رییس جمهور نگران عواقب هولناک آزادی زندانیان

اشرف غنی؛ رئیس جمهوری هشدار داده که در صورت آزادی آخرین دسته از زندانیان طالبان براساس توافقنامه امریکا با این گروه، احتمالا موجی از مواد مخدر وارد بریتانیا شود.
 
آقای غنی این اظهارات را در گفتگوی اختصاصی با روزنامه تایمز بریتانیا مطرح و تاکید کرده که در صورت افزایش تجارت بین‌المللی مواد مخدر در بریتانیا و اروپا، مسئول آن امریکا و رهبران کشورهای عضو ناتو خواهند بود.
 
آقای غنی گفته: "اگر آمفتامین (شیشه) به سواحل امریکا برسد، باید بدانیم که از عواقب آزادی این زندانیان است و اگر این افراد مرتکب جرم شوند، مسئولیت مشترک بین‌المللی خواهد داشت."
 
او گفت: "صلح به معنی پایان خشونت است، به معنی مقدمه‌ای برای دور بعدی آن نیست."
 
آقای غنی گفته که آزادی این زندانیان طالبان که "هم مهمانان بین‌المللی ما و هم مردم ما را کشته‌اند" برای او دشوار است.
 
به نظر می رسد که رییس جمهوری از یکسو ناراضی و عصبانی است و از جانب دیگر، نگران است و عذاب می کشد.
 
آقای غنی یک جنگ حقوقی – حیثیتی درباره آزادی زندانیان طالبان را با سرافکندگی به امریکا و پاکستان و سایر حامیان طالبان، واگذار کرد. او که در ابتدا بلافاصله پس از امضای توافقنامه قطر اعلام کرده بود که آزادی زندانیان در صلاحیت امریکا و هیچ قدرت خارجی دیگر نیست و تنها دولت و مردم افغانستان در این باره تصمیم می گیرند، در نهایت تحت فشار امریکا و در اوج حملات کوبنده طالبان، نه تنها مجبور شد بیش از ۵ هزار زندانی آن گروه را با عزت و احترام آزاد کند؛ بلکه حتی مقاومت بی فایده او در برابر آزادی ۴۰۰ زندانی خطرناک طالبان شامل قاتلان بزرگ، طراحان، مهندسان و مجریان اصلی حمله های مرگبار، قاچاقبران پرقدرت مواد مخدر و حتی شماری از جنگجویان وابسته به شبکه های تروریستی همسو با طالبان نیز شکست خورد و او حکم نهایی آزادی آنان را امضا کرد.
 
این در حالی بود که از نظر حقوقی، حق با رییس جمهوری بود. او که در مقام رییس جمهور، قادر به پیگرد قضایی نیروهای جنایتکار خارجی در خاک افغانستان نبود و نیست، دست کم از این حق برخوردار بود که هزاران شبه نظامی اسیر طالبان را که در قبال جانفشانی و ایثارگری نیروهای امنیتی کشور دستگیر و زندانی شده بودند، بر بنیاد قوانین ملی و در دادگاه های داخلی، محاکمه و مجازات کند یا از این افراد به عنوان یک اهرم فشار قدرتمند برای کشاندن طالبان به پای میز مذاکره و تقسیم و توزیع عادلانه تر قدرت بر اساس فرمول مورد نظر دولت افغانستان، بهره ببرد.
 
از نظر حیثیتی هم رییس جمهوری صریحا اعلام کرده بود که تنها مرجع تصمیم گیری درباره سرنوشت این زندانیان، دولت افغانستان است؛ اما در نهایت، مشخص شد که امریکا حرف آخر را می زند و همه چیز طبق اراده واشنگتن، پیش خواهد رفت.
 
این دو موضوع،‌ عمیقا آقای غنی را عصبانی می کند.
 
از جانب دیگر، او به شدت نگران است؛ نگران عاقبت دردناک امضایی که به پای حکم آزادی ۴۰۰ زندانی خطرناک طالبان کرده است. آقای غنی می داند که این اقدام، هیچ کمکی به اهداف و برنامه های سیاسی او نمی کند و تنها طرف هایی که از آن سود خواهند برد، امریکا و طالبان و پاکستان و اعراب و... هستند؛ اما سهم او از این بازی، شرمساری و شکست و عذاب و بدنامی ناشی از آزادی این افراد خواهد بود.
 
این موضوع او را زجر می دهد و او در حالی که در میدان مبارزات سیاسی و حقوقی در برابر این تصمیم، شکست خورده و بازنده شده است، اکنون می خواهد با استفاده از تریبون های رسانه ای غرب، جهان را از عواقب ترسناک این قمار بزرگ، آگاه کند و به مجامع اروپایی و امریکایی هشدار بدهد که این تصمیم او نبوده و او در برابر پیامدهای آن نیز هیچ مسئولیتی ندارد. از سوی دیگر، او از همین حالا به جهان اعلام می کند که نسبت به عواقب آزادی زندانیان طالبان، آگاه است و با انتقال این آگاهی به دیگران، از خود رفع مسئولیت می کند.
 
با اینهمه، معلوم نیست که کارزار رسانه ای آقای رییس جمهوری هم به سرنوشت کارزارهای سیاسی و حقوقی او در این زمینه، دچار خواهد شد یا نه او در نهایت موفق می شود تا افکار عمومی غرب را نسبت به عواقب معامله خطرناکی که رهبران آنان با تروریست های درجه یک و مخوف انجام داده اند، برانگیزد و بیدار کند و به این ترتیب، خود را دست کم از بخشی از عصبانیت و عذاب ناشی از وضعیت وارهاند.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور