عبدالله؛ معامله عیار مقاومت در قمار قدرت

ادیب فهیم فرزند ارشد مارشال محمدقسیم فهیم با عبدالله عبدالله به دلیل درخواست رتبه مارشالی برای جنرال دوستم، مقاطعه سیاسی کرده است.

ادیب فهیم، عبدالله را متهم کرده که یک مصلحت سیاسی مقطعی را نسبت به ارزش‌های تاریخی جهاد و مقاومت ترجیح داده است.

آقای فهیم بدون ذکر نام آقای عبدالله در پیامی نوشته است: "یک بزرگ، برادر و‌ دوست گرامی ما لحاظ یک عمر دوستی، وطن‌داری و برادری و صداقت را نکرد. یک مصلحت سیاسی مقطعی را نسبت به ارزش‌های تاریخی جهاد و مقاومت ترجیح داد. برود خدا نگهدارش!"

بر بنیاد گزارش‌های تایید ناشده، عبدالله عبدالله در طرح حل اختلافات سیاسی اش با اشرف غنی برای جنرال دوستم معاونت سرقوماندانی اعلای قوای مسلح و رتبه مارشالی درخواست کرده است.

طرح عبدالله به ارگ ریاست جمهوری فرستاده شده؛ اما هنوز ارگ نسبت به رد یا تایید این طرح، موضع نگرفته است.
 
ادیب فهیم نخستین چهره شاخص جریان پرنفوذ جهاد و مقاومت نیست که از عبدالله عبدالله به دلیل رویکردهای زیانبار و معاملات فاجعه بار او برای رسیدن به قدرت، فاصله می گیرد؛ اما این مقاطعه سیاسی از آن حیث اهمیت دارد که نشان می دهد عبدالله برای دستیابی به قدرت، حتی حاضر است روی اصول اساسی و خطوط سرخ جریان جهاد و مقاومت نیز پا بگذارد و در این مسیر، نزدیک ترین یاران و همسنگرانش را نیز پشت سر بگذارد.
 
اعطای لقب مارشالی به دوستم یکی از نمونه هایی است که نشان می دهد عبدالله بدون آنکه خود به آن اعتقاد داشته باشد، بی توجه به ارزش های جهاد و مقاومت، و جایگاه بی بدیل سران و سلسله داران این جریان، تنها برای آنکه بتواند رضایت جنرال دوستم را فراهم کند، طرح آن را به ارگ پیشنهاد کرده است. این در حالی است که آقای دوستم در طول دو دهه اخیر، هیچ کار شاخص و قابل اعتنایی در راستای جهاد و مقاومت و دفاع از کیان امنیت و حاکمیت افغانستان، انجام نداده است که هم‌عرض مارشال فهیم قرار بگیرد و حائز و واجد دریافت رتبه سنگین مارشالی شناخته شود.
 
مارشال فهیم نیز این عنوان را به اعتبار کارنامه اش در سال های سخت و دشوار جهاد و مقاومت کسب کرد. اگر آقای عبدالله در درخواست رتبه مارشالی برای جنرال دوستم، صادق است و آن را تنها برای فراهم کردن زمینه دستیابی خودش به قدرت ارائه نداده، پس چرا در طول ۲۰ سال گذشته، هرگز چنین خواسته ای را مطرح نکرد؟ آیا جنرال دوستم، همین که در کنار عبدالله قرار گرفت و از او در انتخابات حمایت کرد، مستحق دریافت این عنوان وزین و سنگین شد؟
 
اگر استدلال آقای عبدالله در این زمینه، استناد به رویکرد ضد طالبانی جنرال دوستم است، او جز قتل عام فجیع اسرای طالبان در حد فاصل قندوز – مزار شریف در ابتدای شکست رژيم طالبان، و پس از آن، ماجرای هولناک «قلعه جنگی» کار سترگی در مبارزه با آن گروه انجام نداده است. چهار روز تعقیب و گریز با چند طالب آماتور و پا برهنه در دشت‌های شمالی هم نمی تواند او را شایسته دریافت عنوان مارشالی کند.
 
نکته دیگر اینکه یک کشور کوچک ۶۰۰ هزار کیلومتری با حدود ۳۰ میلیون جمعیت، چند مارشال می خواهد که هر روز یک نفر به این رتبه مفتخر شود؟
 
با توجه به این موارد، بدیهی است که درخواست آقای عبدالله، سیاسی و مصلحت اندیشانه است؛ اما به چه بهایی؟ به بهای معامله عیار مقاومت در قمار قدرت؟ به بهای راندن یاران و همسنگران صادق و راستین؟ به بهای شکستن وزن و اعتبار رتبه مارشالی با اعطای سخاوتمندانه آن به هر جنرال و جگرن؟
 
مهم نیست که ارگ به درخواست عبدالله برای اعطای رتبه مارشالی به دوستم، پاسخ مثبت می دهد یا نه؛ اما این مهم است که عبدالله برای رسیدن به قدرت، بی محابا از حساب افتخارات انحصاری جهاد و مقاومت، خرج می کند و بدون شک، روزی که تاج و تخت عاریتی و مصلحتی را از او پس بگیرند، او دیگر راهی برای بازگشت به آغوش خانواده بزرگ جهاد و مقاومت نخواهد داشت؛ زیرا او عمدا و آگاهانه همه پل های پشت سرش را خراب کرده است.
 
حامد شمال - ارسالی به خبرگزاری جمهور