ما را به کجا می‌برید آقای رییس جمهور؟

19 میزان 1399 ساعت 15:11


ترامپ در تصمیمی ناگهانی اعلام کرده است که می خواهد همه نظامیان امریکایی را تا عید میلاد مسیح یعنی اواخر پاییز و اوایل زمستان سال جاری از افغانستان خارج کند؛ تصمیمی غافلگیرکننده و تکان دهنده که حتی متحدان استراتژيک و سنتی امریکا در ناتو و اروپا را نیز در شوک فروبرده است؛ زیرا آنها به عنوان متحد امریکا حتی در جریان این تصمیم قرار نگرفته اند. اروپا و ناتو در عین حال، نگران پیامدهای زیانبار امنیتی این تصمیم بی حساب و کتاب هستند و تصور می کنند که شرایط برای خروج فوری از افغانستان، مساعد نیست و خطر بازگشت تروریست ها به خاکریزهای نظامیان ائتلاف قویا وجود دارد.
 
در این میان، کابل همچنان در سکوت به سر می برد. دولت افغانستان تاکنون – زمان نوشتن این متن- هیچ واکنشی به تصمیم ترامپ نشان نداده است. این در حالی است که از دید بسیاری از صاحب نظران، سرنوشت این نظام، بقای دولت مستقر و چشم انداز امنیتی افغانستان، به حضور یا خروج نیروهای خارجی بستگی دارد و سال هاست که مقدرات افغانستان در همه این عرصه ها به دست خارجی ها رقم خورده است.
 
از نظر منتقدان، سکوت کابل به هر دلیلی که باشد، غیر مسئولانه است و موجب ترس و ابهام و بلاتکلیفی و بی سرنوشتی مردم و فقدان یک تصویر روشن از آینده سیاسی و امنیتی کشور می شود.
 
به باور آنها رییس جمهوری باید در همان نخستین روز اعلام این موضع از سوی ترامپ در این باره، به مردم توضیح می داد. او به عنوان سکان‌دار عالی ترین کرسی مدیریت اجرایی کشور باید برنامه های خود برای بدترین شرایط را به اطلاع مردم برساند؛ اما مردم در حال حاضر حتی نمی دانند که اصولا دولتمردان و رهبران شان برای چنین وضعیتی برنامه ای دارند یا نه. آنها در عین حال، نگران ارتباط این تصمیم با روند جاری صلح با طالبان هستند. به زعم توده مردم، معنای این تصمیم آن است که امریکا دیگر «شریک استراتژيک» دولت افغانستان محسوب نمی شود و در فقدان یک شراکت مؤثر و معنادار، این طالبان هستند که خود را فاتح «جهاد» با خارجی ها اعلام کرده و برای سقوط کامل دولت مستقر، خیز برخواهند داشت.
 
مردم می پرسند: ما را به کدام سو می برید آقای رییس جمهور! این حق مشروع توده در جمهوریت ادعایی اشرف غنی است و آنها می خواهند بدانند که ناخدای این کشتی توفان زده، چه تدبیری برای افغانستان پساخروج دارد.
 
درباره خروج ناگهانی نیروهای خارجی، جز آنکه آن را به حساب اقتدارگرایی، خودکامگی و استبداد رأی فردی دونالد ترامپ بگذاریم، هیچگونه مشروعیت سیاسی و حقوقی قابل تعریفی وجود ندارد؛ زیرا افغانستان مثل یکی از ایالت های بحران زده امریکا نیست که روزی ترامپ تصمیم بگیرد برای مهار آشوب ها، گارد ملی را اعزام کند و روزی دیگر، اراده کند که آنها را از آن ایالت خارج کند. وضعیت کنونی افغانستان، محصول دخالت نظامی امریکا است و نظمی که اکنون مستقر است با حمایت، مهندسی، سازماندهی و استراتژی های واشنگتن به وجود آمده است. از سوی دیگر، امریکا با افغانستان، پیمان های استراتژيک و امنیتی امضا کرده است و این پیمان ها حتی اگر قرار باشد، فسخ و نسخ شوند، نیازمند یک فرایند قانونی و حقوقی مشروع از مجاری دموکراتیک و قانونمند هستند. حتی از نظر اخلاقی نیز افغانستان به عنوان میزبان نیروها و پایگاه های نظامی امریکا از این حق برخوردار بود که پیش از شبکه اجتماعی توییتر در جریان تصمیم ترامپ برای خروج قرار می گرفت و در این زمینه، اعلام موضع می کرد.
 
به هر حال، ترامپ یک موجود منحصر به فرد است و شخصیت و ذهنیت او در چارچوب هیچ فرمول و قاعده ای، قابل تحلیل و آنالیز نیست؛ اما انتظار نمی رفت که کابل روزها درباره تصمیم بحث برانگیز او سکوت کند و بدون هیچ توضیح و توجیهی به هراس و نگرانی مردم افغانستان نسبت به پیامدهای این تصمیم، پاسخ ندهد.
 
این وضعیت برزخی به نگرانی ها دامن می زند و بحران و تنش را از پشت حصارهای بلند قدرت به متن جامعه انتقال می دهد. به این ترتیب، بی ثباتی، هرج و مرج و فقدان امنیت روانی، به خودی خود زمینه ساز سقوط آسان یک جامعه به کام دشمنانی می شود که برای براندازی، آماده اند.
 
سکینه مدنی- خبرگزاری جمهور


کد مطلب: 132319

آدرس مطلب: https://www.jomhornews.com/fa/note/132319/

جمهور
  https://www.jomhornews.com