حملات راکتی پاکستان؛ تجاوز یا مبارزه با تروریزم؟

چند روز پس از حملات راکتی نظامیان پاکستانی بر ولسوالی سرکانو کنر، مقام‌های ارشد امنیتی به شمول حمد‌الله محب؛ مشاور امنیت ملی به این ولسوالی سفر کردند. آقای محب روز سه شنبه، ۳۰ سرطان در دیدار با خانواده‌های قربانیان حملات پاکستان گفته‌است که این حملات «بی‌پاسخ نخواهد ماند.»
 
در کنار آقای محب، مسعود اندرابی؛ سرپرست وزارت داخله، احمدضیا سراج؛ سرپرست ریاست امنیت ملی و یاسین ضیا؛ رییس ستاد ارتش نیز به ولایت کنر سفر کرده‌اند.
 
آقای محب در گفتگو با خانواده‌های قربانیان حملات راکتی پاکستان گفته‌است که به «دشمن اجازه ساختن تاسیسات را نمی‌دهد و حملات موشکی آن‌ها بی‌جواب نمی‌ماند.»
 
پاکستان اخیرا طی چند روز، بیش از ۲۰۰ راکت به خاک افغانستان پرتاب کرد که در نتیجه آن ۸ غیر نظامی کشته و ۱۱ تن دیگر زخمی شدند.
 
کابل این حملات را محکوم و به سازمان ملل شکایت کرده‌است.
 
دور جدید حملات راکتی پاکستان در حالی آغاز شده که این حملات در سال های گذشته نیز صورت می گرفت؛ اما علیرغم تهدیدها و تنش های لفظی متقابل، هیچ اقدام مؤثری برای جلوگیری از آن انجام نشد.
 
این در حالی است که افغانستان و پاکستان، هر دو عضو سازمان ملل متحد هستند و این سازمان موظف است مانع از نقض تمامیت ارضی و تجاوز به حریم حاکمیت ملی اعضای خود از سوی یک عضو دیگر شود.
 
افغانستان به منظور مهار راکت‌باری های پاکستان، پیش از این هم به سازمان ملل شکایت کرده است؛ اما این شکایت ها عملا راه به جایی نبرده و شلیک راکت ها همچنان ادامه یافته است.
 
پاکستان یک کشور اتمی است و بسیاری از قدرت های بزرگ جهان به ویژه امریکا، روسیه و چین با این کشور، داد و ستدهای گسترده و استراتژيک در حوزه های مختلف دارند. شاید همین امر موجب شده تا سازمان ملل، تحت تأثیر اعضای پرنفوذش چشم خود را بر رفتارهای تجاوزکارانه پاکستان علیه افغانستان ببندد و به شکایت های پیوسته کابل، ترتیب اثر ندهد.
 
از سوی دیگر، رژيم اسلام آباد ادعا می کند که هدف از این حملات، لانه های طالبان پاکستانی است که در نوار مرزی افغانستان با پاکستان، قرار دارند و از حمایت ضمنی دولت کابل برخوردار اند. این در حالی است که قربانیان آن، همواره غیر نظامیان بی دفاع هستند که کشته، زخمی و یا از خانه و سرزمین خویش، آواره شده اند.
 
این ادعای واهی همچنین در حالی صورت می گیرد که طی ۴۰ سال گذشته، پاکستان همواره در عقب ناامنی ها، جنگ ها و کشتارهای فاجعه بار افغانستان قرار داشته و در حال حاضر نیز پایگاه های نظامی، اردوگاه های آموزشی، مدارس مذهبی و حتی شوراهای رهبری گروه طالبان در داخل خاک آن کشور قرار دارند و این گروه از حمایت های قوی اسلام آباد در همه عرصه های نظامی، سیاسی، آموزشی و لجستیکی بهره مند است.
 
این امر حتی به گروه های شبه نظامی افغان هم محدود نمی شود؛ بلکه بارها دیده شده که سازمان های تروریستی پاکستانی نیز به افغانستان، نیرو فرستاده اند و یا اتباع و شهروندان پاکستانی، در چارچوب گروه های تروریستی بین المللی در افغانستان، فعالیت داشته اند.
 
دولت افغانستان، علیرغم در اختیار داشتن اطلاعات متقن و مستند از دخالت های واضح پاکستان در امور داخلی کشور، هرگز اراده نکرده است که به بهانه مبارزه با تروریزم، مناطقی را در داخل قلمرو پاکستان، آماج قرار دهد. شاید دلیل این امر، فقدان توانایی راهبردی و اقتدار نظامی باشد؛ اما به هر حال، از نظر قواعد حقوق بین الملل، رفتار افغانستان قاعده مند و مشروع بوده است.
 
در این میان، بمباران مراکز نظامی طالبان و دیگر گروه های تروریستی از سوی هواپیماهای امریکایی در خاک پاکستان، اگرچه از قلمرو افغانستان صورت گرفته باشد، بر بنیاد روابط ویژه اسلام آباد با ائتلاف ضد تروریزم به رهبری امریکا نمی توان دولت کابل را مسئول آن دانست و مؤاخذه کرد.
 
با این حساب، حملات راکتی پاکستان بر خاک افغانستان، هرگز نمی تواند مصداق مبارزه با تروریزم دانسته شود. این یک تجاوز آشکار است که در عرض سایر رفتارهای تجاوزکارانه و مداخله جویانه رژیم اسلام آباد علیه افغانستان، قابل ارزیابی است.
 
در این میان، جامعه بین الملل باید از دوگانه رفتاری در این باره دست بردارد و از موضع مشروع و قاعده مند کابل برای مهار و توقف این حملات، قویا و صریحا حمایت کند.
 
قدرت های جهانی مسلط بر سازمان ملل نیز به جای ترجیح منافع راهبردی خود بر صلح و ثبات و امنیت منطقه، رژيم اسلام آباد را باید تحت فشار قرار دهند تا در قبال تعهدات بین المللی اش، مسئولانه رفتار کند و به مثابه یک عضو مسئول جامعه جهانی، از تجاوزگری، حمایت از تروریزم و دست‌اندازی به قلمرو حاکمیت و امنیت ملی کشورهای دیگر دست بردارد.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور