سفرهای سفارشی، جمهوریت نمایشی

30 سنبله 1399 ساعت 22:46

آقای غنی ظاهرا در سفر به ولایت های محروم و دورافتاده مرکزی، یک شعار تکراری دارد و آن شکستن زندان جغرافیایی است. او پیش از این در سفر به ولایت دایکندی نیز وعده مشابهی داده بود؛ اما دایکندی همچنان در زندان جغرافیایی محصور مانده و ساکنان آن با وجود داشتن یک معاون در کنار آقای غنی و ده ها کارمند اهل دایکندی در دفتر معاونت دوم، از فقر و سرما و فقدان جاده و عدم دسترسی به بهداشت و اشتغال و توسعه و اخیرا هم ناامنی رنج می برند و قربانی می دهند.


اشرف غنی، رئیس جمهوری در پنجمین سفرش به بامیان، بر تکمیل کار پروژه‌های انکشافی از جمله پروژه‌های سرک‌سازی و تامین برق تاکید کرده و گفته که با تکمیل کار این پروژه‌ها بامیان دیگر زندان جغرافیایی افغانستان نخواهد بود.
 
رئیس جمهور و معاونین او بر اراده جدی و قاطع رهبری حکومت مبنی بر تعهداتی که به مردم سپرده شده است تاکید کردند. اشرف غنی گفت که "بامیان دیگر زندان جغرافیایی افغانستان نخواهد بود" و تفاوت اساسی در مقدار سرمایه‌گذاری در این ولایت آمده است؛ زیرا ما به وحدت ملی و انکشاف متوازن متعهد هستیم."
 
اشرف غنی گفته که در آینده نزدیک برق ۲۲۰ کیلوولت نیز به این ولایت خواهد رسید.
 
منتقدان می‌گویند، کار پروژه‌های چون برق‌رسانی به بامیان، سرک گردن دیوال، سرک یکاولنگ- بامیان، سرک یکاولنگ - دره صوف و سرک دوشی- بامیان از شمار پروژه‌های دولت است که باید تاکنون تطبیق می‌شد؛ ولی به گفته آنها هیچیک از این پروژه‌ها تاکنون تکمیل نشده است.
 
این در حالی است که مشاوران آقای غنی با اشاره به همین پروژه ها کارنامه او در زمینه توسعه بامیان و به تعبیر خودش شکستن زندان جغرافیایی آن را قابل ستایش و «از نظر تاریخی» بی سابقه می دانند. مردم بامیان اما می گویند که هیچیک از این پروژه ها هنوز تکمیل نشده، برخی از آنها به صورت مکرر، افتتاح شده، شماری دیگر با قطع بودجه رو به رو شده، بعضی تنها در مرحله قطع نوار باقی مانده و دیگر وعده های حیاتی تر مانند انتقال برق ۲۲۰ ولت به بامیان، عملا روی کاغذ مانده است.
 
آقای غنی ظاهرا در سفر به ولایت های محروم و دورافتاده مرکزی، یک شعار تکراری دارد و آن شکستن زندان جغرافیایی است. او پیش از این در سفر به ولایت دایکندی نیز وعده مشابهی داده بود؛ اما دایکندی همچنان در زندان جغرافیایی محصور مانده و ساکنان آن با وجود داشتن یک معاون در کنار آقای غنی و ده ها کارمند اهل دایکندی در دفتر معاونت دوم، از فقر و سرما و فقدان جاده و عدم دسترسی به بهداشت و اشتغال و توسعه و اخیرا هم ناامنی رنج می برند و قربانی می دهند.
 
در بامیان نیز آنچه دولت آقای غنی انجام داده، هرگز در شأن این خطه تاریخی و تمدنی پرشکوه و با افتخار نبوده است. این در حالی است که مردم بامیان، همواره در خط مقدم دفاع از ارزش های نظام جمهوری قرار داشته و هرگز به سان دیگر اقوام برای امتیازگیری از دولت و قدرت های خارجی، دست به سلاح نبرده، شورش نکرده و به نیابت از قدرت های همسایه و منطقه، علیه دولت مرکزی، مبارزه مسلحانه انجام نداده اند.
 
