
عبدالله حتی اگر مراسم تحلیف هم برگزار کند، جسارت تشکیل دولت مستقل را ندارد. او می داند که برافراشتن پایه های یک دولت موهوم در غیاب پشتوانه های پایدار و آشکار خارجی هیچ پیامد ملموس و معقول و مؤثری ندارد.
 
اما اینکه چرا او تاکنون در برابر پیشنهادهای تقسیم قدرت که عمدتا از سوی امریکا ارائه شده، مقاومت نشان داده و برخلاف دوره پیش، حاضر به تشکیل دولت مشترک با اشرف غنی نشده است، دلایل گوناگونی دارد.
 
یکی اینکه او این بار می خواهد امتیازهای بیشتری بگیرد. ریاست اجرایی و مشارکت ۵۰ درصدی در قدرت آنهم روی کاغذ، دیگر او را راضی نمی کند یا دست کم برای کسی که بارها اعلام کرده که هرگز حاضر به تکرار معامله قبلی نخواهد شد، یک پیام حاوی تحقیر دارد.
 
عبدالله می خواهد نقش مهم تری در دولت آینده داشته باشد و برای این منظور، او علاوه بر کسب امتیازهای بیشتر، نیاز به محدودکردن قدرت اشرف غنی هم دارد؛ چیزی که ارگ به سختی حاضر به امتیازدادن در این زمینه خواهد بود، و این امر، کار امریکا برای مدیریت بحران را دشوار می کند و فرایند حل بن بست را به درازا می کشاند.
 
موضوع دوم این است که عبدالله این بار از حمایت طیفی قدرتمند از رهبران سیاسی و قومی برخوردار است که به شدت از غنی، خشمگین و ناراضی اند. اکثریت آنها که مدعیان سنتی سهم بیشتر از سیاست و قدرت هستند در طول ۵ سال گذشته، با حقارت از سوی غنی، عقب رانده شده و دست شان از قدرت کوتاه شده است. بنابراین، تنش های کنونی را فرصتی مناسب برای انتقام از غنی و جلوگیری از تکرار تجربه پنج سال گذشته می دانند. آنها عبدالله را تحت فشار قرار می دهند که به زودی تسلیم نشود. شاید اگر این فشارها نبود عبدالله با توجه به رویکرد به شدت محتاطانه و محافظه کارانه ای که دارد و از جانب دیگر، عمیقا مرعوب و مغلوب اراده امریکا است، زودتر از اینها تسلیم می شد. بنابراین، این تنها عبدالله نیست که تاکنون ایستاده و مقاومت کرده است؛ بلکه پشت سر او، گروهی نیرومند از رهبران متنفذ است که انتظار دارند عبدالله آنها را در معامله با غنی و امریکا نفروشد و بخشی قابل اعتنا از امتیازهایی که کسب می شود، به آنها تعلق بگیرد.
 
به هر حال، پیش بینی می شود که او با ابزار تحلیف، قصد تهدید دارد تا امتیازهای بیشتری بگیرد تا افزون بر محدودکردن دایره سلطه و قدرت غنی، متحدان سیاسی و قومی خود را نیز راضی کند؛ اما در نهایت، تسلیم خواهد شد. آقای عبدالله در روزهای اخیر نیز تلویحا اذعان کرده است که حاضر به معامله است، شاید با قیمتی بیشتر از مورد قبلی؛ معامله ای که پیش از این، بارها و بارها صریحا رد و اعلام کرده بود که به کمتر از کرسی ریاست جمهوری، رضایت نمی دهد!
 
عبدالمتین فرهمند- جمهور