صلح در آستانه شکست، جنگ‌افروزان در راه بازگشت

شبکه خبری ان‌بی‌سی در گزارشی به نقل از سه رهبر طالبان گفته است که بسیاری از فرماندهان گروه طالبان از رخصتی‌های زمستانی به میدان جنگ فراخوانده شده‌اند.

این شبکه در گزارشی که روز جمعه، ۱۷ دلو منتشر کرده، نوشته است که رویکرد سیاسی خارجی رییس جمهور جدید امریکا و عمل نکردن به توافق‌نامه صلح، طالبان را وادار کرده تا به میدان‌های جنگ برگردند.
 
یک فرمانده گروه طالبان در ولایت هلمند در گفتگو با شبکه ان‌بی‌سی گفته‌است که بسیاری از والی‌ها و فرماندهان محلی این گروه برای شرکت در جلسات و گفتگوهای ویژه در باره برنامه‌های آینده از رخصتی‌های زمستانی فراخوانده شده‌اند.
 
این فرمانده طالبان افزوده‌است: «چندین مسأله وجود دارد که باید رهبران در جلسات، آن‌ها را حل کنند؛ از جمله بن‌بست در گفتگوهای صلح با حکومت افغانستان و تردید در مورد آینده، با توجه به روی کار آمدن دولت جدید در واشنگتن.»
 
این گزارش تنها یک هشدار سیاسی یا بخشی از اهرم فشار طالبان به منظور تأثیرگذاری بر استراتژی دولت جدید امریکا در قبال جنگ و صلح افغانستان نیست؛ بلکه همزمان می تواند یک راهبرد نظامی برای آغاز فصل تازه جنگ و خونریزی هم باشد.
 
هیچکس نمی تواند نسبت به توان و اراده طالبان برای جنگیدن شک کند؛ زیرا اول اینکه آنان هرچه دارند از جنگ دارند. همانگونه که در توصیفات ترامپ آمده بود و اخیرا علی شمخانی؛ دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران هم آن را به عبارتی دیگر بازگفت، طالبان جنگجویانی سرسخت و مصمم هستند.
 
این قدرت اعجازگر پاکستان است که ده ها هزار تروریست مسلح را با شکم خالی و بدون دریافت معاش، وادار به طولانی ترین و مرگبارترین جنگ معاصر می کند. پاکستان و اقتصاد ورشکسته و فروپاشیده اش توان تغذیه مالی طالبان برای یک جنگ بیست و چند ساله را ندارد. این نیروی ایدئولوژی است که تروریست ها را همچنان به «جهاد»‌ برمی انگیزد؛ جهادی که بر بنیاد آموزه های گمراه کننده سازمان منحط آی اس آی و القائات انحرافی کارگاه های عظیم تولید تروریست در مدارس مذهبی پاکستان، اگر منجر به مرگ جهادگران شود آنان را به بهشت می رساند و اگر به پیروزی شان بیانجامد، قدرت و سلطه می بخشد.
 
صلح نیز در قاموس توجیه ایدئولوژيک پاکستان همین کارکرد را دارد. اگر بتواند به تروریست ها قدرت و سلطه ببخشد، رهیافتی مطلوب و مشروع است؛ اما اگر به این مهم نرساند، جنگ بهترین گزینه است.
 
بازگشت دوباره طالبان به جنگ به معنای آن است که هدف اصلی و اولیه صلح پاکستانی به خطر افتاده؛ زیرا از غرب پیام های خوبی برای طالبان ارسال نمی شود.
 
اما برای افغانستان و قدرت های غربی، صلح به این معنا، پیامدی فاجعه بارتر از جنگ خواهد داشت؛ زیرا طالبان و پاکستان، بدون آنکه به صلح ایمان آورده و به پیامدهای آن گردن گذارده باشند، از آن همان هدفی را دنبال می کنند که در جنگ، جستجو می کنند.
 
از جانب دیگر، اینکه طالبان بلافاصله پس از آشکار شدن نشانه های شکست در روند صلح مورد نظر آن گروه، فرماندهان و جنگجویان خود را به جبهه فراخوانده اند تا با ترک میز صلح، برای جنگ تفنگ بردارند، به معنای آن است که سایه جنگ همیشه بر سر صلح طالبانی، سنگینی خواهد کرد  و این صلح هرگز آنگونه که مردم افغانستان نیاز دارند، محقق نخواهد شد.
 
بنابراین، پیام مهم فراخوان جنگ افروزانه رهبران طالبان برای امریکا و متحدانش این است که پیش از هرگونه صلحی که طالبان آن را «تسلیمی» معنا می کنند، ابتدا باید آن گروه و متحدانش را در میدان نبرد شکست دهند. به بیان دیگر، طالبان باید تنها یک راه برای بقا داشته باشند و آن راه صلح باشد.
در غیر این صورت، صلح با طالبان، در حالی که رهبر داعش، با رهبران شبکه حقانی، نسبت فامیلی دارد و خود این شبکه تروریستی که بازوی نظامی طالبان به حساب می آید، برادرخوانده القاعده است و برای ایجاد یک شبکه تروریستی مشترک با آن گروه، برنامه ریزی می کند، هیچ معنایی ندارد و نمی تواند با پیامدهای طبیعی صلح به مفهوم واقعی آن همراه باشد.
 
عبدالمتین فرهمند - جمهور