طالبان و شبکه حقانی در میدان نبرد، مرهون حمایت های مالی، مشاوره، آموزش و همکاری های گسترده و دیرسال رهبران، اعضا و حامیان مالی القاعده هستند.

وزارت مالیه امریکا گزارش داده که طالبان و القاعده "متحدان نزدیک" باقی مانده‌اند و القاعده "زیر پوشش حفاظتی طالبان قوی‌تر شده" و به فعالیت‌هایش ادامه می‌دهد.
 
این وزارت دریافته که این دو نیرو به "دیدارهای منظم" بین خود ادامه داده‌‌اند.
 
در گزارش وزارت مالیه امریکا آمده که القاعده "روابطش با طالبان را از طریق شبکه مربیان و مشاوران خود با ارائه مشاوره، راهنمایی و پشتیبانی مالی تقویت کرده است".
 
در این گزارش آمده که رهبری شبکه حقانی "گفتگوهایی در مورد ایجاد یک بخش مشترک جنگجویان مسلح با همکاری و تمویل القاعده کرده‌اند".
 
سه ماه پیش نیز یک مقام ارشد سازمان ملل به بی‌بی‌سی گفت که القاعده با وجود توافق امریکا و طالبان، "حضور سنگینی در میان گروه طالبان داشته است".
 
براساس گزارش سازمان ملل اعضای شبکه حقانی با ایمن الظواهری؛ رهبر شبکه القاعده ارتباط دارند.
 
گزارش تازه وزارت مالیه امریکا نیز یکبار دیگر ادعاهای گسترده درباره حفظ و توسعه ارتباطات میان طالبان و شبکه القاعده را تایید می کند؛ ضمن آنکه پرده از یک طرح خطرناک دیگر برمی دارد که بر بنیاد آن، سران شبکه حقانی قصد دارند با کمک و مشارکت القاعده یک نیروی نظامی تازه ایجاد کند.
 
هدف از این طرح تاکنون مشخص نیست؛ اما به نظر می رسد که شبکه حقانی که سال هاست به عنوان بازوی نظامی و عملیاتی طالبان عمل می کند و بسیاری از حمله های خونبار تروریستی در افغانستان به این شبکه نسبت داده می شود، همچنان به صلح اعتقادی ندارد و می خواهد با تحکیم و توسعه روابط و همکاری های خود با القاعده و دیگر شبکه های تروریستی بین المللی، قدرت نظامی این شبکه و همچنین گروه طالبان را به رغم تلاش ها و توافقات صلح، فعال و مؤثر نگه دارد.
 
این امر می تواند چند دلیل عمده داشته باشد که یکی از آنها باور طالبان و شبکه حقانی به اثرگذاری نیروی نظامی آنها در دستیابی شان به توافق صلحی است که زمینه ساز خروج نیروهای خارجی از افغانستان شده، دولت کابل را به پای میز مذاکره کشانده، بازیگران و جریان های سیاسی و قومی دیگر را که پیشینه جنگ با طالبان را نیز دارند، مجبور کرده تا راه سازش را در پیش بگیرند و افزون بر اینها کشورهای منطقه و فرامنطقه را وادار ساخته تا طالبان را به مثابه یک قدرت انکارناپذیر به رسمیت بشناسند و با آن ارتباط برقرار کنند و حتی کانال های همکاری دوجانبه به وجود آورند.
 
شبکه حقانی و طالبان، هنوز باور ندارند که آنچه در مذاکره با امریکا به دست آمده، حاصل یک رایزنی فشرده و دشوار سیاسی برآمده از قدرت دیپلماسی است که از اراده طرفین برای ترک جنگ و رویکرد به صلح، ناشی می شود. آنها معتقد اند که اگر طالبان و شبکه حقانی در میدان جنگ، ضعیف عمل می کردند، هرگز امریکا حاضر به مذاکره و امضای توافق سازش با آنان نمی شد.
 
به این ترتیب، نقش شبکه القاعده در دستیابی به این «پیروزی» به خودی خود برجسته می شود؛ زیرا طالبان و شبکه حقانی در میدان نبرد، مرهون حمایت های مالی، مشاوره، آموزش و همکاری های گسترده و دیرسال رهبران، اعضا و حامیان مالی القاعده هستند.
بنابراین، برای حفظ توافق صلح با امریکا و تحقق و تأمین دیگر امتیازات و خواسته های مورد نظر طالبان از رهگدر گفتگوهای صلح، آنها لازم می دانند که همچنان قدرت نظامی خود را حفظ کنند و چه بسا آن را تقویت و توسعه ببخشند؛ چیزی که با همکاری و حمایت القاعده، به سادگی قابل دستیابی است.
 
از سوی دیگر، طالبان در نظر دارند تا از حیث نظامی در معادلات داخلی افغانستان نیز بی رقیب و غیر قابل مهار ظاهر شوند. به همین دلیل، آنها پس از آنکه تعهد امریکا به خروج را به دست آوردند، خشونت ها را به صورت افسارگسیخته ای افزایش دادند، ترورهای هدفمند و بمب گذاری های مرگبار را تشدید کردند و همچنان با آتش بس مخالفت می کنند و در این میان، هیچ بحثی درباره خلع سلاح هزاران ملیشه مسلح آن گروه و شبکه حقانی، مطرح نمی شود.
 
این مسایل، ضرورت پیوند طالبان، شبکه حقانی و القاعده را چندبرابر می کند و از آنان سه ضلع تجزیه ناپذیر یک مثلث سیاه و مرگبار می سازد.
 
در این میان، دولت جدید امریکا باید نشان دهد که با توجه به گزارش تازه وزارت مالیه خود، آیا همچنان به مفاد توافقی که در زمان ترامپ با طالبان امضا شده، وفادار می ماند و آن را عملیاتی می کند یا رویکرد خود را تغییر می دهد و به تعهدات پیشین خود در زمینه با مبارزه با تروریزم در افغانستان بازمی گردد؛ موضوعی که چشم انداز صلح را با ابهام رو به رو کرده و موجب توقف گفتگوهای دوحه شده است.
 
محمدرضا امینی - جمهور