همه قربانیان این رویداد، غیر نظامیان بی دفاعی بودند که با زبان روزه، قربانی تروریست های خونریز و جنایتکاری شدند که به نام خدا و برای بهشت، دنیا را برای مردم بی گناه، جهنم می سازند.

حوالی ساعت ۱۰ صبح روز سه شنبه سه تروریست خونریز، یک مرکز صحی نسایی- ولادی را در غرب کابل، آماج قرار دادند؛ مرکزی که در آن، زنان باردار و کودکان نوزاد، تحت مراقبت های ویژه صحی قرار می گیرند تا زندگی و امید در جغرافیای خشونت و مرگ، به تمامی از میان نرود و نابود نشود.
 
همزمان منابع محلی در ولایت ننگرهار هم می‌گویند که در یک حمله انتحاری در مراسم تشیع جنازه یک فرمانده پولیس محلی، 21 غیر نظامی کشته شده و 55 نفر دیگر زخم برداشته‌اند.
 
حمله انتحاری حوالی ساعت ۱۱ قبل از ظهر امروز (سه‌شنبه، 23 ثور) در ولسوالی کوزکنر ننگرهار در جریان مراسم جنازه شیخ اکرم؛ از فرمانده‌هان پولیس محلی ننگرهار صورت گرفت.
 
در خوست هم در نتیجه دو انفجار جداگانه حد اقل ۱۴ نفر کشته و زخمی شده اند.
 
همه قربانیان این رویداد، غیر نظامیان بی دفاعی بودند که با زبان روزه، قربانی تروریست های خونریز و جنایتکاری شدند که به نام خدا و برای بهشت، دنیا را برای مردم بی گناه، جهنم می سازند.
 
در کنار اینها طی روزهای اخیر با توجه به رویدادهای خونین دو روز اخیر، ده ها نفر از نیروهای امنیتی کشور نیز از سوی تروریست های طالبان، قربانی چرخه پایان ناپذیر خشونت شده اند.
 
این وضعیت در کشوری اتفاق می افتد که در آن صلح‌طلبی بلندتر از هر ندای دیگری است و حتی جنایتکارترین گروه ها و بدنام ترین جریان ها نیز این روزها از صلح سخن می گویند. مردم اما با زبان روزه و بی آنکه در هیچیک از اطراف نبرد، شرکت داشته باشند، قربانی جنگ افروزی «صلح خواهان» می شوند.
 
 
در کابل اما چند سیاستمدار جاه طلب و فرومایه که تمام هستی و حیات سیاسی شان را بر بنیاد تصاحب حد اکثر امتیاز و کسب کرسی های قدرت و اشغال گلوگاه های ثروت، هدف گذاری کرده اند، تنها وظیفه ای که برای شان در برابر این نمایش عریان خشونت و خونریزی قایل اند، محکوم کردن است. آنها در قصرهای زرین شان نشسته اند تا پس از هر رویداد خونبار، در «محکوم‌کردن» از یکدیگر سبقت بگیرند و به این ترتیب، به زعم خویش، دین و مسئولیت خود را در قبال سرنوشت غم انگیز مردم محکوم به مرگ، ادا کنند.
 
اما این کافی نیست و بی تردید، قطرات بی رمق خون نوزادان و مادران برچی یا مردم روزه داری که در آیین اسلامی تشییع جنازه در ننگرهار، قربانی ددمنشی دشمن دژخیم شدند و یا آنهایی که بی سبب در انفجارهای کور خوست، قربانی گشتند، روزی به دریای خروشان عصیان و اعتراض بدل خواهد شد و توده بیدار را در برابر کاخ های سلطه و ستم به مبارزه ای مهارناپذیر برخواهد انگیخت.
 
آنهایی که دست نیروهای امنیتی شجاع و دلیر و وطن پرست را در برابر جولان های جنایتکارانه تروریست های مزدور بسته اند، آنهایی که به نام صلح کذایی امریکایی، افغان های بی گناه را گروه گروه به قربانگاه می فرستند، آنهایی که تروریست های بدنامی را که دست شان تا مرفق به خون مردم و نیروهای امنیتی این وطن، آغشته است، با اعزاز و اکرام و احترام از زندان ها رها می کنند، آنهایی که رهبر یکی از مخوف ترین شبکه های تروریستی را که وجب وجب این خاک خون‌نشان را با جنایات خویش به هدف مزدوری برای بیگانه، از خون بی گناهان، رنگین کرده، در برابر دو استاد فرتوت دانشگاه امریکایی آزاد کردند، آنهایی که هرچه در توان دارند به نام قوم و قبیله و طایفه و زبان و مذهب و حزب و جغرافیا مردمان هم‌سرنوشت این وطن را از هم جدا می کنند و در برابر همدیگر برمی انگیزند؛ اما هرگز ندیدند و نمی بینند روزگاری را که گورستان های این کشور از برچی تا خیوه و خوست، از جنازه های به خون آغشته زنان و مردان و نوزادان بی دفاع این سرزمین انباشته می شوند که قربانی دهشت افکنی های بی رحمانه تروریست های بدنام و کافرکیش شده اند، بی تردید، روزی شاید دور شاید دیر در قبال این شراکت شرم انگیز شان در این جنایات، محاکمه و مؤاخذه خواهند شد و آن روز دیگر پشیمانی و سرخوردگی، برای شان سودی نخواهد بخشید.
 
اگرچه ابرهای تیره ناامیدی و مرگ، کرانه های آبی امید را پوشانده و چه بسیار کسان که اکنون تصور می کنند رهایی از این روزگار مرگبار، هرگز میسر نخواهد شد؛ اما این قانون هستی و قاموس خلقت است که نظم ناعادلانه سلطه ستمکاران درهم خواهد شکست و بارگاه های مستحکم بیدادگران در خروش خشم ویرانگر خدا و خلق او واژگون خواهند شد.
 
نرگس اعتماد - جمهور