«جشن استقلال» بیهوده ترین و مضحک ترین رویدادی است که تنها می تواند مایه سرگرمی و خودنمایی شرم آور چند مهره بی صلاحیت شود. در این میان اما راکت های پاکستانی از راه رسیدند تا هم جریان این نمایش مسخره را مختل کنند و هم یکبار دیگر به یاد بازیگران این نمایش کمیک - تراژیک بیاورند که در سایه صلح امریکایی و جنگ پاکستانی، جشن استقلال هیچ معنا و مبنایی ندارد.

منابع در ارگ ریاست جمهوری گفته‌اند که همزمان با برگزاری جشن «استقلال» از ۱۴ موشک شلیک شده به کابل یکی از آنها به ارگ فرود آمده که منجر به زخمی شدن شش عضو قطعه تشریفات شده است.
 
طارق آرین؛ سخنگوی وزارت داخله هم گفته که حوالی ساعت ۹:۳۵ صبح سه شنبه از دو موتر ۱۴ موشک به سمت حوزه های اول، دوم، دهم، شانزدهم و نهم کابل شلیک شده‌ که اکثر این موشک‌ها به منازل مسکونی برخورد کرده و در آن ۱۰ نفر شامل چهار کودک و یک زن زخمی شده‌اند.
 
این موشک‌ها زمانی فرود آمده که رییس جمهوری در حال اجرای مراسم گذاشتن اکلیل گل به پای منار استقلال در محوطه ساختمان وزارت دفاع بود.
 
این مراسم توسط تلویزیون ملی به صورت زنده نشر می‌شد؛ ولی دقایقی بعد از شنیده شدن صدای انفجار، پخش زنده قطع شد؛ در حالی که قبل از آن تلویزیون ملی گفته بود که آقای غنی در این مراسم سخنرانی خواهد کرد.
 
با آنکه مراسم «استقلال» امسال به طور عادی و فارغ از هیاهوی پرهزینه ای که سال قبل شاهد بودیم، برگزار شد؛ اما تدابیر امنیتی شدیدی بر شهر کابل برقرار شد و انتظار نمی رفت که با استقرار انبوه نیروهای امنیتی در سراسر پایتخت، جریان مراسم اهدای گل از سوی اشرف غنی، با راکت باری های تروریست ها مختل شود، سخنرانی احتمالا کوتاه و تشریفاتی او پس از این مراسم، لغو گردد و یکی از راکت ها حتی راهش را به آنسوی حصارهای بلند ارگ هم باز کند و شش عضو قطعه تشریفات را زخمی بسازد.
 
سال گذشته، اشرف غنی صدها میلیون افغانی را صرف برگزاری «جشن استقلال» کرد و آن را به طور نمادین در قصر امانی در غرب کابل با زرق و برق فراوان به راه انداخت. آن مراسم در فاصله ای بسیار کوتاه از فاجعه ای برگزار شد که در مسیر منتهی به قصر دارالامان در جریان یک مراسم عروسی رخ داد و جان ده ها نفر را گرفت. بسیاری از ناظران در آن در زمان، اقدام آقای غنی را تبلیغاتی و سیاسی ارزیابی کردند و نتیجه گرفتند که او به منظور بهره برداری انتخاباتی از این مراسم، بودجه ملی را صرف برانگیختن احساسات ملی گرایانه مردم می کند تا در نقش امان الله خان ظاهر شود و زمینه پیروزی اش در انتخابات را فراهم سازد.
 
صرف نظر از این‌که آن برداشت ها درست بود یا نه، امسال برخلاف انتظار، دیگر خبری از آن هزینه های میلیونی، نمایش های خیره کننده تلویزیونی، سخنرانی های کرکننده تبلیغاتی و مانورهای گسترده سیاسی پیرامون استقلال و امان الله خان و... نبود. در مقابل اما بلندتر از هر صدایی، این سفیر راکت های مهیبی بود که آرامش پایتخت نشینان را ربود، دیوارهای امنیتی ارگ را درنوردید، جریان مراسم تشریفاتی رییس جمهوری را مختل کرد و کابل را یکبار دیگر به یاد خاطرات راکت‌پراکنی های گلبدین حکمتیار و دیگر طرف های جنگ داخلی انداخت که هنوز زخم های خاطره انگیز آن بر در و دیوار پایتخت خودنمایی می کند.
 
صرف نظر از راکت باری هایی که احتمالا مثل همیشه در نهایت رد پایش به آنسوی دیورند خواهد رسید و به یکی از گروه های نیابتی پاکستان، نسبت داده خواهد شد، «جشن استقلال» امسال، دلایل دیگری هم برای کمرنگ بودن داشت که یکی از آنها صلح امریکایی با طالبان بود.
 
امریکا بدون اعتنا به وجود دولتی در کابل و حتی بی توجه به اینکه افغانستان کشوری مستقل و دارای حاکمیت ملی است، با یک گروه شبه نظامی ضد دولتی وابسته به کشورهای خارجی، پیمان «صلح» امضا کرد و در این زمینه حتی معاهدات مکتوب امنیتی خود با کابل را نیز عمدا زیر پا گذاشت.
 
یکی از جدی ترین تبعات این پیمان، آزادی هزاران زندانی طالبان بود که دست شان به خون مردم و نیروهای امنیتی و مقام های دولتی افغانستان آغشته است؛ ولی بدون آنکه در برابر قانون و عدالت، محاکمه و مجازات شوند، تنها در نتیجه تبانی امریکا و طالبان آزاد شدند و دولت آقای غنی نه نقشی در جریان توافق در این زمینه داشت و نه سهم و نفعی از آزادی آنان برد.
 
در چنین شرایطی «جشن استقلال» بیهوده ترین و مضحک ترین رویدادی است که تنها می تواند مایه سرگرمی و خودنمایی شرم آور چند مهره بی صلاحیت شود. در این میان اما راکت های پاکستانی از راه رسیدند تا هم جریان این نمایش مسخره را مختل کنند و هم یکبار دیگر به یاد بازیگران این نمایش کمیک - تراژیک بیاورند که در سایه صلح امریکایی و جنگ پاکستانی، جشن استقلال هیچ معنا و مبنایی ندارد.
 
نرگس اعتماد - جمهور