بامیان در سایه همین تعهد، وفاداری و عرق و عشق صادقانه ساکنان آن به اصول جمهوریت و ارزش های مردم سالارانه و به دلیل برخورداری از شاخص ارجمند امنیت و ثبات و مدنیت، می توانست به نمونه ای بی بدیل از توسعه و رفاه تبدیل شود و با توجه به جاذبه های شگفت انگیز توریستی، تاریخی و تمدنی‌اش اکنون باید قلب پرتپش این صنعت سودآور توریسم می بود؛ اما در کمال ناامیدی، رییس جمهوری در پنجمین سفرش به بامیان نیز همچنان همان شعارهایی را طرح می کند که در نخستین سفرهایش مطرح می کرد.
 
او و اطرافیانش سعی مذبوحانه ای می کنند که در طرح چندین باره این شعارهای کهنه و تکراری، نهایت صداقت و جدیت خود را بروز دهند؛ اما واقعیت، روی زمین مشخص می شود؛ وقتی پروژه هایی که قرار بود سال ها پیش به اجرا درآید، هنوز یا شروع نشده و یا به پایان نرسیده است.
 
برخی موارد مانند انتقال برق ۲۲۰ ولت حتی اگر انجام هم شود نمی تواند بر کارنامه امنیتی دولت به رهبری آقای غنی در فاجعه خونبار دوم اسد دهمزنگ، سرپوش بگذارد و مسیر تاریخ در این باره را تغییر دهد.
 
مردم افغانستان برای رساندن روشنایی به قلب تمدن کشور، در رویداد دوم اسد، هزینه سنگین و خونینی پرداختند و برای رییس جمهوری که آن فاجعه در ظل و ذیل سلطنت او در قلب پایتخت و در نقطه بدنام دهمزنگ که تاریخ آن با سرکوب و ستم و خون و خفقان گره خورده، رخ داده، بسیار دشوار است که به سادگی بتواند این لکه سیاه و ننگین را از کارنامه اش پاک کند.
 
مردم افغانستان در آن رویداد با دست های خالی در حرکتی که می توانست نقطه عطفی در تاریخ آزادی های اجتماعی و سیاسی در زمان حکومت اشرف غنی محسوب شود، آمده بودند تا حق خود را مطالبه کنند. آنها هرگز برای تسخیر ارگ، براندازی دولت آقای غنی، انتحار و انفجار علیه اهداف دولتی و... قیام نکرده بودند – کاری که دیگران هنوز هم انجام می دهند؛ ولی با تکریم و احترام از زندان ها رها می شوند- اما پاسخ حکومت به آن حرکت، سرکوب مرگبار بود؛ ضمن آنکه مطالبه محوری آن حرکت یعنی انتقال برق به بامیان، همچنان در مرحله شعار باقی مانده است.
 
بر این اساس، سفر آقای غنی به بامیان، صرفا ارزش نمادین، سیاسی و تبلیغاتی دارد. او که در آستانه صلح با طالبان، جمهوریت را در خطر می بیند و نیاز به فراهم کردن پشتوانه های ملی برای توجیه و تقویت مواضع خود در قبال امریکا و طالبان دارد، مجبور است بار دیگر به همان مردمی پناه ببرد که بیشترین هزینه را برای حفظ و بقای این نظام پرداخته اند و سنگین ترین بی مهری و بی اعتنایی را از آن دریافت کرده اند؛ همان کاری که در موسم انتخابات هم انجام می دهد.
 
بامیانی ها اما شاید اکنون پس از ۲۰ دریافته باشند که این سفرها سفارشی و این جمهوریت نمایشی است و شعارهای کهنه و تکراری رییس جمهوری، راهی به هیچ دهی نخواهد برد.
 
 
 
 
 


کد مطلب: 131759

آدرس مطلب: https://www.jomhornews.com/fa/note/131759/

جمهور
  https://www.jomhornews.com